çok konuşmak

bazen beynindeki sesi susturmak için yapıldığını düşündüğüm eylem. kendimden biliyorum. çok konuşuyor veled.

dakikalarca bir şey anlatıp, konunun sonunda "uzun lafın kısası" diyen insanlara ayar oluyorum. ulan madem kısası vardı, niye kafamızı şey ettin sabahtan beri?

konuşma bağımlılarının yaptıkları şey.

sabah uyandıklarında kafalarının üzerinde bir konuşma balonu ile kalkarlar ve o balonun içini boşaltmadan rahat edemezler. bir tür aşırı konuşma takıntısından yani kompulsif konuşmadan musdarip tipler.

konuşma bağımlılığı, ısrarcılıkla, iletişim iştahıyla, telaş, huysuzluk, endişe, kıskançlıkla ve öz algıya bağlanmış "çene" becerisiyle desteklenen bir duygusal dengesizlik - nevrotiklik belirtisidir.

ara soğutmasız konuşur, bomboş cümlelerini nefes almadan bağlaçlarla birbirine bağlar, susmazlar. muhataplarına konuşma izni vermez, verdikleri kısa süre içinde de bakışları içe içe kayar, gözleri boş bakar, kulakları sağıra bağlar, dinlemezler... bayarlar.

bir eylem.

ben küçüktüm annem derdi ki;

“beş kuruş ver konuştur, on kuruş ver susturamazsın.”

seviyorum arkadaşlar.

yeni konuşmaya başladığım biri ile altı saat telefonda konuştuğumu hatırlıyorum mesela.

ve çok eski zaman uzun zamandır görüşmediğim bir kız arkadaşımla akşam beş gibi buluşup sabahlamıştık. bitmemişti muhabbet.

geçenlerde de ya ben uzun süre telefonda konuşamam diyen bir arkadaşda telefonu kapatırken iki saat olduğunu görünce şok olmuştu.

yooo bir rahatsızlığım yok. canım isteyince de susuyorum.

(bkz: boş konuşmak)

ne olur ne olur bana denk gelmesinler artık benim kaçacak hiçbir yerim yok sığınacak tek yerim çalan telefonum ama çalmazsa ben zincirlere vurulmuşum demektir. benle konuşmayın bilmek istemiyorum gelininizi torununuzu yaptığınız işi ne olur gidin.

dünyanın en güzel denizlerinden birini izliyorum, karşımda midilli, tabağımda biraz biraz meze ve bi parça deniz levreği, rakımı yudumluyorum. masamda en sevdiklerimden birkaç kişi…
zenginlik nedir, diye düşünüyorum; babannem ile sağlıkla geçirebileceğimiz bir on yıl daha yaşamanın hayali, güneşli bir günden sonra hafif kızarmış yanaklarla aynaya bakıp gülümsemek ve kırmızı rujumu telaşsızca sürmek, bahçedeki zeytinlerin bir an evvel olgunlaşması beklentisi, 400 km geride bıraktığım kedimin özlemi… bir huşu ile doluyorum, an’da kalmak dediklerinden bu.
ve tam bu anda, masaya döndüğümde (bkz: filistin askısı) ile işlence görmüş birinin hatıralarını dinlemeye başlıyorum…ben sadece susuyorum.
devrimci bir gelenekten gelmek böyledir, en mutlu anlarınızda bile kursağınızda bir şeyler birikir. fazla mutlu olmak ayıplanır, bu yazılı olmayan bir kuraldır. sevilen şarkıların neredeyse tamamı ağıttır.
keşke’ler, olsun’lar, neyse ki’ler, ve iyi ki’lerle muhabbet bi şekilde bağlanır. o çok konuşan büyükler, yarım yamalak gülüşlerine sığdırmaya çalışır kocaman acılarını. konuşmak, zamanında yapmadıkları için gurur duydukları şimdiyse acısını çıkarırcasına kustukları bir terapidir onlar için.
bu akşam, dünyanın en güzel denizlerinden birinin kıyısında, hayatımın en huzurlu anlarından birinde sustum ve dinledim. yaşanamamış bir hayatı dinledim. konuştuklarından ziyade sustukları anlarda sakladıklarını dinledim.
ben bu gece konuşmanın susmaktan daha acı olduğunu öğrendim.

kadın olanına max 10 dk katlanabiliyorum ama erkek olanı hiç çekilmiyor. vıdı vıdı vıdı beyin ağrıtıyor.

sadece karşımda hiçbir endişe duymadan cozuttuğum insan olunca yaptığım bir eylem.

bir şey anlatacaksa onun miladından başlıyor bu çok konuşanlar genelde. cümlelere de özellikle eklemeler yapıp uzatıyorlar sanki.

şahsen en fazla 10 dakika dinleyebiliyorum kendilerini, sonra kopuyorum o andan ve konumdan.
akşama ne yapsam da yesem diye düşünüyorum mesela. yok diyorum, onu yapmaya malzeme yoktu galiba evde. sonra marketten alınacak eksikler falan geçiyor aklımdan. öyle düşünceden düşünceye atlıyorum.

geri döndüğümdeyse iç sesim şöyle isyan ediyor: