azra gülendam haytaoğlu

bu vahşeti yapanın, yapmaya cesaret veren her şeyin ve herkesin allah belasını versin.

üzülerek belirtmek isterim ki bu insansızlığı yapan kişi şu an yaşadığım yer olan ısparta topraklarında doğup büyüyüp yetişmiş biri. ben burdurluyum. bu adamı hiç tanımadım. sadece okuduğum kadarıyla söylüyorum. artık yaşadığım şehirden, insanlardan korkar oldum.

şunu da belirtmek isterim, caniliğin memleketi yoktur. ama insan ister istemez şüpheleniyor

her gün bu tarz haber duymak zoruma gidiyor. eskiden de var mıydı yoksa bizim çağımızın mı lanetlenmiş anlayamadım.

özür dileriz azra, sen de diğerleri gibi sakın bizi sakın affetme

öldürmenin kıyısında gezen bir dünya ve ben nefes almanın anlamsızlığında boğuluyorum.

geleceğe dair umutlarımızı bir bir tükettiniz..
biz artık biliyor musunuz dışarı çıkıp bir eşimizle dostumuzla bir bardak çay içmeyi planlamadan önce hayatta kalmayı planlıyoruz. bugünde birşey gelmedi başımıza diye evimize sağ salim varınca oh çekiyoruz. sanki bu olmamalıydı.

azra gülendam ve benzer katliama uğrayan insanları duyunca, "bu katliamlar son yıllarda mı arttı yoksa her zaman vardı da bizim haberimiz mi olmuyordu?" diye düşünüyorum.

cevabından kesin emin olmamakla birlikte, sanırım bu tarz katliamlar ya da buna eşdeğer diğer suçlar her zaman vardı gibi geliyor bana. toplum her ne kadar geçen yüzyılın başlarında cumhuriyet ateşiyle kısmi aydınlanma sürecine zorla itilse de, eskiden kalan feodal alışkanlıklarının pek fazla değişmediği de aşikâr. sadece dönemlerin teknolojik şartları gereği bizlerin haberi olmuyordu.

sonuçta namus cinayeti işledi diye katilin sırtı pışpışlanarak cezaevine gönderen insanların da dünyanın sınırlı kaynaklarını tükettiği bir coğrafyada yaşıyoruz.
ya da 21 yaşında bir kızın, 48 yaşındaki cani ile tesadüfen karşılaşıp evine gittiği ve orada ırzına geçildiği, yetmeyip boğulduğu, yetmeyip parçalandığı, yetmeyip valize koyup kuytuya gömüldüğü topraklarda bulunuyoruz.

aldığımız eğitimler, aileden gördüğümüz yaşam değerlerinin çerçevesinden baktığımızda lanetleyemeyeceğimiz kadar vahim bir olay bu. yani bu kadar büyük kötülüğe alışkın değilken, nasıl lanetleyeceğimizi bile bilmiyoruz sanki. o derece nutkumuz tutuluyor.

buna karşın olayı yarım yamalak aklıya okuyup "tanımadığı birinin evinde ne işi varmış, gitmeseymiş" sığ bakışıyla yorumlayanlar, bizlerden fazla gürültü çıkardığı sürece başka caniler, bambaşka günahsızları katletmeye devam edecektir.

çok üzücü, bu ülkenin ve insanlarının kaderi böyle olmamalıydı...

biz acaba insanlara, hayvanlara, doğaya karşı ne zaman düzgün davranmayı öğreneceğiz? ne zaman kıymet bileceğiz? ne zaman kendi zevkimizden başka bir şeyler düşüneceğiz? biz acaba bu dünyada insan olmayı becerebilecek miyiz? biz acaba farkında mıyız bir kadının tecavüz edilerek ardından 5 parçaya ayrıldığının? biz acaba farkında mıyız azra'nın öldürüleceğini anladığı o anda ne hissettiğinin? ve biz acaba şunun da farkında mıyız? azra'nın da diğerleri gibi bir gün unutulacağının. tüm bunları fark ettiğimiz an umarım sıradaki biz olmayız. bu ülkede kadın, engelli, çocuk, hayvan, erkek, ağaç... bu ülkede bir başkasına zarar vermiyorsanız eğer her ne iseniz onu olmak çok zor. çünkü bu pislikler artık ne kadın olduğunuza ne erkek olduğunuza ne yaşınıza ne de insan olup olmadığınıza bakıyorlar. sıra hepimizde. umarım bu iğrenç zihniyeti bitirebiliriz. mars'a da gitseniz başka bir gezegen de bulsanız unutmayın ki başka bir dünya yok ve yitip giden hayatlar bir daha geri gelmiyor.

cesetlerine parça parça ulaşılmış genç gencecik bir çiçek. şu haberin detaylarını okuduğumdan beri odaklanamıyorum bir şeye. başını attım demiş uçuruma. nerede bilmiyorum demiş. benim nefesim kesiliyor ailesini düşünmek istemiyorum bile. şu olayların ardından sürekli yazılan "bu çağdan etiyle kemiğiyle nefret etme" sözünden de nefret geldi bana. bazen durup diyorum acaba benim de başıma gelir mi? söylesenize bu sözlükteki kaç kişi bunu düşünmedi? düşündük, düşündürüyorlar işte. çok üzgünüm o kadar üzgünüm ki...

gençliğinin baharında, şerefsiz bir inşaat mühendisinin katlettiği kızcağızın ismi.
çok üzgünüm çok.
koruyamadık seni sevgili azra.
umarım o adi herif hak ettiği cezayı alır da ruhun biraz huzura kavuşur. mekânın cennet olsun.

katilinin bir ömür cezasını çekmesini dilerim. perişan olsun ömrü boyunca.

şerefsiz, haysiyet yoksunu bir erkek tarafından tacize uğradıktan sonra canavarca katledilmiş kadın.

ınternette bir söz okumuştum o geldi aklıma. rastgele bir yere çiçek bıraksak, kadın mezarına denk gelecek gibi...

eğer yukarıdan izliyorsan bizi şayet böyle bir şey varsa yani, yurdun bahçesinde güvenlikler kızana kadar 10 kişi oturup kızları omzumuza alıp güreş yaptığımız geceden kalma bir fotoğraf hatırlattı şimdi telefon. hem gülüp hem ağlayarak o geceyi hatırlıyorum. çok eğlenmiştik oysa. fakülte bahçesinde konuşmalarımız, kadin cinayetlerine ve siddetine gosterdigimiz duyarlar. kendimizi geliştirmek icin ugrastigimiz didindigimiz cabalar. şüko ve ben, senden sonra biraz acamadik senin adaletini ararken duygularimizi, sevindirmek istemedik düşmanı metanetimizi koruduk. sel' en iyi arkadaşın o da çok vuramadı seni kaybetmenin acısını dışa bil ki yalniz bırakmadık asla. için rahat olsun. senin icin adalet dedik, gecemizi gündüzümüze kattık. çalıştık. sen olsan sen de bizim icin aynısını yapardın. biliyorum. o gezdiğimiz sokaklar da adın kazili duvarlara. umarım gittiğin yer kalbin gibi tertemiz, saf berrak bir beyazlikta huzur doludur. seni seviyorum.