aşık olduğunuzu fark ettiğiniz ilk an

şu şarkıyı dinliyordum.
tam bu anlar için icat edilmiş.
veriyorum coşkuyu.
coşkun sabah
aşığım sana

tam 2 yıl boyunca aynı sınıfta olmamıza rağmen tanımıyordum kendisini. sonra tanıştık. uzunca zaman bir aradaydık neredeyse günün ilk anından gün aşırıncaya kadar. aynı bölüm olunca sınavdı dersti hep görüştük. tabi farklı arkadaşlarda vardı. kalabalıktık. kahvaltılar yemekler derken her an neredeyse yanyanaydık.
aradan epey bir zaman geçti ben hiç bir şey hissetmiyordum. derken bir gün bir sohbet sırasında bizi en çok etkileyen dizi ve film sahnelerinden bahsetmiştik. öyle ki o kadar insan içinden biz sanki başbaşa gibi ikimiz konuşuyorduk sanki başka kimseler yoktu. gözü gözümde uzun uzun anlattık o sahneleri birbizimize. işte o an ondan başka tüm seslere sağır olmuştum. anlatsa saatlerce dinlerdim. bir de ela gözleriyle bakmaz mı kahve gözlerim kül oluverirdi.
benim yürek çoktan yol almış gidiyor. ıçimde garip bir huzur bir sakinlik gözlerim gülüyor. ne konuşsam kelebek oluveriyor. aşık olmuşum. aşk mı?! yakmışım romayı çoktan yürek orda, gözlerim zaten konuşuyor dilime ne hacet! öyle böyle derken onda da karşılık bulunca benim berduş hislerim yuva bulmuş kendisine. hadi eyvallah ben kaçtım diyor aklım...

gözlerinin içine bakamamıştım,bulunduğu yerden geçememiştim,uyuyamıyordum,yemek yiyemiyordum.
elim ayağım titriyordu ve beynim artık yoktu.

her şey kötü gidecek korkusu beni ele geçirmişti ve bu korku yüzünden kaçmak istedim. kabullenemedim.

ne kadar ciddi bir şey anlatırsa anlatsın karşımda;

gözlerine dalıp gidip anlayamıyordum dediklerini,
içeriğe değil de ne kadar tatlı anlattığına odaklanıp yüzümdeki malca tebessümü engelleyemiyordum,
dudakları ve dişleri ne güzel diye her an gidip öpecekmiş gibi dudaklarına dikiyordum arada gözlerimi...
birden durup ne gülüyorsun şurada ciddi bir şey anlatıyoruz dediğinde de
yerim seni deyip üzerine atlayasım gelse de yooo gülmüyorum ya sana öyle gelmiştir diyip geçiştiriyordum.

gün geldi
çünkü çok tatlısın diyiverdim.
öyle başladı her şey,
vakti geldiğinde de bitti.

hala aynı şekilde dinliyorum kendisini,
ben gülüyorum o da gülüyor anlatımını kesip.
salak... diyor
anlatmaya devam ediyor.
çok tatlısın demiyorum,
biliyor zaten.
yerim seni diye de düşünmüyorum
biliyorum ki o dönem bitti.
her şey vaktinde güzel...

aşkın ne olduğunu bilmeyen bne?!

lisedeyim. biri var ama tanımıyoruz. okulun sünepe pijiyle kantinde çay içerlerken gördüm bunları. 3 gece uyuyamadım. ilk gece sigarayı ters yakmıştım. hala fotoğrafı durur.

devamlı sevdiğiniz insanı düşünüyorsunuz.

s*çt*z andır.

her seyi onunla yapmak istediginiz ve sadece onunla yapmaktan keyif alacaginizi dusundugunuz andir ayni zamanda

hiç unutmuyorum şunun farkına varmaktı: ilişkinin ortalarında kız için daha iyi bi insan olmaya başlamıştım.

ben genelde karamsar birisiyim belki yaşadıklarım, belki de genetik bilmiyorum ama genel manada böyleyim her zaman en kötüsünü düşünür.. mörphy kanunları misali tabi ki bu iyi bir şey değil biliyorum ama gerçekçi olmak gerek böyleyim... bir gün sahilde banka oturmuş denizi izlerken başını göğsüme yasladı hani o kötümser en kötüyü düşünen ben nasıl oldum biliyor musunuz kuşların kanat çırptığını bile duyar gibiydim kalbim yerinden çıkacak gibi hızlı atmaya başladı.. deniz dalgalandıkça ferahlık gibi geliyordu sanki o kötü iğrenç dünya gitmiş her şey o kadar güzel olmuştu ki o andan öncesinde nefes alamadığımı fark ettim... ameliyat olup ta narkoz yiyenler bilir hani narkozu vurduklarında bayılmadan 2 - 3 saniye önce ruhun bedeninden ayrılmış gibi hissedersiniz hafif güzel, biraz mayhoş ama bir o kadar da tatlı bir duyguyla bayılırsınız işte onun gibiydi... sanki kalbimin etrafında kilden çamurdan duvar vardı da o ufacıcık elleriyle alıp temizledi ve tekrar atmasını sağladı.. çok yazdım burada kesiyorum... ( ama son olarak.. bu duygu o bankta ilk defa gerçekleşti ama son değildi.. her elimi tuttuğunda, her başını göğsüme yasladığında, her sarıldığında, her öptüğünde ve her kokusunu içime çektiğimde aynı duyguyu her seferinde yaşıyorum.. ) bu arada bu konuda yazabileceğim o kadar çok şey varmış ki şimdi durup düşününce bir sürü geliyor aklıma... çoğu da bende kalsın.

o kişinin en yakın arkadaşım olduğunu, onu asla sevmeyeceğimi kendime defalarca söylediğim andı...

olamayacağımızı anladığım ilk an galiba. :)

asla sabah insanı değilim. kahvaltı alışkanlığım da yoktur. eşim de kahvaltısız evden çıkmayan bı adamdı. sevgiliyken konusu geçti "ben kalkar sana kahvaltı hazırlarım işe giderken" demiştim. tabiii sonra dedim s*çtın kızım sen..

yolda yürürken ifadesiz bir tavır takınırım ben genelde. bunu tanıdık birini görünce tebessüm etmek için bile çok çaba sarf etmem gerekmesinden anlayabiliyorum.

onunla buluşacağım yere giderken yüzümün benden bağımsız şekiller almasına engel olamadığım için ellerimi yüzüme kapamaya çalıştığımı fark edince bir haller döndüğünü anlamıştım.

(bkz: doktor bu ne) *

ondan vazgecemedigim an

çıkarsız bir şekilde sevdiğimi fark ettiğim an. aramız bozuk olsa bile dara düştüğünde yanına gittiğimi fark ettim, cebimde beş kuruş para olmasa bile ona vermek istediğimi hissettim. bana ne kadar haksızlık yapsa da bahaneler buldum, 200 kişinin içinde varlığını hissettim. ve asla vazgeçemedim, vazgeçmek zorunda kaldığımda bile hala acı çekerek yaptığımı fark ettim.

nasıl olsa aşık olduğum kişinin fark etmeyeceği hissi gelir.