bir insan ömrünü neye vermeli sorunsalı

kişisel gelişimine.

bir insan ömrünü , kendinin en iyi halini inşa etmeye adamalı. daha fazlasını bilen, daha fazlasını gören, daha ufku geniş, daha mutlu olabilen,daha mutlu edebilen ama kimseyle yarışa girmeyen.. ömrünü kendi ömrüne vermeli insan ,kaç günse hayat denilen; her günü kendi için yaşamaya vermeli.

yaşadığı anlara. bir kaç saniyemizin sonrası bile belli değilken plan yapmak neden ?

onurlu bir hayata. dik duruşa. şartlar ne olursa olsun fikirlerinden vaz geçmemeye. gerisi boş.

sanata. ama halk için değil sanat için sanata.

az da olsa onun değerini bilenler olacaktır.

anlamaya, öğrenmeye ve kendini geliştirebilmek için çabalamaya..

kendimize,inançlarımıza, sevdiklerimize, ideallerimize , geleceğimize .

bu hayata niçin geldiğini kendin çözmelisin.
yoksa hayat tarafından dayak yerken ama neden diye sorar durursun.
topla verini abicim toplatoplatopla
aynen.
ne seni mutlu eder neleri öğrenmekten hoşlanırsın bul zamanını yap planını uygula.
hadi abiiji, sıradakiiğğ

doğanın bir parçası olan (olmayı inkar etsek de) insandan geldiniz.
doğaya döneceksiniz.
bu sebeple size bu hayatı sunan doğaya verin kendinizi.
başkası saçma.

menemene verin.en azından karnınız doyar.

sevgiye, adalete, vicdana, müziğe.....

bunun sabit bir formülü yok. en temelde baktığımız zaman hayat feci derecede anlamsız görünür çevremizi donatan elementler olmadan. a noktasından b noktasına varış değildir hayat zira. iki noktayı da bilinçli bir şekilde algılayamayız. ne doğduğu anı fark edebilir insan ne de öldüğü anı. dolayısıyla bizi ilgilendiren kısım arada kalan, insan için uzun, evren için inanılmaz kısa ve değersiz olan bölüm.

o halde bir hayatı anlamlı kılan şey nedir, başlangıç ve bitiş noktası değilse? sizin arada kalan bölüme sığdırdıklarınızdır. kimi için bu ailedir, kimi için sadece bir insanla hayatta olmanın lezzetini paylaşmaktır, kimi için idealleri, kimi için inançlarıdır. tüm bunların ortak noktası sadece bizim için anlamlı olmaları. misal antropomorfik bir tanrı figürüne inanan birinin inancı benim için anlamsız ve ilkelken onun için hayatın anlamı olabilir. aile gibi, sevginin paylaşıldığı insan gibi hayatın anlamı da bireye özgüdür. siz oraya ne koyarsanız anlam o olur. eğer oraya hiçbir şey koymazsanız anlamsız, kuru bir hayat yaşayıp gidersiniz.

buradan hayatın anlamı yoktur, o yüzden biz bir anlam üretmeliyiz noktasına varabiliriz. ben öyle görmüyorum. bu zoraki bir anlam üretme çabası gibi gelmiyor bana. zaten kendiliğinden oluyor tüm bunlar. birini bir anda seviyorsunuz ya da öyle zor bir anda aileniz omuz veriyor ki minnettar kalıyorsunuz, öyle garip bir noktadan ideallerinize kavuşuyorsunuz ki daha iyisini başarmak için motive oluyorsunuz. bütün bunlar hayatın akışı içinde kendiliğinden olan şeyler. bizim ekstra çaba göstermemize gerek kalmıyor. bana kalırsa biri diğerinden daha doğru değil. her hayat, her mana kendi içinde değerlidir.

hayat bir jungle gibidir, uçsuz bucaksızdır, bir kıtaya yayılır, yemyeşil ağaçlarla bezenmiştir ancak o ağaçların içinde vahşi hayvanlar da yaşar. siz yeşili görüp mutlu da olabilirsiniz, vahşi hayvanları görüp korkarak da yaşayabilirsiniz. seçim size kalıyor. hayat, bir yere varma amacı etrafında yaşanabilir ancak bunun bir yolculuk olduğunu anlamak gerek. belki de arananı bulmak değil o jungleda kaybolmaktır esas olan.

hayat, mutlu olmayı beklerken başımızdan geçenlerdir diye bir söz okumuştum. başımızdan geçenleri ıskalamamak gerek.

doğasına uygun yaşamaya

ölmeden hemen önce iyi ki adamışım diyeceği şeye.

damarlarındaki kan hangi mesleği bas bas bağırıyorsa ona vermeli.

ya da neye isterse.

bir insan ömrünü gönlünce dağıtmalı, kafasını rahat ettirmeli ve öyle sürdürmelidir. adanmışlık zor iştir. yatırımcılar dahi birden fazla yatırım aracı deniyorlar. tek bir ömür, tek bir sermaye var sayın romalılar, biraz rahat ve sakin olmak lazımdır.

gold diggerlara.

sevdiği işe, eşe, çocuğuna ve büyük ailesine.

ömrü dahil, neyi varsa kendine vermeli. kendi dışında birine, bir şeye verdiğinde ne hayır görmüştür insan?

herkes bu kadar bencilken elbette bir başkası yerine kendine vermeli.