arzulanan hayat ile yaşanan hayat arasındaki mesafe

nereden bakarsan bak en az 1 milyon ışık yılı mesafe var. hayallerime çok uzağım.

bazen aşılamaz gibi hissettirir. nitekim biraz yürüsem geçer dediğim o his beni sokak ortasında ağlattı.

beş ay sonra gelen edit: artık ağlatmıyor. sıkıntı tınnedir.

altı buçuk ay sonra gelen edit: arada bir vurdu, geldi ağlama krizleri ama geçti. artık tekrardan ağlatma ihtimali de korkutmuyor. derin bir boşvermişlik ve sakinlik söz konusu. demek ki gerçekten sıkıntı tınnedir.

iki sene sonra gelen edit: insan ne hoyrat ve nasıl ilkel hayret. her şey ama her şey yalnızlık korkusundanmış, o duvar bi kırılsa gerisi düzlükmüş ama neden hala kırılmıyormuş?

dostoyevski bu mesafeyi zamanında ölmüştür:
aynı hayat çizgisi üstünde,
arzulanan hayat - yaşanan hayat = yaşanması mümkünken yaşanamayan mutluluklar.

ışık yılı.

çok uzak değilim aslında, bir adım gerisinden takip ediyorum.

1100 km. memleketim.

arasındaki mesafe en azken toprağın altında olacağım.

(bkz: paralel evren)

çocukken kendi geleceği ile kurduğu hayallerden sonra gerçekle karşılaşan insan duygusu.

evet hepimiz gençken hayaller kurduk; şu anki gençler de kuruyor ki bu çok normal. çünkü her çocuk kendisini bir ‘süper kahraman’ zanneder. yani herkesten farklı olduğuna inanır; fark yaratacağına inanır; herkesten farklı düşündüğüne inanır.

şimdi gerçek hayata gelelim. beklentileriniz belki gerçekleşti, belki gerçekleşmedi. gerçeklerle yüzleşin lütfen. olanı inkar edip hayıflanmak, sadece bu zamanınızı harcamaktan başka bir işe yaramıyor. bir durup düşünmek lazım; sonunda öleceğim bu hayattan beklentim ne? beklentileriniz hala yüksekse ve bu amaca yükselmek imkanı yoksa, olduğu gibi kabullenin her şeyi.

bana gelirsem; bu süreci ben de yaşadım. kapak fotoğrafım her şeyi açıklıyor sanırım. hayattan bir beklentim yok; sadece dünyadaki günlerimi sevdiğim şeyleri yaparak dolduruyorum. hayatımdan ‘keşke’leri atalı çok zaman oldu. yani ‘kabullendim’; kabullendiğim için de sorunsuz yaşıyorum.

arzuladığım hayat diye bir şeyim kalmadığı için mesafemde yok.

eldeki imkanlarla en iyisini yapmaya çalışıyorum gerisi takdiri ilahi.

o mesafe azmi tetikler, insanı dinamik kılar.
ölüm fikri cebimizde ama hayat da kadere terk edilemeyecek kadar kıymetli. maddi hırstan değil, elinizdeki kadarının yettiği durumda dahi içinden şu tek seferlik geçişimizde hayatın değemediğimiz köşelerine değmeye çalışmak tutkusundan bahsediyorum.

üç beş ışık yılı kadar.

bir hayâl mesafesi kadar.

fazla yok bi tik daha iyi olabilirdi ama.

her şey bi pasaporta bakar.
bi pasaport uzakta.

sıfır.
istediğim hayatı uzun zamandır yaşıyorum

proletarya diktatörlüğü gibidir. benim için yani.

dünyanın fantastik maratonu. *

arzuladığım hayattan çok uzak değilim.
yaşadığım hayat da çok kötü değil.
sadece daha az insanla muhatap olup, daha steril yaşamak istiyorum hepsi bu.
başlığa cevaben, iki adım ötede gibi duruyor.

kendi açımdan ışık yılıyla falan hesaplanacak mesafedir.

yolum baya uzun diyebilirim..