bir zamanlar çok yakın olduğun dostla aranın birdenbire fena halde bozulması

benim açımdan çok problem yok aslında. herkesi kafamda her an silinecekleri bir yere koyarım. çok önem atfetmem onlara. * bir şekilde yerleri hep sakattır. duruma göre kendileri milim milim yerlerini sağlamlaştırırlar veya sakatlaştırırlar. onlara bağlı.

birden bire? düşük ihtimal. çünkü genelde önceden belli eden durumlar oluyor ama göremiyoruz. ve olaylar sonuca varınca "hiii aramız bozuldu, nasıl olur?" tepkisi geliyor.
çocukluk arkadaşımı sildiğimde bozulacağını önden haber verecek davranışlara girmişti ama ben "çocukluk arkadaşım" deyip tolerans gösterince yeniledi, yeniledi ve sildim. yani olay bozulması değil bozulmak istenmesi. insanlar gelir ve sonralarda gitmek isterler. bu aklımıza mı gelmiyor yoksa kabullenmek mi istemiyoruz bilmiyorum ama olay bu. (o zaman lise 4'teydim.)
5 yıl boyunca kardeş bağı kurduğum çocuk vardı. onda da aynısı olmuştu mesela. beni tanıdığı hâlde tanımıyor gibi hareketler sergilerdi bazen. "insanlar mükemmel değil hemen silmek yerine toleranslı davranmalısın." derdim kendime ara ara. ama hep bunun sonralarda pişmanlığını gördüm. aydınlanma olayım "mükemmel değilse hayatımda olmasın o zaman."a dönüştü. duygusal zekası çok düşük, düşük insanları sevmiyorum. onlarla bağ kurmak yorucu ve yıpratıcı. onun dışında daha bilerek yapılan davranışlara değinmiyorum bile. bu tamamen saygısızlık ve değersizlik, yakınımken bana böyle davranıyorsan uzağımda olmalısın yani.
§§ küçük kusurları kapatırım. aynı (küçük olsa bile) kusurlar birkaç kez ve kısa zamanda tekrarlandı mı direkt yol vereceğim. (bu karara vardım en son.)
orta büyüklükte kusurlara da bazen göz yumabiliyorum. anlamasını bekliyorum ama yok. farkında olmadan yapmıştır belki deyip durumu açıklıyorum tekrarı olmasın diye ama ona rağmen oluyor. ve olmaması için çabası da yoksa siliyorum.
mükemmellik anlayışım tamamen kusursuzluk değil kusurlara rağmen kusursuzluk.
tamamen kusursuzluk bekleyemem çünkü ben de hiçbir zaman kusursuz olamam ama kusurlarımla kusursuzluk oluşturabiliyorum çoğu zaman, onların neyi eksikte sadece bunu ben yapayım?
kısacası insanlar tavır ve davranışlarıyla konuşur, önemli olan bu konuşmaları anlamak. bunlara bön bön bakıldığında her şeyi "birden bire" olmuş gibi görürsünüz. bozulmuşsa ortada bir telafisizlik vardır bu da isteksizlik demek. haksızken telafi çabasına girdi mi, bozulmaması için emeği oldu mu yani? olmadıysa arkasından üzülmeye değmez. çünkü amacı buydu ve istediği oldu...
gitmek istemeyen insan çabalar, çoğu zaman ilkini telafi etmek yerine ikinciyi isteme aptallığını ya da samimiyetsizliğini gösterir ama sonuçta ortada bir çaba var. ortada çaba yoksa siz de ortadan çekilin.
hayat kısa ve bunlar "gereksiz oyalıcılar" o yüzden silin gitsinler..

birdenbire olmuyor genelde. ya yapılan şeyin farkında olunmuyor ya da bi birikmişlik sonucu oluyor. genelde o arkadaşlıklari bozan taraf olarak karşımdakinden salağa yatmak şeklinde dönütler aldım. onların etrafındaki herkes de beni kötü bilir o yüzden. eski dosttan da ne fena düşman oluyor bee

yillardir yasiyorum.

ama sadece yasiyorum 25 senedir.

ama yillardir yasadigim 1 hadise, cidden oyle oluyor. 1 sebebe bagli da degil.

çok değer verdiğini iddia eden biri vardı. ruhumdan bir parça gibisin senle çok samimiyiz falan. sonra bir konuda yardım etmemiştim beni engelledi. daha önce yaptıklarımı görmeden.

ölçülü sevmek lazım:

sevdiğin kimseyi ölçülü sev; olur ki bir gün o, senin buğzettiğin / sevmediğin kimse oluverir. buna mukabil, buğzettiğin kimseye de ölçülü buğzet; olur ki bir gün o, senin sevdiğin kimse oluverir. *

kesinlikle birden bire olmuyor, çok yakın olduğun arkadaşın işin belli bir toleransa sahip oluyorsun. huyunu suyunu, düşünce tarzını çok iyi bildiğin için geri planda yapılan ince hesapları yanlışları adeta görebiliyorsun.

zamanla zayıflıyor, maalesef sonunda inceldiği yerden kopuyor.

genelde uzun zamandır tölere edilen mevzuları artık tölere etmek istememe üzerine gerçekleşiyor. her an herkesle bu duruma gelebileceğinin bilincinde olarak arkadaşlıkları yönetmenin daha sağlıklı olması da bu yüzdendir vesselam.

uyanış evresidir.
bu konuda genel kanım, hiçbir şeyin birden bire olmadığı yönündedir. bu durum bir birikimin sonucudur, bir fark ediştir. aslında hep uzak olduğunu ama iyi niyetinin kötü sonucunu geç algılamaktır. bütün ilişkilerin temelde bir çıkara dayalı olduğunu fark edip, bunu kabullenene kadar ara ara yaşanır. bu kabullenişten sonra çok da önem taşımaz hayatınızdan çıkan veya çıkardığınız insanlar. temelde herkes yalnızdır, ortak paydada buluşmaya çalışırız iletişim kurmak için, sosyal canlılarız. bu yorucu olmaya başladığında da artık puzzlelın eksik parçalarına daha çok odaklanmaya başlarız.

araya 3. kişinin girmesi ile çocukluk dostumla yaşadığım hadise.giren kişi de bana kelek atıp onla takılmaya başladı.bu garibim de bana sen ayrısın diyip düşmanımla takılıyordu.uyardım ama nafile,ya beyaz ya siyahsındır g*t olmanın alemi yok.

bunu yapabileni anlamıyorum.
çok yakın olduğum kişiyle sadece dışarı cıkar cayimi kahvemi alkolumu içer geçerim ve sırrımı, ozelimi acmam bile dogal olarak kimle aram ne zaman bozuldu ne zaman cok fena bozuldu anlamam.
ne bicim dostluklariniz var oyle bozulan dostluk mu olur.

illa vardır bir sebebi. mesela hasımlarınıza meyletmesi gibi.

bir an geliyor, gözün bir çift göz, dilin kulak, kulakların dil arıyor ancak umursanmıyorsun. bekliyorsun ancak gelenin olmuyor. o an anlıyorsun ki hiç önemin yokmuş bir gönül bağında. sonrası ise derin bir sessizlik.

birdenbire değil, yavaş yavaş… bir süreç içinde olur ve genellikle karşıdan beklediğin ama yapılmayan şeyler içinde birikir. kırılır kırılır içine atarsın. konuşma olsa da hiçbir şey yokmuş gibi davranırsın. bir bakmışsın kopmuşsunuz. artık o bağlanma da kalmadığı için pek koymuyor.