dert dinlemek

empati kurabilen, dinleyen ve yargılamayan biriyseniz zaman içinde herkesin dert anlattığı birine dönüşmeniz kaçınılmazdır. bu nedenle azı karar, çoğu zarar eylem.

çok iyi yaptığım eylemdir. çol iyi dert dinleyebilirm. madalyonun diğer yüzüne geçtiğimizde kötüydüm ama. dert anlatma konusnda kötüyüm. anlatıyorsam eğer, anlattığım kişinin ciddi yeri vardır hayatımda

başkasının derdini dinleyince kendi dertlerimi düşünüp içimden derdini s****im diyorum. dışımdan teselli ediyorum oldum olası millet derdini anlatınca bana rahatlar dert babası mıyım ben? biride sorsun senin ne derdin var diye.

bu da ayrı bir olay. görüyorlar sessiz, sır küpü kız anlat babam anlat. eee siz söyleyip geçiyorsunuz gece uyumadan kendi dertlerine ekleyip bir posta da sizin için üzülen geride ben kalıyorum.

dunyanin en yorucu isi. bide sacma sapan seyler. yok babam soyle anam boyle e ben napiyim gelip babani mi doviyim haspam. evet.

nasıl olduğu önemlidir.

yani biri gelmiş size derdini anlatıyor ise dinlerken kendi derdinizi yarıştırmaya kalkıyorsanız, aaa benim de böyle oldu deyip konuyu kendinize döndürüyorsanız, hemen akıl vermeye kalkıyorsanız, yorum yapmaya kalkıyorsanız dinlemiyorsunuz demektir.

çok böyle şeyler yazmaktan hoşlanmasam da içimde de kalmasın yani.

derdini anlatan arkadaşı derin bir yerden gerçek bir şekilde anlama niyeti ile dinleyip oradaki duygusu nedir acaba ne hissediyor nerede sıkışmış hissediyor ihtiyacı ne olabilir gibi bir yerden bakmak gerekir.

neyse ben gidiyom.

çok değer verdiğim biri değilse direkt suratlarına söylüyorum bana derdini anlatma diye. hiç sevmem dert dinlemeyi. kim sever ki zaten.

dert erkek cinsel organı gibidir dostlar; herkes en büyüğünü kendinde sanır.

bana göre dert dinleyen insanın temelde birkaç şeye sahip olması gerekiyor. birincisi yargılayıcı olmamak. sonuçta her hayatın kendine göre derdi var. bu da dert mi? insanlar neler yaşıyor? tadında şeylere girişmeye gerek yok. ne yapsın yani dertli insan? onun da derdi bu sonuçta. ikincisi de takma ya cinsinden akıllar vermek. yani takmıyor olsa neden gelip anlatsın zaten?

bir insanı tanıyabilmek için o insanın dertlerini dinlemeniz lazım. bu dünyada, bu topraklarda yaşamak demek tonlarca derdinizin olduğu anlamına geliyor. siz daha karşınızdaki insanın derdini bile dinleyemiyorken, "aman be bana ne derdinden", "benim derdim bana yetiyor" kafasıyla yaşıyorsanız inanılmaz sığ ve mal olduğunuz anlamına geliyor, hayatınızdaki insanlar da bir çıkarı olduğu için falan hayatınızdadır, sizi sevdiğinden değil belirtmek isterim.

meriçlerin en bilindik taktiği.

kimi dinlesem haklısın diyorum. herkes haklı bir şekilde ya da bana öyle geliyor.
haklı olmak yetiyor mu. sorun ya da konu haklı olmak mı. ortada bir dert var sonuçta.
uzaktan insanlara bakınca kimsenin bir sıkıntısı yokmuş gibi geliyor ha. işin içine girince insan kendi haline şükrediyor.
en çok zararı sen kendine veriyorsun demişti bir arkadaşım. doğru olabilir. benim büyük dertlerim olmamıştı hala yok bence.
insanın bazen derdi kendisiyle bile olabilir.
var olmak ayrı bir dert. insan olmak. hayvan olmak farklı mi sanki.
bitki olmak ağaç olmak . demek ki var olmak olay.
insanın kendisini kıyaslaması başkalarını iyi ya da kötü anlamda kıyaslaması var. yani afrika insanı olmak avrupa insanı olmak gibi.
dostoyevski ne diyor. insan kendisinden zor durumda işte yaşlı hasta dertli fakir sorunlu insan görünce aslında içten içe sevinir kendi haline şükreder gibi bir şey.

insan derdini anlatirken anlaşılmayı beklemeyebilir de.
bunca iletişim aracına rağmen bence insanların en büyük sorunu iletişimsizlik. kimse burnundan kıl aldırmıyor.
yani komün olmak vardı birlikte yaşamak. yırtıcı hayvanlara karşı işte eşkıyalara karşı.
şimdi insanlar hem bencil hem daha bireysel.
büyük kalabalik aileler yok. komünler sosyal medya .
herkes lider kral prenses.
ülkelerin derdine bak kim neyi dert etmiş. insanı o halde işte.
ülkelerin devletlerin derdini kim dinliyor . hangi ülke hangi sorunu yaşıyorsa halkı o sorunu yaşıyor.
binlerce yıl boşa gitmiş gibi bir şey yani. ülkenin insanı hayvanı ağacı neyi varsa o sorunla dolu.

dert sevmiyorum. dinlemeyi de sevmiyorum. sevmediğim şeyleri edinmeyi de sevmiyorum. o yüzden dert sahibi değilim. dert sahibi olan da derdine sahip çıksın bir zahmet. ortalığa salmasın. hele bana hiç uğramasın.

dert dinlerken şuna dikkat ediyorum artık; dertlimiz sadece anlatıp rahatlamak mı istiyor yoksa derman olacak bir çözüm önerisi de bekliyor mu?
her derdini anlatanın derman aradığı yanılgısına düşüyoruz. bazen sadece dinleyici olmak yeterli gelir yoksa boşuna kafa yormuş, yorulmuş oluyoruz.

uzmanlık alanım. eğer bir kadın dert anlatacak ise dinler ve onu desteklerim, erkek anlatacak ise dinlerim ve çözüm öneririm biraz zaman geçtikten sonra zorbalarım.

dinleyene değil merhem olan gerek ama onu da yıllardır aradım bulamadım. anlatsam sıkıntıdan başka bir şey değil. bir de ne gerek var ki, yakılmış, yıkılmış, kül olmuş şeyleri anlatmaya.

(bkz: herkese psikolog olup kendine parol olamamak...)

severim, çözmeye çalışırım... iyi etmeye çalışırım ya da anlar dururum öylece... ne isterse karşımdaki onu yaparım... dinlerim, dinlemeyi severim... onun acılarına inerim, onu anlarım... ben en dibi görmüş insanım, anlamayacağım şey yoktur kolay kolay...

ama ya kendim... kendime biçare olmak...
neden, neden be işte?..

iyi bir özellik mi kötü mü tartışılır. iyi niyetinizin sömürülmeye ne kadar bağlı olduğuna göre değişir. arkadaşımızın derdini dinlemeyeceksek bize de yuh tabi. amaaa o kişi artık sizi bir çöp kutusu olarak görmeye başladıysa derin bir nefes alıp kaçmak serbest bence.

8-10 yıl mazimin olmadığı adamların derdini dinlemem. kendi kendine bir şeyler anlatırsa da oralı olmam.