çocuk sevmeyen insan

itici geliyor olabilir. hiç kimseye zor yolu ile bir şeyler sevdirilemez.

insan değildir” diyenler olmuş. insanı nereye konumlandırdığınızı gerçekten merak ediyorum.

insan dediğimiz bolca defektleri olan, ilkel dürtülerini yenebilmek için ahlak ve görgü kuralları geliştiren, zihinsel olarak karmaşık olarak düşündüğümüz bir canlıdır. zekasının kısmen gelişmiş olması sayesinde “çocuk sevmeyen insan değildir” gibi basit cümleler kurma yetisine erişmiştir. aslında çocuk sevmemek insan için çok doğal bir hissiyattır.

eğer tüm insanlar çocukları seviyor olsalardı, işte o zaman doğanın parçası bir canlı olan insandan bahsedemezdik. ancak bir robottan bahsedebilirdik.

çocuk olmamış çocukluğunu yaşamamış insandır. kafam kaldırmıyor derler bir de bu sadece bir bahane onların kalbi kaldırmıyor. hiç yaşamadıkları bir şeyi görmek ve o yılların bir daha gelmeyeceğini bilmek acıtıyor olmalı

sakin çocuk seviyorum ben daha çok. çocuk çocuktur evet ama şımarık bir çocuk görünce kaçasım geliyor.

çocuk sevmeyen demeyelim de çocuklarla vakit geçirmeyi sevmeyen biriyim.
3 çocuğum var. yıllarca onlarla beraber çizgi filmden oyun hamuruna, boyamadan saklambaça sürüklendim durdum. winx kızlarını da sayarım bir çırpıda tsubasa'yı da.
şimdi büyüdüler çok şükür, herkesin aktivitesi kendine ama bende bir tahammülsüzlük baş gösterdi.
10-15 dk seviyorum sonra uzaklaşıyorum istemeden. bir tek istisnası 5 yaşındaki yeğenim, onunla olmayı seviyorum.

benim , sevmek zorunda mıyım ya o küçük parazitleri?
küçük sevimsiz şeyler sürekli çığlık atıp zıplarlar 0- 16 yaş arasından olan bütün çocuklardan nefret ederim.
ilerde olurda evlenirsem çocuk mocuk yapmam.

ben bayılırım. sevmeyen insanları da oldukça iyi anlıyorum. benmerkezci, bencil, yaygaraci bir o kadar da masum varlıklardır. gel lan seveyim biraz.

insan değil başka bir canlı türüdür.

bu biraz sert olabilir ama kendisini de sevmez çocuk sevmeyen çünkü çocuklar aslında kendi gizli yanlarımızın, masumluğumuzun bir yansımasıdır.

bir zamanlar sen de çocuktun unuttun mu geyiğine sürekli maruz kalan insandır.

çevremde çocuk sevmeyen iki tür insan var. birincisi kendi çocuğundan başka diğer çocukları sevmeyen, ''nemrut'' tipli kişiler, diğer yandan çocuğu olmayıp da çocuklara sempati duymayan kişiler. her halükarda, sevgi ve hoş görü temelli konular bunlar. normalde her insan çocuk sever.

çocuk sevmiyorsa ve çocuklara zarar vererek bunu yansıtıyorsa sadist, çocuk sevmiyor ve çocuk sahibi olmayarak kendi halinde yaşayıp gidiyorsa normal bir insandır. çocuk sahibi olmak büyük sorumluluk ve yıpranma payı istediği için kimseyi yargılayamıyorum kendilerinin haklılık payı var. köpeğim yavruyken ona bakarken bile epey yoruluyordum kaldı ki bir çocuğa göre daha masrafsız ve uysal bir canlı bir de çocuk bakmayı hayal bile edemiyorum.

yıl 2021 olmuş, bi zahmet doğmasınlar artık.

en iyi çocuk başkasının çocuğudur. korunmak çok önemli

hiçbir zaman anlayamayacağım insandır. oysa çocuklar, önyargısızdır, yargısız kabuldedirler. herkesi koşulsuz severler. her halimle kabul gördüğümü düşündüğüm yegane varlıklar çocuklar olduğundan, çocuklarla vakit geçirmeye bayılıyorum.

bir uzmana göre içindeki çocuğun yaralarını saramayanlar, çocukların ağlamasına, mızmızlığına tahammül edemiyorlarmış, içindeki çocuğu iyileştirdikçe de çocuklarla daha sağlıklı ilişkiler kurulabiliyormuş.

en iyi çocuk, arkadaşınızın minik veletleridir. sadece sorun çıkarırlar çocukları çok sevmiyorum çünkü doğru bir şekilde yetiştirilmiyorlar.
(bkz: çocuk sahibi olmanın ehliyet gerektirmesi gerektiği)

sevdiğim çocukların büyüdüklerinde kâtil olma olasılığı onları sevmemi engelliyor.bir kâtilin çocukluğunu bilmek istemiyorum. gözlerimin önünde mâsumiyetini kaybedip bir kâtile veya kötü birine dönüştüklerini görmek istemiyorum. her çocuk kâtil değil ama her çocuk mutlu da değil.

bir çok kaynaktan yaptığım çıkarıma göre düşünen, düşünebilen, öngörüsü yüksek ve zeki insandır. zaten bu yüzden eğitimli insanlar azınlıktayken cahil cühela güruh mitoz bölünür gibi üremekte beis görmüyor.

kimisine faşizan bir düşünce gibi gelebilir ama ebeveynler çocuk yapmadan önce kesinlikle belli kalifikasyonlara tabi tutulmalı; bir nevi çocuk yapmaları için ehliyet şartı koşulması zorunluluğu olmalı. çünkü ben bu aptalların şehzade muamelesiyle yetiştirdiği, her sorununu ağlayarak çözeceğine inandırılmış, şımarık, patates kafalı ömer eymen'lerinin tüm gün her yerde usanmadan kafa şişirmelerinden yılmış vaziyetteyim.

son 10 yılda insan kalitesinin bariz şekilde yerlerde süründüğü bu coğrafyada artık lütfen sırf çocuk yapmış olmak için çocuk yapmayın. yaptığınız çocuğa ataerkil zihniyetten önce normal bir beşerin hareket etmesi gerektiği gibi hareket etmesini aşılayın ki en azından sağda solda, her gün sokakta karşılaştığımız ümraniye sapığı gibi tiplerin ileriye dönük azalarak bitmesinin müsebbibi olun.

herkesin düşüncesine saygım var.okuyorum mesela bazılarınız yaramazsa sevilmez diyo bazılarınız cirkinse sevilmez yok bide zaman geciremem çok yoruyolar falan vs.cocuklari nasıl sevmezsiniz ya onlar bu dünyanın en masum en temiz en saf kokulu canlıları bide sizden bı parca .bu kadar ruhsuz,merhametsiz insanlar olmayın. bu dünya da sevilecek tek şey :
*çocuk
*hayvanlar

çocuklara psikolojik ve fiziksel olarak zarar vermiyorsa sorun yoktur.

öte yandan çocukları seven ama onların vücut dokunulmazlığını ihlal eden çok insan var. çocukları seven ama onların sorunlarını "ay küçük onlar yeaa" diye görmezden gelenler de var. sorunlardan kastım kaynağı şımarıklık olanlar değil. bu da bize saygının sevgiden önce gelmesi gerektiğini gösteriyor.

yazarlardan biri "çocuğu olmayan insandır" demiş. doğru. çocuğu olduktan sonra diğer çocuklara hassas ve merhametli davranmaya başlayanlar da var, eğer bencil bir insan değilse tabii.