aşık olduğunuzu fark ettiğiniz ilk an

deli gibi sevinç ağlayışı ve hüsrana varacak yola atılan o adım ama iyi ki de atıyoruz o adımı hayatın tadını o adımlarla alıyoruz

düşündüm hatırlayamadım bile. köreltmişler kalbimizi be

her fark ettiğimde nolur olmasın diye dua ettiğim andı bi zamanlar. sevmem aşkı ya insanı üzmekten başka işe yaramaz hiç olmamalı çok palavra bi uğraş

ben kaybettikten sonra farkediyorum ya. aşık olduğumu anlayabilmem için gitmesi yeterli.

ömrüm tamamlanmadan bu anı umarım yaşarım.

hiçbir şey yapmazken aklına o gelince gülümsemek, kesinlikle.

dipnot: aşk yalandır ve gerçekte yoktur.

aşırı saçma garip yerlerde akla gelendir.

benim için çok alalade bir andı açıkçası. sevgilim traş oluyordu, ben de onu izliyordum. bir aynadaki yansımasına baktım bir de kendisine, gayr-ı ihtiyari dökülmüştü “sana aşığım” cümlesi ağzımdan. 2 sene sonra tekrar traş olurken gördüğümde fark ettim hiçbir hissimin değişmediğini. seviyorum sözlük!

üniversitenin ilk günü ve kapıdan içeri girdiğinde göz göze geldiğim ilk an. evet sonu olmadı, bitti ama bana yaşattığı o hisler unutulmazdı.

evdeyken sadece sabah saatleri içerisinde 3 den fazla kez aklıma geldiğini fark ettiğim an.

en uzun rüyalar 7 saniye sürermis. yaşarken anlamadım ama gittiğinde gözyaşlarımla uyandım. boğazıma saniyeler mi dizildi bilmiyorum ama canım bir başka yanmıştı ancak o zaman anladim

aşık olduğumu yakın geçmişte, 6 sene sonra fark ettim ben. yana döne kendisine çöpçatanlık yaptıktan, kırıklıklarına şahit olup onu toparlayamadıktan ve onu sarmak isterken bir anda kendimi uzay boşluğunda bulduktan sonra.

fakat tanıştıklığımızın ilk günlerinde şöyle demişti bana; "sen kırılmaktan korktuğun için sevmekten de korkuyorsun. oysa deli gibi de sevmek istiyorsun birini. saçmalığın daniskası. en fazla ne kaybedersin ki? tuzlu su! aman ne büyük kayıp! sen güzelsin. gerçekten güzelsin. neden kaçıyorsun ki böyle köşe bucak?" o an ona cevap olarak hiç bir şey söyleyememiştim ama hayatımda ilk defa birinin sözüne bu kadar inanmış, güvenmiş, içimden "ben bu adama aşık olsam bile bunu kesinlikle söylemem" demiştim. 6 yıl sonra aynı adama "öyle olunca ilk aklıma gelen 'onun yerinde o olsaydı bana bunu yapmazdı.' oldu. sen gittikten sonra yokluğunla sıkılan canım, daha da acı vermeye başladı işte." dedim.

gözümün her an onu aradığını fark ettiğim an. sınıfa giriyorum acaba o da orada mı, bahçedeyim o da buralarda mı... birde onu göremeyince oluşan hayal kırıklığı var tabi. bunları fark ettikten sonra insanlara karşı çizdiğiniz çizginin ilerisine geçiyor oluşunun gözünüze batmayışı var. insanlarla yakın oturmayı sevmiyorsunuz ama o dibinizdeyken hiçbir sorun yok. sevmediğiniz bir şarkı türü var ama bunu o dinletince güzel geliyor. bir konu hiç ilginizi çekmiyor ama o anlatırken dikkatle dinliyorsunuz. birde çok garip detaylar var, ensesine doğru kıvrılan bir saç tutamının çok tatlı gelmesi ya da seni görünce yolunu değiştirip sana yönelmesi gibi. hoşlantı mı aşk mı bilmem ama normalden değişik bir şey işte.*

1997 4 ocak okuldan çıkıp eve gidip heyecanla beklenen o an. evde yakın arkadaşlarla kutlanan doğum günü, şişe çevirmece de cesaret yerine doğruluk deme gafleti gösterip sorulan soruya dan diye hiç düşünmeden evet aşığım demek. o an. bir domates gibi kızaran yüze bakmak. o gözler. tamam dedim ya evet ben olmuşum. ertesi gün benimle arkadaş olur musun diye sordum. evet demedi ama başını salladı. elini tuttum avuçları terlemis. içim titremisti. bu da böyle bir anımdır.

ilk acaba diye düşündüğümde o gece uyumak biraz daha kolay olmuştu. ama ilk o mesajı gördüğüm gece hayır bunu deme işte napcam ben şimdi diye sabaha kadar debelenmistim... ve o acaba hala bir acaba ama çok güçlü bir acaba... zamanına esir nasipler gibi bekletiyo işte...

uyandığım an ilk aklıma o gelir genelde. "genelde" diyorum da hep böyle oldu şimdiye kadar. uyandığımda aklımda kim varsa ben kepenkleri kapatmış oluyorum. sevebiliyor olmak benim gibi yüksek egolu biri için kabullenmesi zor bir halken aşk bütün bu sınırları kaldırıp, "ben"ini yine tanımlanama sebep oluyor ya, büyük bir duygu olmasının temel sebeplerinden biri belki de bu. o vakte kadar müsaade etmeyeceğin bir çok şeyin içinde buluyosun kendini. taviz verme ve bunu gönülden yapma hastalığı bi nevi. beni sevip sevmemesi bile önemli değil. müstakilen aşk duygusunu tecrübe etmek eşsiz bir şans. var olduğunu bilmek, sevilmeye layık birinin ki zor bulunur, en azından fiziksel olarak bir yerlerde olması inanılmaz rahatlatıcı. kalp her zaman bir yabancılık çekmek ister. kendi halinde bir organdır. rahatını o yabancılık aracılığıyla sağlar. dünyaya sırt çevirmiştir. aşk o yabancılığı sonlandırıyor. kalbin ait dünyaya ait bir köke bağlanmasını sağlıyor. her şey daha anlamlı daha renkli oluyor. ona anlatmak, ona göstermek, onunla paylaşmak için biçok şey biriktiriyosun. herkese açık bir bilginin sadece onun tarafından bilinmesi gereken detaylarını keskinleştiriyosun. insan yapısı gereği çok az özler. hemen aklı karışır. aşkta azlık, durağanlık, yetinmek gibi kolaycı haller yok oluyor. bitmez bir hasret. en garibi yanındayken de böyle. sanki ona değil de temsil ettiği değerlere için gidiyor. et ve kemiktir nihayet, o yüzden güzelliği değil de tercih ettiği olma halinin sorumluluğunu alması alabilmesi büyülüyor seni. "o olsa şöyle derdi" diyecek kadar derin bir yakınlık bu. düşün, bi insanın ağzı hakkında sen sadece sevgi aracılığıyla bir ihtimal üretiyosun ki o bile doğrulanıyor. kalbinde, onun kalbinden bir parça var. aşk müthiş bir şans.

dışarı çıkayım belki bir yerde karşılaşırız diye gezdiğim gün anlamıştım, nasıl bir manyaklık kaç milyonluk şehirde belki karşılaşırız diye gezmek.

aynı şehirde olmadığımız halde gezmişliğim var.

ayri kalma ihtimalimizin karnimi agrittigi an anladim. kalbimi bir el sıkıyor gibiydi.

aşk mideme vurunca. nöbetçi eczane arayıp bulantı hapı almıştık. vücudum salak tepkiler verir de biraz.