evlat acısı

anneyi ya da babayı içten içe eritir. köz olur ama küle dönmez.

tanımı tarifi olmayan bir ızdırab.

hislerinin hiç yaşanmamış gibi yok olmaya mahkum burakılması

aslında ölmek ama, gömülmemek.

annesi ölene öksüz ; babası ölene yetim demişler. ama evladını kaybetmenin acısını ifade etmeye kelime bulunamamış.

“ölümün bile sıralısı” derler.

allah düşmanına vermesin diye dua edilen türden bir üzüntüdür.
bu yüzden anne baba genelde allah sıralı ölüm versin der.

allah kimseye yaşatmasın.
çok çok zor bir durumdur.

bir ömür bile geçse bitmeyen acıymış, anneciğim hala ismini dahi koyamadığı bebeğine ağlar.

bu ülke için bıkmadan mücadele vermiş mustafa önsel gibi bir babaya şunları yazdırandır.



acı

allah sabır versin komutan.

yaşamayan bilemez. dilerim ki kimse de yaşamasın. bunun acısı bambaşka. tarifi zor.

tek bildiğim evladını kaybetmiş anne ve babanın acısına saygı duymaktır. kanayan yarayı kanatmak yerine destek olmaktır. "seni görünce çok üzülüyorum, benim de evladım var, kendi evladımı seninkinin yerine koyuyorum çok kötü oluyorum, ne var yaparsın bir tane çocuk daha, evladını kaybettin sen! neden gülüyorsun, hayatına nasıl devam edebiliyorsun?" tarzı insanı kahreden, üzen cümleler kurulmamalı. o insanın acısına saygı duymayı, kıyaslama yapmamayı ve mümkünse sizi ilgilendirmeyen konularda burnunuzu sokmamanızı öneririm.

yakın zamanda evladını kaybeden ebru şallı'ya bir tanıdığı "evladını kaybettin sen, nasıl hayatını devam ettirebiliyorsun? hiçbir şey olmamış gibi yapabiliyorsun" demiş. ne yapsın abi bu insanlar? intihar mı etsin? hayata mı küssün? ayrica nereden biliyorsunuz kadının neler yaşadığını? ölüm zaten bir gün hepimizin kapısını çalacak. bize düşen kaldığımız yerden bu acıyla devam edebilmek.

bir başka örnek ise çok sevdiğim bir youtuber var. adını vermek istemiyorum.kadın yıllar önce kızını kaybetti. her gün kadına " kızını neden kaybettin? kötü mü baktın ona? sen kızını kaybettin, ben de yakın zamanda yakın kaybı yaşadım nasıl baş ediyorsun? senin kızın ölmedi sen prim yapiyorsun" tarzı sorularla her gün kadına kızıyla ilgili sosyal medya üzerinden soru soruyorlar. haliyle acısını içinde yaşayıp, bununla baş etmeye çalışan kadın, sürekli ataklar geçiriyor. bu kadar acımasızlık olmaz!

gün gelir sınanmadığınız acıyı sınayacak duruma gelirsiniz yapmayın.

kimse yaşamadan bilemez. umarım hiç kimse yaşamaz.

gördüğüm kadarıyla bir anne için acıların en büyüğü. yaşarken ölmek gibi.

ceren özdemir/

şu iki fotoğraf bu acıyı çok net anlatıyor.
evladı yanındayken gözleri parlayan ana babalar, evlatları ölünce, kendileri de ölüyor. o ev artık yas evi. üstelik 40 gün de sürmüyor. bir ömür...

kendim yaşamadım ama tarifsiz bir acı olduğunu biliyorum.

benim anneannem hâlâ hayatta 95 yaşında falan allah başımızdan eksik etmesin. annem rahmetli olduğu gün onu covidden hastaneye yatırmıştık.

morali bozulup iyice çökmesin diye bir müddet gizledik tabi.

neyse iyileşti ve hastaneden çıktı ama benim gidip karşısına bunu söyleyecek cesaretim yok ve bunu söylemesi gereken kişi de benim.

neyse millet geçmiş olsuna geliyor, gidiyor ama annem yok. soruyor sürekli kızım nerde kızım nerde duyduğu tek cevap biraz hasta iyileşince gelecek.

ama bu sürdürülebilir bir durum değil, yani bir anneden çocuğunun öldüğünü nasıl gizleyeceksin? akıllara zarar bir durum ama o zaman öyle olması gerekti.

artık söylenmesi gerekiyor ve bu görev bana ait, ayaklarım titreye titreye onun olduğu odaya girdim. beni görür görmez haykırarak ağlayarak öldü değil mi dedi. gözlerim son raddesine kadar doldu, boğazım düğümlendi hiçbir şey diyemedim.

sadece ona sarılmak geldi içimden, öyle de yaptım. dediğim gibi 95 yaşında kadın annem 64 yaşındaydı ama sanki kundaktaki çocuğunu kaybetmişcesine ağlıyordu.

anneannem öyle sulu gözlü birisi falan değildir he, ketum kadındır herkes yıkılsa o ayakta durur öyle biri yani.

ama onun bu halini görünce çok iyi anladım, evlat acısının önüne hiçbir acı geçemez.

allah düşmanımın bile başına vermesin, zor dostum zor.

hakikati "içselleştiren" ve farkındalığı olan ve "bütün"e teslim olanlar için olmayan acıdır.

babamda, ablamda şahit oldum ikisinin yaşadığı acı tarifsiz. insanı ne değiştirebilir diye soruluyor ya, işte insanı yeniden var eden bu acıdır.

allah kimseye vermesin denilen acıdır.

ağacın tohumundan bir fidanını kessek, anne ağaç üzülür mü acaba

juvenile justice adlı dizide geçmiş bir sözdür.