gece mezarlıktan korkmak

ek olarak gündüz de korkmak gerekir.

starbucks mı la orasi, sosyal yaşam alani mi?

mezarlıklar dünyanın en huzurlu yerleridir. yıllardır mezarlığın içinde yaşıyorum, tek bir gün garip bir olayla karşılaşmadım. mezarlıktan tırsmanızın sebebi korku filmleridir.

yaşayanların tehlikesinin daha büyük olduğunu anlamadan öncesine kadar yaşanan olaydır.

hala beceremedik ölüden değil diriden korkmayı.

çocukluğumu hatırlattı bu başlık. hem merak ederdik, hem de korkardık. cenazelere giderdik, orda çadır kurulup ölüler yıkanırdı. orda ölüleri merak edip bakmaya çalışırdık. ne günlerdi be, heyecan dolu.

çünkü karanlık oluyo ve sessiz oluyo, hem sonra köpekler falan. aay hiç adımımı atamam, yoksa sabah mezarlığa gidiyoruz sonuçta, o zaman korkmuyoruz ölülerden. demek sorun mezarlıktan korkmamız değilmiş.

ölüden değil diriden korkacaksın derler.

lakin mezarlıklar höflü yerlerdir. ruhun oraya ait de, çıkıp gitmek istiyor yerin altına, senin yüzünden gidemiyor gibi. bunun yarattığı bir iç sıkıntı ve gerginlik.

geceleyin ay varsa ne mutlu, belki bir parça yolunu görürsün. toprak ve ağaçlar tüm ışığı emer.

mezarlıklar gündüz hüzün, gece korku yaratır. ve ben gündüz ağlayan, gece korkan bir mezar heykeli olmak istiyorum.

gündüz zombiler aslında.

gündüz insandan korkmakla aynı eylemdir bana göre

çok saçma geliyor doğum hastenesinin yanından geçerken korkmadan yürüyenlerin mezarlıktan korkmaları. yahu yaşayan insan nasıl olurda ölüden daha güvenilir olabilir ?

ölüden değil diriden korkmalı insan.

gece olsun gündüz olsun genel olarak mezarlıktan korkan insan henüz bir yakınını kaybetmemiştir.

bir keresinde sırf bu korkuyu yenmek için arkadaşımla geceyi mezarlıkta geçirmeyi planlamıştık. yaptık da, ama nasıl mı? ilk başlarda normal olarak ikimiz de gecenin karanlığı, önümüzdeki mezarlardan, taşlardan gelen soğuk ve donuk bakışlar, mezarlığın insanı paniklettiren görüntüsünden tırsmaya başlamıştık. sonra saat neredeyse 3-e geliyordu, "olum bu gece böyle geçmez" diyip yakındaki marketten bira almaya gittik. sabaha yakın birinin mezartaşında ikimiz de sızmıştık. sorumlu kişi mezarlığa girdiğinde bizi hırsız falan zannetmişti ki, arkamızdan bağırarak kovalamaya başladı, biz de tüydük ordan.

sonrasında malesef yolum pek çok kez düştü mezarlıklara, bir kaç defa yalnızbaşıma gece geçirdim oralarda, o günden artık önemi yok. hatta gece bazen eve gidemeyince bir kere mezarlığa girdiğim oldu. kimse yok olm, daha güvenli yer mi var? rahat-rahat uyuyup, sabahın ilk ışıklarında otobüsle bel ağrısı eşliğinde eve dönmüşümdür.

gece mezarlıktan korkmanın anlamı yok, gündüz aydınlıkla her şeyi önümüze koyarken. iki defa düşünün.

ölülerden korkuyorsanız, muhtemelen bilinçaltınıza işlemiş anlatılar vardır.

karanlıktan korkuyorsanız, evrimsel olarak zaten tehlikeden korkuyorsunuz demektir.

düşünürseniz zaten korkmazsınız. sonuçta topraktan başka bir şey yok.

ölümden korkuyorsanız o başka...

amerika'da iş dönüşü hemen her gece gittiğim, dostlarım olma seviyesine gelmiş bir çok arkadaşım olduğu küçük bir bar vardı evden bir kaç blok uzakta. gece kapandığında bazen yanıma bir kaç şişe alıp çıkardım.
ve tam barla evin ortası sayılabilecek bir mesafede vardı bir mezarlık. girişten biraz ileride gövdesi kocaman büyük bir ağaç. sırtımı ağaca dayayıp oturduğumda caddeden görünmezdi. polisle vs uğraşma derdi yoktu açık alanda içki içiyorum diye. ulan zaten gece yarısı kim gider veya bakar mezarlığa.

hayatı çok sorgulatır. aklınızda başka başka şeyler olsa da, ara ara o mezarlığın size düşündürdükleri olur.

hiç birisi öleceğini düşünmüyordu! acaba nasıl yaşadılar... şu şundan şu kadar zaman önce yaşamış vs vs.

varoluşsal sancılar, sorular diye yazılıyor ya. bir gün gidin bu şekilde. çok çok sorular gelecek aklınıza. kendi hayatınızı bile bir zaman sonra farklı değerlendireceksiniz... yaşamı da ölümü de.

insanlığın ortak psişesinden aktarılan ve hayal gücü yüklü, hikaye anlatımıyla kolektif bilinçaltımiza itina ile işlenmis, masal motifleriyle de bezenmiş, suslenmis ve yerlesimi guclenmis bir korku olduğu için, batıl diyip geçmenin çok da iş görmediği durum. yani istediğiniz kadar aklıselim, tahsil görmüş falan olun. köye gidince, gece vakti pencereniz oraya bakarken çok da cesur yürek olamıyorsunuz, ya da gece vakti kuzenlerle macera arayışı için köy mezarlığı turu düzenleyip, daha üç adım atmadan arkanızda kara köpek belirip betiniz benziniz atınca oldukça bilimsel ciyakliyorsunuz.*

köyde gece mezarlıkların yanından çok geçtik hatta anne tarafının evi mezarlığa 100 metre yoktu ama küçükken anlamadığımız için umursamazdık büyüdük anlamaya başlayınca tuhaf gelmeye başladı açıkçası. demek ki insan büyüdükçe korkak oluyor.

sevdiğiniz birisi oradaysa pek korkutucu değil.

orada yatanlar da öncelerde ayaktaydı. en son yatağımızı oraya yapacaklar, neresinden korkuyorsunuz?
korktuğum tek bir an vardı onda da yan taşın kırık yerinden yılan çıktı. iğrenç turuncu ve kahverengi karışımıydı. (en büyük fobimdi bu.) ben görünce kalakaldım izliyorum. aramızda 6-7 m var ve o yaklaşık 1.5-2 m. o mezar etrafında dolandı ve ben altta dururken o üste doğru gitti.
o zaman kuzenimde vardı. farkında olmadan üstte çıkarken "nereye gidiyorsun çabuk buraya gel, yılan var orada görmedin mi?!" korkutmamak için dememiştim ama bir şey yokken niye oraya gitti anlamadım. yeşillik alanlarda olunca gözümü de kulaklarımı da 4 açıyorum malum...
yatağımızın olduğu yerde bir de daha kimlerle uyuyacağız? ve kimler ziyaretimize gelecek?..

mantıklıdır. aklı başında adamın gece mezarlıkta işi olmaz.