boşlukta hissetmek

(bkz: nihil)

boşluğu içinizde hissetmekle başlayan ve boşluğun sizi sarıp sarmalamasıyla devam eden süreçtir. zamanla hissettiğiniz her şeyin boşlukta kaybolmasına neden olur. derken kaybolan siz olursunuz.
aslında boşlukta hissedilmez, boşluk hissedilir.

pandemi sonrası turizmcinin kronik ruh halidir. prozac bile etki etmemiştir.

anlam üretirken başvurulan yollar tıkandığında insanın kendini içinde bulduğu ruh halidir. bir yönüyle güzeldir zira her şey o kadar derin bir muhteviyata sahip olsaydı vazgeçmek yeni bir uğraşta anlam bulmak zor olurdu. bu nedenle anlam içerdiği kadar boş da olmalı ki her an yeniden bir anlam bulabilelim kendimize.

uzun soluklu bir dizi bitince de gelen his

aslında sahip olduğun her şeyin içinde kendini çaresiz ve fazlalık gibi hissetmek

hayatta şu ana kadar neler yaptığını sorgulamaktır. sanki hiçbir şey başaramamışsın, başarsan da pek bir şeyin değişmeyeceğini düşündüğün anlardır.

bir süredir içinde bulunduğum durumdur. bir süre daha böylr devam edecek sanırsam..

bir şeyleri anlamlandıramamaktan sonra gelen bilememek kavramının sebep olduğu hissiyat diye düşünüyorum. bir şeyleri netleştiremeyip bilemedikçe boşluğa düşüyorum. ama bu boşluğa düşerken hissedilen duygular net bir biçimde biliniyor sadece. zaten sabit duygular. acı, nefret, korku... onun dışında bilemediğim çok fazla şey var. bilememek boşluğunun getirisi galiba bu yorucu duygular da. bunu da bilemiyorum. en sık kullandığım kelimelerden bir tanesi de bilemiyorum ya da bilmiyorum oluyor bu yüzden. hissetmeyi sevmediğim ama olmasa da olmayacakmış gibi gelen bir nevi kedi yumağı işte.

yks den çıkıp ders çalışman gerekiyormuş gibi hissedip artık ders çalışmana gerek olmaması.

hayattaki zorlukları başardıktan sonra gelen bir rahatlama sonrası yaşamak için amacı olmama yada hayattan zevk alamama hissidir.

mezun olunca anlık hissedilen duygu.

çok tehlikelidir ancak hepimizin gün içinde birden fazla kez yaşadığı bir duygudur, bu duyguyu tehlikeli yapan şey ise süresidir.

dünyanın en berbat hissidir.ozellikle akşamları gelir bu his insana.

galiba insan yakın zamanda kendini heyecanlandıracak bir gelişme beklemediği zaman düşüyor bu hisse. hayatı anlamdıracak küçük bir gelişme bu hissi engelleyebilir, bakalım bekliyoruz.

bir güzel temizlik yapın, bir kaç çeşit yemek yapın, sonra yorgunluğunuzun keyfini çıkarın. bir işe yaradığınızı hissedersiniz.

hangi boşlukta mesela istinat boşluğu ise orda bir ben varım başka kimseyi görmedim.

hissedebiliyorsa hâlâ yeterince boşlukta değil demektir.

her zaman tatsızdır. bir insanın bıraktığı boşluk, güzel bir kitabın bitişindeki boşluk, en iyi arkadaşınla geçirdiğin güzel bir vakitten sonraki boşluk.. ve daha niceleri.
yerleri anlamlı şeylerle doldurulmalı. diğer türlü anlamsızlık penceresinden bakmaya başlıyorsunuz.

üzerinde üç dört ay çalıştığım bir işin ardından daima böyle hissediyorum. "ee, şimdi ne yapacağız?" diyorum. yeni bi fikir bulana kadar sanki öncesinde bir hiçmişim gibi derin bir değersizlik hissediyorum. zamanımı boşa harcıyormuş, akranlarımdan geride kalmış, savaşı kaybetmiş gibi bir ruh haline bürünüyorum. bir film izlerken aklımdan şu geçiyor; "birileri şu an senden bir adım daha öne geçti, işte bir adım daha, bir adım daha ve bir adım daha. oturmaya devam et. oyalan. tebrikler. aynen böyle yap. gözlerini kapa. tamamdır. devam et." bir şey yapmadığım zaman boşluktayım ve suçlu gibiyim. aylak insanlara özeniyorum. uzun uzun tatil yapabilenlere. "bugün hiçbir şey yapmayacağım" diyebilenlere. tembelmişim gibi geliyor. kaybetmiş gibi. biri çıkacak ve beni geçecekmiş gibi. "o kişi" olma hakkını kaybedecekmişim gibi derin bir kaygı.