en son alınan karar

yaklaşık 30 senedir günde 3-4 litre içtiğim kolayı 3 gündür içmedim ve içim kan ağlasa da* bugün itibarıyla kolaya tövbe ettim.

(bkz: sal gitsin ya)

tüm bu gel gitlerin, içsel düşünce girdabının, "düşünmeyi düşünmek" noktasını dahi aşıp "neden düşünmeyi düşünmeyi dahi düşünüyorum acaba?" sorgulamalarının ve anlam arayışlarının arasında beynimin içinde bir pause tuşu varmışçasına bir an durdum ve etrafıma baktım. aydınlık bir ortam, iki tane kedi, kucağımda bir tabak buz gibi karpuz, elimde okumak istediğim kitaplar ve dışarıdan gelen deniz havası. sonra şunu düşündüm, mutlu olmak için sürekli bir sebep aramak yerine mutsuz olmadığı o kısa anlarda mutluyum diyebilmeli insan. belki de mutlu olmak, sadece mutsuz olmamaktır en nihayetinde. mutluluğu büyük olaylara ve coşkulu anlara değil de mutsuzluğun yokluğuna, yani daha sade bir varoluşa bağlayabilmeliyiz belki de. bu yüzden kararım şöyle, hayatımda uzun zamandır ilk defa olumsuz bir şey olmadığı şu dönemde evet, gerçekten de mutluyum. şu anın içinde mutluyum. mutluluk performatik bir şey de değil, evimde oturup soğuk kahve içerken veya kitap okurken de mutlu olabilirim, illa ki hayatımda eskisi gibi çok eğlenceli anlar olmak zorunda değil. bazen mutluluk böyle de görünebilir, tek bir şekilde olmak zorunda değil ki.

bu hafta her gün iki litre su içeceğim.

sadece bu hafta.
hayır normali bu zaten.
hayır ben bu kadar su içmiyorum.
evet dediğimi yap çünkü ne yaptığımdan kime ne.

sözlüğe bir bakayım dedim ve bu başlığa tıklama kararı aldım.

bu sıcaklarda dışarıya çıkmama kararı aldım. hem cebim yanıyor hem içim hem de başıma güneş geçiyor.

istifa edeceğim.

bugün bir kez daha fark ettim ki en doğru kararı vermişim.

en son birim değiştirme kararı aldım, pişman değilim.
new challenge accepted.

çok geyik laf ama akışta olma kararı aldım. ne yaşarsam yaşayayım bana ait. kabul ediyorum.

sakin olmak.