başkalarının mutsuzluğundan mutlu olmak

beni rezil ettin, dedim. ıfitira attın göz göre göre; insanların, beni yapmadığım bir davranışla yargılamasına ve olmadığım biri gibi görünmeme sebep oldun; adımı kirlettin; aşağılanmamın, yalnızlaşmamın, itilmemin yolunu yaptın, dedim. neden, dedim, neden sadece arkanı dönüp gitmedin de bunları yaptın? çünkü, dedi, öbür türlü, sen mutlu olacaktın başka bir yaşam içinde; buna katlanamazdım; hâlâ da yeterince zarar gördüğüne inanmıyorum. daha ne yapacaksın ki, dedim. ölmen lazım, dedi.

söz konusu "başkaları" tarafından bir yaralanma mevcutsa gayet insani bir tutumdur. bunun daha mutedili başkalarının mutsuzluğundan mutlu olmamak, ama mutsuz oluşlarına da üzülmemektir.

1. bu tip insanların sadist bir kişiliğe sahip olduklarını düşündürebilir.*

2. emo da olabilir.*

var öyle tipler. hatta mutsuzluk anında bile utanmasa göbek atacaklar. kendisinin yapmaya bile cesaret edemeyeceği şeylerin denenmiş başarısızlıkları zafer sayılır bünyelerinde.

o başkaları karakteri bozuk kişilerse mutsuzluklarından mutlu olmakta sakınca görmediğim olgudur. herkes maşallah burda ideal insan portresi çizmiş ama çirkin özelliklerinden dolayı sevmediğiniz insanların mutsuzluğuna da mutlu olmasanız bile üzülecek değilsiniz hepiniz biliyorsunuz bunu. yada ben konuyu biraz saptırmış olabilirim, bilmiyorum.

günümüzün hobi davranışlarından.

kimse itiraf etmese bile aslında herkesin içinde var olan bir duygudur.
(bkz: schadenfreude)

sosyal medya bu kişilerin ekmeğine yağ surdu.. herkesin hayatı ortada.. mutsuzları oradan da takip edip, sevinmek mümkün. ankayamadığım insan tipidir.

almanlar buna isim bile bulmuş; schadenfreude.
hayatımda o kadar çok schadenfreude var ki... kötü insanları kendi doğalarının getirisi olan kötülükle yenemezsiniz,bırakın onlara adaleti karma sağlasın. evrenin çok güzel planları var.

zayıf bir karaktere sahip olmak ile aynı.

nerde gördüm, duydum hatırlamıyorum ama şöyle bir söz vardı:
"insanlara artık mutlu olmak yetmiyor, başkalarının mutsuzluğunu da görmek istiyorlar."
sanırım çağdaş insanların bitmek bilmeyen tatminsizliğinin bir tezahürüdür bu durum.

hayata güzel bakmadığı için hep mutsuz olur güzel bakan tüm güzellikleri görür bunların gördükleri sadece kibir ve haset .

kisisel gelisimini tamamlayamamis,ruhu ve zihni aç insandir. birak mutlu olmayi birinin mutsuzlugunu kendine dert etmeli insan. cunku insan. ama biz bunu coktan unuttuk. en cok kendimizi mutsuz ediyoruz zaten ki sonra neye baksak daha cok karariyor icimiz. hele de sosyal medya kullanan bir cok insan arkasi bos oldugunu bilmesine ragmen birilerinin yasadigi hayata o kadar odaklanmis durumda ki kendi hayatini unutup ne zaman mutsuz olurlar diye beklemeye basliyor. bence bu kisinin kendine yapabilecegi en buyuk haksizlik
3 gunlük dunya yasayip gidecegiz iste, yasarken en cok kendimize saygi duymaliyiz bu hayatta.

olunabilir. bana çok anormal gelmiyor.

cehennemin olması tanrı ile mi yoksa insan ile mi ilgili? bunun üzerine biraz düşünmek lazım. tanrı olmasaydı cehennem yine olacaktı. hatta cehennem düşüncesi bile tanrıyı ortaya çıkarmış olabilir. cehenneme övgü kitabında gündüz vassaf bu durumu çok güzel açıklar. insanlar cenneti detaylı şekilde tasvir edemez ama cehennemi sanki oraya girip görmüş kadar detaylı anlatabilir der. cennet fikri bizleri ne kadar rahatlatıyorsa belki daha fazla cehennem fikri rahatlatıyor. haberleri izlerken karşımıza çıkan çocuğu istismar eden insanın türkiye şartlarında düzgün ceza almamasına bu denli sessiz kalınmasının sebeplerinden biri bir de cehennemin olmasıdır aslında. bir dini olan ülkelere özgü bir kabullenmişlik işte bu. burada ceza almıyor ama mutlaka cehenneme gidince cezası bol bol verilecek. insanlar kendilerini bu şekilde rahatlatıyor.

haliyle cehennem gibi korkunç bir mekanı ortaya çıkarabilmiş insanların bir başkasının mutsuzluğu ile mutlu olabilmeye oldukça olumsuz şekilde bakması bana hep ikiyüzlü gelir. insanlar neden sadece cennetini kabullenir ve olumsuz tüm duygularını tamamen yok kabul eder sahiden anlamıyorum.

ben başkalarından mutsuzluğundan mutlu oluyorum. başkaları bir zamanlar beni çok mutsuz ettiyse onun o mutsuzluğu bana ödeşmiş gibi hissettiriyor. hatta yıllar önce beni oldukça çaresiz bırakmış bir insanın aynı çaresizliği yaşadığı ana şahit olmuştum, karsısına geçip gülümsemiştim.

çok ciddi zarar veren insanların çok ciddi zarar görmesini isteyen bu öfkeli kalabalık nasıl herkesin mutluluğunu istiyor gibi görünüyor? ilginç.

bi ben hastayım, sinsiyim herkes maşallah sevgi kelebeği, masum melek, pembe poğaça. her şeyi kabullenmiş bihter gibi peki diyor ve susuyorum.

sizi mutsuz eden biriyse hissedilen durum.

bunu az ya da çok zaman zaman hepimiz yapıyoruz. yapmıyorum diyen ya yalancıdır ya melek. sırf bu his üstüne yazılmış bir kitap bile var. böyle hissettiğiniz için vicdan azabı çekmenize gerek yok (bkz: schadenfreude)

toxic alert

yardım alınması gerekilen bir durumdur. gerekçe ne olursa olsun haklı kılınabilecek bir yönü yoktur. genelde bireyin kendi özgüvensizliği sebep olur.

dahası var çünkü herşeyin.
mutlusundur. daha mutlu olan varsa artık çok da mutlu olmuyorsun. belki de bu yüzden mutsuz da olunabiliniyor.
(bkz: yalancı mutluluk)

aklıma istemsizce şu karakterin gelmesine sebep olan başlıktır.

"bazen kimimizin üzüntüsü kimimizin sevinci oluyo yani ,napacan" tabutçu recep