dert dinlemek

empati kurabilen, dinleyen ve yargılamayan biriyseniz zaman içinde herkesin dert anlattığı birine dönüşmeniz kaçınılmazdır. bu nedenle azı karar, çoğu zarar eylem.

çok iyi yaptığım eylemdir. çol iyi dert dinleyebilirm. madalyonun diğer yüzüne geçtiğimizde kötüydüm ama. dert anlatma konusnda kötüyüm. anlatıyorsam eğer, anlattığım kişinin ciddi yeri vardır hayatımda

başkasının derdini dinleyince kendi dertlerimi düşünüp içimden derdini s****im diyorum. dışımdan teselli ediyorum oldum olası millet derdini anlatınca bana rahatlar dert babası mıyım ben? biride sorsun senin ne derdin var diye.

bu da ayrı bir olay. görüyorlar sessiz, sır küpü kız anlat babam anlat. eee siz söyleyip geçiyorsunuz gece uyumadan kendi dertlerine ekleyip bir posta da sizin için üzülen geride ben kalıyorum.

dunyanin en yorucu isi. bide sacma sapan seyler. yok babam soyle anam boyle e ben napiyim gelip babani mi doviyim haspam. evet.

nasıl olduğu önemlidir.

yani biri gelmiş size derdini anlatıyor ise dinlerken kendi derdinizi yarıştırmaya kalkıyorsanız, aaa benim de böyle oldu deyip konuyu kendinize döndürüyorsanız, hemen akıl vermeye kalkıyorsanız, yorum yapmaya kalkıyorsanız dinlemiyorsunuz demektir.

çok böyle şeyler yazmaktan hoşlanmasam da içimde de kalmasın yani.

derdini anlatan arkadaşı derin bir yerden gerçek bir şekilde anlama niyeti ile dinleyip oradaki duygusu nedir acaba ne hissediyor nerede sıkışmış hissediyor ihtiyacı ne olabilir gibi bir yerden bakmak gerekir.

neyse ben gidiyom.

çok değer verdiğim biri değilse direkt suratlarına söylüyorum bana derdini anlatma diye. hiç sevmem dert dinlemeyi. kim sever ki zaten.

dert erkek cinsel organı gibidir dostlar; herkes en büyüğünü kendinde sanır.

bana göre dert dinleyen insanın temelde birkaç şeye sahip olması gerekiyor. birincisi yargılayıcı olmamak. sonuçta her hayatın kendine göre derdi var. bu da dert mi? insanlar neler yaşıyor? tadında şeylere girişmeye gerek yok. ne yapsın yani dertli insan? onun da derdi bu sonuçta. ikincisi de takma ya cinsinden akıllar vermek. yani takmıyor olsa neden gelip anlatsın zaten?

bir insanı tanıyabilmek için o insanın dertlerini dinlemeniz lazım. bu dünyada, bu topraklarda yaşamak demek tonlarca derdinizin olduğu anlamına geliyor. siz daha karşınızdaki insanın derdini bile dinleyemiyorken, "aman be bana ne derdinden", "benim derdim bana yetiyor" kafasıyla yaşıyorsanız inanılmaz sığ ve mal olduğunuz anlamına geliyor, hayatınızdaki insanlar da bir çıkarı olduğu için falan hayatınızdadır, sizi sevdiğinden değil belirtmek isterim.

meriçlerin en bilindik taktiği.

kimi dinlesem haklısın diyorum. herkes haklı bir şekilde ya da bana öyle geliyor.
haklı olmak yetiyor mu. sorun ya da konu haklı olmak mı. ortada bir dert var sonuçta.
uzaktan insanlara bakınca kimsenin bir sıkıntısı yokmuş gibi geliyor ha. işin içine girince insan kendi haline şükrediyor.
en çok zararı sen kendine veriyorsun demişti bir arkadaşım. doğru olabilir. benim büyük dertlerim olmamıştı hala yok bence.
insanın bazen derdi kendisiyle bile olabilir.
var olmak ayrı bir dert. insan olmak. hayvan olmak farklı mi sanki.
bitki olmak ağaç olmak . demek ki var olmak olay.
insanın kendisini kıyaslaması başkalarını iyi ya da kötü anlamda kıyaslaması var. yani afrika insanı olmak avrupa insanı olmak gibi.
dostoyevski ne diyor. insan kendisinden zor durumda işte yaşlı hasta dertli fakir sorunlu insan görünce aslında içten içe sevinir kendi haline şükreder gibi bir şey.

insan derdini anlatirken anlaşılmayı beklemeyebilir de.
bunca iletişim aracına rağmen bence insanların en büyük sorunu iletişimsizlik. kimse burnundan kıl aldırmıyor.
yani komün olmak vardı birlikte yaşamak. yırtıcı hayvanlara karşı işte eşkıyalara karşı.
şimdi insanlar hem bencil hem daha bireysel.
büyük kalabalik aileler yok. komünler sosyal medya .
herkes lider kral prenses.
ülkelerin derdine bak kim neyi dert etmiş. insanı o halde işte.
ülkelerin devletlerin derdini kim dinliyor . hangi ülke hangi sorunu yaşıyorsa halkı o sorunu yaşıyor.
binlerce yıl boşa gitmiş gibi bir şey yani. ülkenin insanı hayvanı ağacı neyi varsa o sorunla dolu.

bazen, arkadaslarim icin yegane gorevim buymus gibi hissediyorum. hepsini dinliyorum. duruma gore tavsiyeler veriyorum, efendime soyleyeyim yol gostermeye calisiyorum, hep yapici olmaya calisiyorum. full pozitifim. halbuki bu konularda tavsiyesi alinacak son insan olabilirim cunku mevzubahis konularda deneyimim/tecrubem/yasanmisligim 0, sifir, zero. sadece ben, ben oldugum icin bana dert anlatmaya geliyorlar. dongumuz su;
-dinlemece,
-anlamis numarasi yapmaca,
-sefkat gostermece.
feda olsun canimin ici arkadaslarima..

ama,
ama bazen, benim de, hadi onlar kadar buyuk olmasin, dertlerim oluyor ya. bazen ben de bir seyleri anlatmak ve teselli edilmek istiyorum. pek olmuyor ama bu. onlar baslayinca ben anlatmaya bile cekiniyorum. benimki de dert mi ya, diye dusunuyorum. halbuki benimki de dert. e benim dert de bu kadar oluyor canim. bana da bir destek, bana da bir yardim, bana da bir sevgi, e bana da bir sefkat. hep ben dert babasi hep de ben dert ortagi. yorucu ya. valla.

dert sevmiyorum. dinlemeyi de sevmiyorum. sevmediğim şeyleri edinmeyi de sevmiyorum. o yüzden dert sahibi değilim. dert sahibi olan da derdine sahip çıksın bir zahmet. ortalığa salmasın. hele bana hiç uğramasın.