babanın en iyi olduğu konu

bencillik , boş verme , sorumsuzluk , tüm aileyi aynı anda huzursuz etme , saçma karar alma. daha var da var , çok başarılı bir beydir kendisi ama bu konularda.

ruh gibi bir adam.
bedenen yanımda olmadı zaten.
bir kaç kere görüştük, ruhen yanındayım dedi.
o yüzden o bir ruh adam.
ve bu işte gayet başarılı.

mangal, hava durumu kontrolü.
karpuz seçme, etin güzel yerini bilmek gibi gurmecilik, aralıksız 24 saat haber izlemek.
fare yakalamak konusunda da bizim ailede en iyisi oydu, geri kalan herkes yaylada çığlık çığlığa bağırdığı için.
bir de acayip bir güven vardı babama karşı, benim babam herkesi döver mesela o kadar güçlü.

zevk sahibi olması ve kaliteden çok iyi anlaması. sanatsal becerisi çok iyi olduğu için öyle olduğunu düşünüyorum. özellikle müzik ve güzel yazı konularında çok meşhur biri olabilirdi.

çünkü sesi şâhânedir!!! alanında üstüne okuyan birini duymadım.
kalemlerle arasında gizemli bir bağ var sanki, alelâde yazdığı alışveriş listesini bile yırtıp atmaya kıyamıyorsunuz.

lâkin bunlardan da iyi olduğu konu üşengeçlik. işte tembel biri olmasa bu meziyetlerinin kaymağını yiyebilirdi(k) belki.. ama olsun, böyle de seviyoruz biz onu:')

yan gelip yatmak.

hangi yemek en iyi nerede yapılır, nerede ne yenir hepsini bilir.

bos siyaset konulari

güven vermek. korkunç başarıyordu bunu rahmetli. belki evet uçurumun kenarına gelene kadar ilgisiz duruyordu ama o raddeye gelindiğinde herhangi bir şeyden kaygılanmaya mahal vermeyecek derecede güven veriyordu. kurşuna dizileceğimi bilsem ve babam korkma hallederiz dese yemin ederim korkmazdım.

arkadaş olmak önemli tabii ama şairin de dediği gibi; "anne gezindiğin bağ, baba yaslandığın dağdır."

doğruya yönlendirme.

hiçbir şey yapmasa bile bir şekilde her şeyi doğru yapmamı sağlıyor. o mutluysa mutlu, o mutsuzsa mutsuzum. genelde anne için derler bunu fakat benim için o kişi babamdır. beraber yaşadığımız günlerden olsa gerek.

ayni espriyi defalarca size yapmakta çok ustadır.

çok iyi bir arkadaş olması bff

özveri.

işine gelmeyen istekleri ertelemek konusunda üzerine kimseyi tanımam.

agresif, çoğu zaman fazla kırıcı, fazla düşüncesiz ve sevgisini göstermeyenlerden ama hayatımda tanıdığım en düzgün insanlardan. o kadar kötülük ve ihanet görmesine rağmen bir kere bile ufacık bir kötülük ettiği olmadı. ve bizi de hiçbir zaman kötülük yapmaya itmedi. elinde pek olmamasına rağmen çok cömert. hiçbir zaman insanlığından ödün vermemiş birisi. harama el uzatmamış ve uzattırmamış... daha ne olsun?
o kadar ağlatan olmasına rağmen "iyi ki benim babam." diyorum. ve gurur duyuyorum...
çocukken onu bazı amcamlarla değiştirmek isterdim. diğer amcamların hayatı ve baba/çocuk ilişkisi bizimkinden kat be kat daha iyi olmasına rağmen karakterleri bozuk olduğu için onları asla sevmiyorumm. "iyi ki onlardan biri babam olmamış." diyorum çünkü hem yüz karası, hem utanç sebebi hem de mide bulandırıcılar. öyle insanlar, insan sayılmakta bile utanmalıyken bir çocuk için "baba" veya "anne" olarak anılmaları yaralayıcı bence. kuzenlerim de ebeveynlerine benzemese onlar adına üzülecektim ama üzülmüyorum.
yaşamın içinde şeref, haysiyet, onur, ahlak ve gurur(gerekli olanı kadar) yoksa o yaşamda ölü bir insan vardır.

haksız olduğunu bile bile daima babaannemi savunması, onun iftiralarına inanarak bize karşı duvar örmesi, bizi hep kırması diyeceğim başlıktır. bunun üzerine babamdan başkasını tanımam.

sinir bozmaları.

baskına girer gibi kapısı kapalı bir odaya dalmaları.

beni eleştirmek.

haksız yargılamak...