çocuk sevmeyen insan

ben çocuk sevmiyorum, sevemiyorum, başaramıyorum yani öyle kucağıma alıp sevmeyi veya biraz konuşabilen çocuklarla muhabbet kurmayı falan, sadece bana bakınca gözlerimi yumuyorum ve sevimli geliyor olmalı ki bazıları gülüyor.

benim. yigenlerim disinda cocuk sevemiyorum. cocuklarla nasil iletişim kuracagimi bilmiyorum. oyun kurmayı, oynamayı bilmiyorum. cocuklar tatlı gelmekten çok korkunç geliyor bana. o kadar savunmasiz ve korunma ihtiyacı olan varlıklar ki bu düşünceler beni korkutuyor ve uzak tutuyor. sokakta cocuk görsem aa ne tatli demem, sevmem mesela. cocuklu arkadaşlarımla bulusunca bi sure sonra kaygi seviyem yükselir, ortamı terketmek isterim.

muhtemelen güzel bir çocukluk yaşayamamış insandır.

aslına bakarsak çocuk sevmeyen insan değil de eğitimsiz çocuklara katlanamayan insan şeklinde değiştirilmesi gereken başlıktır.
oturup hayatı anlama çabası içinde ilginç soruları olan ve 40 yaşındaki insanlara taş çıkartabilecek bir merhamet ve insanlık duygusuna sahip olan çocuklar da gördüm. aynı zamanda ailesi her istediğini verdiği için sınır kavramını kaybeden, durdan ve yapmadan anlamayıp gelecekte sorun olacak çocuklarla da görüştüm.
mevzu çocuk değil. mevzu eğitimsiz çocuk!

kendisi 25 yaşında doğmuş olsa gerek..

bunun anormal bir durum olduğunu düşünmüyorum.herkes cocuk sevmek veya bunu istemek durumunda değil.

aksine çocuğu istememek değil, dünyaya getirdiği çocugu sahiplenmemek, sorumluluğunu almamak kötü.



çocuk bir ömür boyu bağlanma ve sadakat demektir.büyümesi- yetişmesi hep ultra fedakarlık gerektirir.günümüz dünyasında manevi boyutunun ötesinde, maddi yüküde ağır bir olgu olmaya başladı.

bezi- oyuncağı- gideceği okulları derken liste uzaya çıkıyor.

ayrıca cocuk yetiştirmek için bence sağlıklı bir psikolojide olmak gerekiyor.kişi kendi bireysel dengesini koruyabilmeli ve kendini sürekli sorumluluğuna uygun düşecek şekilde ılımlı tutmalı.maalesef türk ailelerinde genelde bağırma- cezalandırma ve şiddet olduğu için çoğu cocugun bunları deneyimleyerek büyüdüğüne inanıyorum.
“sonra sokaklar niye serseri kaynıyor? “ oluyor.

böyle olmasındansa bence yapılmaması daha tatlı.
mantıklı hareket.

sevemeyeceğim insandır.

ben ama türk çocukları desem daha doğru olur.

kimse boşuna "çıcıklar sivilmez mii yeaaaa?" geyiği yapmasın çünkü her çocuk sevilmez kardeşim. hele hele bizim bu türk milletinin çocuklarının alayı kaz kafa. dur dersin durmaz yapma dersin yapar inat, kompleks, stres, sinir yine bunlarda. tipik bir türk aile yapısının mahsulü, prototipi.

bizim koca, kara kafalı insanımız her işte olduğu gibi çocuk yetiştirmede de berbat. çocuklara sınır koymaz, laf dinletemez, çocukla ilgilenmez verir eline tableti ondan sonra çocuklar okuma, öğrenme çağına gelirler halen daha bebek gibi konuşurlar, türkçeyi dahi konuşamaz, tuvalette kendi işlerini bile göremeyen geri zekalının teki olurlar.

yabancıların çocuklarına bakıyorum tamam, çocuk her yerde çocuk yeri geliyor şımarıyor, ağlıyor, ilgi istiyor ama anne babası "kes sesini." dedim mi de susuyor.

böyle toplu taşımada, uçakta falan giderken bebeği olan bir çift varsa s....çtınız resmen aman aman! felaket. "tamam annecim, ay benim babacım, al oyuncak oyna, şunu yap bunu yap"ama yookkk bebek, çocuk desibel rekoru kırıyor. en sonunda anne baba da tahammül edemiyor sinirlenip ya bağırıyorlar ya da çakıyorlar ağzına iki tane sussun diye. ilginç olan nokta şudur ki bizim çocuklarımız yapma, etmeden anlamıyor sadece dayak yiyince susuyorlar. susuyor susmasına da bu sefer travmalardan dolayı ileride yaşayacağı özgüven sorunları baş gösteriyor.

o yüzden her insan ebeveyn olmamalı hele türkiye'de toplumun belli kesimlerini kesinlikle kısırlaştırmak lazım. ebeveyn olacak, çocuk büyütecek insan laf dinletmesini, çocuğa haklarını ve sınırlarını öğretmesini bilmeli.

herkes aile kurmasın, herkes çocuk sahibi olmasın. kimse de gelip "ama onlar daha çocuk tahammül edilmeli" falan demesin. daha kendi ailesi kendi çocuğuna tahammül edemiyor benden niye tahammül bekliyor?

yok öyle, biz de çocuk olduk ama bu kadar laf dinlememezlik yapmadık. çocuk çocuk da, çocuk dediğin de hafif akıllı olacak.

(bkz: bir insanı nasıl tanırsın sorusu)

sevmek zorunda olmayan insandır.

insan belli bir yaştan sonra çocuklu misafirde istemiyor. ne sohbet edilebiliyor, ne oturulabiliyor. annesi ilgileniyorsa ne ala.birde ilgilenmeyip salıverenler var. yolasım geliyor. misafir mi ağırlıyorsun yoksa çocuk mu avutuyorsun belli değil.

çocukluğunu iyi geçirmemiş, bazı travmalar yaşamış insanlardan olabiliyor. çocukluk dönemini anılarından hatırladığı kötü yaşanmışlıklar yüzünden çocukları, çocukluk dönemini sevmeyebiliyor. bu anlattığıma ek olarak sevgi eksikliği, şiddet, kardeşler arasında eşit gösterilmeyen sevgi, anne babanın olmaması, kimsesiz olma gibi durumlardan da kaynaklandığını söyleyebilirim. son olarak da çocuk sevmeyen birisin hayvan da sevmediğini söyleyebilirim. çocuk sevmeyen bir insanın karakteri soğuktur. bu insan türü pek sevilmez.

gönülden diliyorum, her çocuğu allah anasına babasına güzel günleriyle bağışlasın inşallah.
ancak çocukları çok sevmediğim gibi, arsız yaramaz çocuktan da hiç hazzetmiyorum.
kucağıma alıp sevmeyeli rahat 10 yıldan fazla olmuştur.
bir de zorla sevdirmeye kalkanlar var ki, onlar için çok temiz küfürlerim var.
bana mı sordun lan yaparken de sevdiriyorsun diyemiyorsun.
kucağında çocuk, öyle atsan atamazsın, bıraksan bırakamazsın.
dua eder durursun.

bizim çocuklar mal oluyor bildiğin mal. anaları babaları ellerine vermiş tableti telefonu. çocuğun beyni akmış.

evlenince kendi çocuğunu en iyi şekil de yetiştirecek insandır.

dünyadaki tek çocuk kendi çocukları imiscesine yetiştirilen çocukları, her istediği verilen şımarık ve laf anlamaz çocukları, asla önüne set çekilmeyen eğitilmeden keyfince takıl tarzında yetiştirilen çocukları sevemem, onlara katlanamam. bu çocukların hayatı hiç takılmadan yuruyebilceklerini de düşünmem çünkü hayat öyle onlara gösterildiği gibi bir yer de değil. bu hale gelmeden bebekken sevebilirim ama.

çocuk gibi davranan yetişkin insanları sevmem. çocukları severim. her insan kendi yaşına uygun takılsa ne kadar güzel olur.

onlar beni seviyor. ben zaten çocuk oluyorum direk.

sabunluktur.

hiçbir zaman için anlayamayacagim insan tipidir .kendi küçükken sevilmediyse bile inadına kendi yasadiginj yaşatmak için çocuk sevmeli