çocukların masum olmaması

birçok çocuk çok sapık çok acımasız,merhametsiz,pervasız,duygusuz olabiliyor.
ben bunu bilirim.
bir şeyi yaptıktan sonra davranış şekillerine inanamayacağınız ailesinin tam aksi çocuklar var.
bu yüzden her çocuğa ayy çocuklar bir tanedir melektir demek annelerin ayaklarının altı cennettir demekle aynı.
inanılmaz sığ düşüncedir.
yaşamadan tabii atıp tutmak bedava.

dogru düşünce. çocuklar kendilerinden olmayanı dışlama konusunda bir numarali gruptur.

nasıl ki her yetişkin masum değil çocuklar için de gecerli.

bütün suç çocuklarındı. mermilerin önüne seriyorlardı cılız bedenlerini.

katıldığım önerme.

zamanında kendi çocukluğumuzu, akranlarımızı düşününce şimdiki çocuklar cin gibi geliyor bana. çoğu nitelikli canavar olma yolunda kıyasıya rekabet halinde.

çevreye verdikleri zarar, ağıza alınmayacak küfürler, büyüklerine yaptıkları saygısızlıklar, arkadaşlarına karşı tutumları, ergenliğin sınırlarını zorlamalar falan bana hiç masumca gelmiyor. şimdiki nesilden korkulur. korkmakta haklıyız da.

neden ille bir "binarity" olmalı? çocukların her yaptığının hoş görülmesi onların karakterinin negatif şekillenmesine yol açabilir. diğer taraftan da, hayat deneyimi çok az olan çocukların yaptıkları şeylerde onları yetişkinler gibi suçlu görmek de zalimlik ve düşüncesizlik olur. çocukların deneyimleri, onların naif oldukları gözetilerek değerlendirilmeli ve ona göre davranılmalıdır.

bir realite. insan denilen habis ur , dünyadan sökülüp atılmadıkça hiçbir canlı rahat nefes alamaz.

çocuklar masumdur ergenliğe erene kadar. ergenlikten sonra günah-sevap defteri açılır. asıl iş bundan sonra başlar.

(bkz: sineklerin tanrısı)

insanı içinde bulunduğu şartlar belirler. üzerinize son hızla koşan bir yaban domuzu yokken herkes iyidir herkes hayvanları sever.

sineklerin tanrısında çeşitli yaş gruplarından çocuklar olsa da yönetimde olan çocuklar yaşça büyüktür ve ergenliğe adım atma sürecini de irdeler kitap bir yönüyle.

olayların savaşta yaşanması. içinde seyahat ettiğiniz savaş uçağının isabet alıp canınızı zar zor kurtarıp ıssız adaya düşmeden o çocukları yargılamak da hüküm vermek de kolay.

ben 4-5 yaş grubuyla çalışıyorum. evet çok şekerler ama onlara da iyi olmayı erdemli olmayı değerler eğitimi adı altında milli eğitim bakanlığı programına göre öğretiyoruz.

insan yıkıcı bir varlık.

masum değilse hatayı ailede ara. çocuklar saf olarak dünyaya gelir, yetiştirilmeye göre evrilirler. gerçekten de %70 armut dibine düşüyor.

(bkz: sineklerin tanrısı)

bu kitap üzerinden bu konuyu tartışabiliriz

kuralları yoktur diyelim, henüz gözleri açılmamıştır. ya da kapanmamıştır mı demeliyim emin değilim. bizim düşüncede kalan ama eyleme geçirmediğimiz bir takım dürtüleri onlar eyleme geçiriyorlar. biz mahsustan, mış gibi yaparız onlar yapmıyorlar çünkü daha öğrenemediler bu tür içten pazarlığı. büyüdükleri ortamda oldukça önemlidir elbette gelişimleri açısından, aile içinde gördüğünü taklit ederler hem de ellerinden gelenin en iyisini yaparak. o sebeple iyi bir çocuk yetiştirmek için iyi bir ebeveyn olmak gerekiyor,iyiliği yalnızca telkin ederek hiçbir şey öğretemezsiniz çocuklara. gördüklerini yaparlar duyduklarını değil. yetişkinlere oranla oldukça empatiktirler, anlarlar hissedileni. onlarda da güç unsuru kontrollerini sağlıyor. karşıdaki rütbesi (yetkisi) düşük ya da diğerlerine nazaran daha sakinse kullanırlar bunu, sevimli oluşları ve geri çevirilemez bir tavırla sokulur sonra istediğini yaptırır. akran zorbalığı da gücünün yettiği noktaya ulaşabilme becerisiyle ilgili. bir yaş farkının dahi, üstünde bir güç unsuru oluşturduğunu hissederler o sebeple kendi grubu içindeki kişinin bir takım niteliklerini kıyas edip üstünlük kurmaya çalışırlar. meselâ çocuk çirkin geliyorsa ona, onunla oynamıyor. kıyafetini beğendiyse onun yanına oturmak istiyor gibi fakat bu her çocukta yok. bu gibi nitelikleri iplemeyen çok çocukta gördüm, popülaritesi fazla olanın seçeneği oluyor o da kendi kafasındaki çıkarları gözeterek eleme yapıyor. çocukların da birini yüceltme eğilimi var ama sıkılına kadar ayıya dayı diyorlar sonra aniden bırakıp gidiyorlar dikkatlerini çeken başka bir şeye. yapmaması gereken bir şeyi söyle ve nasıl yaptıklarını seyret. problem belki sizin söyleme şeklinizdedir ama kasıtlı yapmayı da severler çünkü bir oyundur bu. yani sizi oyuna davet ederler sinirlendirerek, oyunun sonu nahoş bitiyor olsa da başlatmış olmanın gururunu yaşarlar. çocuklara bekledikleri tepkileri verdiğinizde aldığınız sonuç aynı olacaktır. ezberlerini bozmak gerekiyor olumlu anlamda. nihayetinde ne olursa olsun savunmasız bir tarafları var, gücünüz eş değerde değil, sorumlulukları olmuyor belli bir yaşa kadar o yüzden içlerinde iyi/kötü dediğimiz kavramın hangisini besliyorlar biraz da çevresine bağlı. dediğim gibi empatiktirler, ağlayan birini gördüklerinde laf olsun diye sormazlar "neden ağlıyorsun?" diye, gerçekten neden ağladığınızı en saf duygularla merak ederler. *