birini çok özlemek

çok özlüyorum, bazen hissettiğim bu şey nasıl anlatılır bilmiyorum. içimdeki bu yarım kalmışlık, bu baki hüzün, böyle özlemek nasıl anlatılır. bir an, içim kalbim midem böyle bildiğin derimin altında bir yer, sanki bir cam kırılıyor kırıkları batıyor her yerime gibi. böyle mecazi filan değil sanki gerçekten boğazıma kadar içim doluymuş gibi sanki içim taşıcakmış gibi -ki gözyaşı olarak taşar-. böyle işte çok özlüyorum yaşadığım şeyi kimseye asla tarif edemiyorum. o kadar canım yanıyor ki o kadar mutsuzum ki, bazen öyle çıkamıyorum ki hiçbir şeyin içinden. yoluna koyamıyorum. çok özlüyorum çok istiyorum, onsuz mutsuzluktan ölüyorum kendi kendimi tüketiyorum. bitiyorum olmuyor.

can acıtır. tarifsiz duyguların başında gelir. yüreğin sızlar, eskiyi anımsarsın. bazen bir şarkı, bazen basit bir sözcük yeterli olur. ancak gerçek cok geçmeden yüzüne tokat gibi çarpar. içindeki buruk özlemle hayatına kaldığın yerden devam etmeye çalışırsın. ama o boşluk hep içindedir

artık hayatında olmayan birinin yokluğunun verdiği his.
nefret ediyorum birini özlemekten. içimi tırmalayan, kafayı yedirten bir his.

kapının önünde terliğini görmek ağır gelir.