çocukların masum olmaması

belki de büyüyünce masumiyetlerini kaybedeceklerini biliyor olmanın hırçınlığıdır onları masum yapmayan.

çocukların ve cezai ehliyeti olmayan bireylerin - bilimsel açıdan - neden masum farzedikdiklerini anlayamamış insan yargısı.

eğitim olmasa belgeseldeki hayvanlardan daha vahşi bir hayatımız olurdu. üstelik bu vahşete beyin denen organı eklerseniz ortaya ne gibi şeyler çıkacağını düşünün.

çocuklar acımasız olur. çünkü karşındaki üzülecek diye söyleyeceklerini yutmayı gençlikte öğrenirsin. çocuklar her şeyi söyler. karşındaki üzülür mü, bilmezler

çok değer verdiğim bir hocam demişti ki
"çocuklar aslında olayların sonucunu tahmin edemeyecekleri için masumluktan en uzak yaratıklardır. eline bıçak verirseniz sizi bıçaklar ve bundan etkilenmez bile"

çocuklar masumdur. ehliyet ile çocuk yapma hakkı verilmesi gereken hatta verilmemesi gereken cahil aileler vardır.

masumluk nedir bilmiyorlar ki nasıl masum olsunlar. çevrelerinde örnek alabilecekleri masum biri mi var

çocuklar taklit ederek öğrenirler. masum görünmeyen her çocuk yanlış bir taklidin mahsulüdür.

adli tıp dünyasında ayırdına varmanın en çetrefilli olduğu konulardan biri.

yasal olarak yargılanabildiği bir yaşta olsa bile çocuk olması hasebiyle; işlediği suçun sebep olacaklarının farkında mıydı, suça onu ne ya da kim azmettirdi, akli dengesi yerinde miydi, an itibariyle yaptığına gerçekten pişman mı, sosyal hayata karışması için çaba sarf edilse bunun için aynı çabayı kendisi de gösterir mi gibi hassas terazi minvalinde işleyen ve gelecek belirleyen bir süreç var.

profesyonelce yalan söyleyebilen çocuklar var yine. kendi anne ya da babasına ciddi suçlamalarda bulunup sonrasında pişman olanlar, kendi kardeşlerinin özel hayatına müdahil olup evlilik müessesine dahi zarar veren çocuklar da var.

ben bahsi geçen mercii olamam sonuç olarak, ben masum görmeye meyilliyim, olmaz o benden.

masumiyet anlayışına göre değerlendirilebilecek konu.
çok küçük yaşlarda bile bebekler ağlayarak bişeyler yaptıracağının farkına varıyor.
bu yüzden de masucuktan ağlayabiliyor köftehorlar.

şu başlıkta "her çocuk masumdur yha" diyen 10 yazardan 9'unu çocukken yaşıtlarının zorbalığına uğrayıp travma geçirmediyse adam değilim.

çocuğu olmayanların, çocuklarla temasta olmayanların saçma sapan düşüncesidir. çocuk masumdur. sen hasta düşünceliysen, çocuğu masum görmüyorsan bu senin beyninin arızasıdır.

ben en büyük zorbalığı çocukken yaşadım. çocuklar masum sanılan ama kurnazlık barındıran varlıklar. acımasızlar. özellikle akranlarına karşı. akran zorbalığı birçok çocuk yaşamıştır. kıyas yapma ve yorum yapma yetenekleri gereksiz kuvvetlidir. had hudut bilmezler. empati yapmaz birçoğu. canını bilhassa yakmaya çağırır. eksiklerini sorgular. büyürsün o zaman bile senin canını acıtacak sorular sorarlar. merak değil bu. duygusal beslenme, senin canını yakıp o duygusallıktan beslenecek. maddi manevi seni sömüren bir canlı olarak bakıyorum.

çocuklar çocuk olacak, kıracak dökecek, şımaracak. çocuklara kötü davranmayın yahu, vurmayın üzmeyin.

daha once buna benzer baslikta da saniyorum dile getirmistim; cocuklarin ahlak ve etiklik anlayislari, bilinclerinin oturmamasindan oturu gelismemistir, hatta yoktur. olaylar icerisindeki eylemlerinde de sebep-sonuc iliskisi kurmazlar, kuramazlar. dolayisiyla ne masumiyetten ne de kotu niyetten bahsedemeyiz.
akran zorbaligi konusuna gelince; yaptiklarinin kotuluk oldugunu dahi bilmeden bu tavri takinirlar. zarar vermeden ote kendi aralarinda gruplasma ve kendinden olmayani otekilestirmektir amaclari. bir gududur aslinda bu. hani koskoca yetiskin insanlarda bile bulunan; partilesmeye, cemaatlesmeye, turlu turlu ideolojiler cercevesinde sürülesmeye neden olan gruplasma isteginden gelir.

zorba çocukların bazı yetişkinlerden daha fena olduğu su götürmez bir gerçek..
çoğunun masum olduğunu düşünüyorum ama. evet.

tam otururken sandalyeyi çeken çocuk!

çocuk yaptığı şeyin yanlış olduğunu bilir. ama sonucunu kestiremez.
benim evin çok yakınında bir kafe, kafenin sahibi tombul teyzenin de 1-3-5 yaşlarında üç çocuğu var. çocukların üçü de kafede. bebek büyük yatağında. bir akşam kafeye girdiğimde büyük kızın yatağın içinde ayakta durduğunu ve bir şeyler karıştırdığını fark ettim. baktım. yatağın kenarından tutunmuş bir ayağıyla kardeşinin karnına basıyor. öbür ayağıyla da basacak ama yatak sallandığından beceremiyor.
ne yapıyorsun sen diye kızı kaldırıp aldım. bebek mosmor olmuş. hemen annesini çağırdım. kadın geldi. neyse çocuğa bir şey olmamış. annesi "kardeşin ölür ya" dedi. bu omzunu silkti. kardeşinin öleceğini biliyor, ölümün kötü bir şey olduğunu da biliyor, ama ne olduğunu bilmiyor.
o günden beri benimle de konuşmuyor.
her çocuk böyle midir? değildir elbet ama böyle de çok çocuk vardır.

en masum yetişkinden daha masumlardır. tüm çocuklar masumdur ama bazı çocuklar daha masumdur.

çocukların henüz hem beyin hem de psikolojik gelişimlerinin tamamlanmadığını düşünürsek doğru sayılamayacak önerme. çocuklar yetişkinlerin küçük birer kopyaları değil. gerek fizyolojik, gerek psikolojik olarak yetişkinlerden çok farklılar. çocuklar duygu ve düşüncelerinde benmerkezcidir. süperego 6-7 yaşlarına kadar gelişmemiştir. düşünceleri haz ilkesine bağlı olduğu için engellenmeye dayanma güçleri de yetersizdir. bir ara sosyal medyada çok dönen bir video vardı. anne babalar çocuklarının önüne çok sevdiği bir yiyeceği koyuyor ve kendileri gelene kadar yememelerini tembihleyip çocuğu tek başına bırakıyorlardı. ve bu çocukların büyük bir kısmı dayanamayıp yiyordu. ha bu deneyde kendilerini kontrol etmeyi başarıp bekleyenler de çıkıyor. yapılan araştırmalarda bu çocukların ileride çok daha başarılı oldukları bulunmuş. fakat yukarıda bahsettiğim gibi birçok çocuğun karşı koyamayıp yemesi çok normal. bu özelliklerinden ötürü çocuklar acımasızmış gibi gelse de aslında sadece gelişimlerini henüz tamamlamamışlardır. bütün bunları göz önüne alırsak; gelişimlerini tamamlamamış, henüz kendi iradesi olmayan çocukları masum değildir olarak nitelendirmek saçma olur.