gençlerin hobi sahibi olmayışı

ülkemizde hobi sahibi olmak büyük lüks açıkçası. hobi malzemeleri genelde döviz bazlı geldiğinden, karnını doyurmaya zor para bulan türk genci için daha çok zaman var bunlara gelebilmesi için.

ben normalde model maketler yaparım ancak onun bile bütçesini düşürmeye başladım artık ve botaniğe yöneltmeye başladım bütçeyi.

bugün, ortalama bir büyükşehirde yaşayan bir genç bırakın hobiyi gezmek için bile bilete vereceği parayı 37475 kere hesaplamak zorunda kaldığından ötürü çok da şaşırılmayacak durum.

temel insani ihtiyaçlara bile para bulamıyoruz ki hobimiz olsun. herkes boomer'lar gibi aybaşı yatan emekli maaşını çekerek totosunu devirip yatmıyor.
(aslında yatmıyorlar teknik olarak. öğrenciler kampüse gidecek otobüs parası bulamazken kendileri para vermeden sabahtan akşama bütün şehri geziyor.)

gençler hayatta kalma savaşı veriyor; sizin haberiniz yok.*

açlık oyunlarını sevmemin en büyük nedeni kurgu olmasıydı oysaki.

olamayışı da denebilir. para lazım para. resim defteri bile 60 lira jskdlsşwş

nefes alıyorlar ya yeter. hem de daha ne di mi!

bir kitap almak istedim 60 küsür yemek yerim onunla cebimde kalsın dışarıda lazım olur. akrilikle tuval yapmayı severim ne tuvale ne fırcaya ne boyalara verecek bütcem var onlara butce ayıracagıma yemek yerim onunla cebimde kalsın dışarıda lazım olur . çizgi roman koleksiyonu yapmayı severim onlara bütce ayıracagıma yemek yerım onunla cebimde kalsın dısarıda lazım olur . kucuklugumden bu yana piyanoya ilgim var bir süre dersini aldım ve kendi başıma evde calısmaya devam etmek istedim istedim de kardes klavye 2k fiyatı var nereye calacaksın bırak piyanoyu cebinde kalsın .kısacası rutin ihtiyaclarımı gıdermeyen durumlara para harcamıyorum cunku ne bır kıtap ne bır tuval ne bır cızgı roman koleksıyonu karın beslemıyor gunun gecmesınde yardımcı olmuyor tabi ruhen gecirir lakin biz işin karın doyurma kısmındayız bır gun kendı ıhtıyaclarımı gıderıp ustune ek para kaldıgı zaman tabıı bunlara butce ayıracagım . nasipte varsa.

evim yokuşta.işe giderken topuklu ayakkabılarımla -ayak burkan bir ritimle- tırım tırım durağa iniyorum, akşamda dört ayak sürüne sürüne yokuş çıkıyorum.şimdi bu hobi değil mi?

aile baskısı. ilk hobi edinme çabaları ortaokulda başlar. ama bazı aileler(benimki gibi) "boş zamanın varsa git ders çalış, boş işlerle uğraşma. bir meslek sahibi olduğun zaman yaparsın istediğini" dediği için genelde hobi edinilemez. yaş oldu 26. bu yaştan sonra insanda heves kalmıyor.

maddi imkansızlıktan.

öncelikle bir z kuşağı olarak diyorum, eğitim sistemi buna izin vermiyor. evet bunun eğitim sistemiyle çok alakası var.

beş gün okula gidiyorsun, sizden sadece matematik dersi, edebiyat, kimya biyoloji görmeniz isteniyor. sadece rasyonel dersler.

haliyle bu insan beyni, sekiz saat ders görüp bir de yazılı gibi iğrenç bir sistem olunca işler daha çok sarpasarıyor.

bir de o derslerden zayıf notlar alınca birey gittikçe karamsar bir tutum içine giriyor ve gittikçe kayboluyor. uğraşmak istemiyor, zaten ben bir işe yaramıyorum, niye yaşıyorum ki diyor?

demem o ki sistem değişmeli. ben resim yapabilmek için matematik bilmek zorunda değilim. ya da kimya dersini tam anlamıyla bilmeyipte ticarete atılabilirim. işte böyle kaybediyorsunuz bu ülkenin gençlerini.

olmak istememesi demek daha dogru olur gibi geliyor.
aslinda guzel bir hobi olarak her seyden sikayetlenmek gibi bir yanları var ama artik o olay hobi kavramindan cikip kemikleştiginden hobi olarak kabul edilmiyor.
maksimum gorus seviyesi takipci kasmak, populer olmak isteyen insanın nasıl hobisi olabilir zaten.

gençlerin hobi sahibi olamayaşı olarak düzeltmek isterim. neye merak sardıysam ve ilgilenmek istediysem ekonomik sebeplerden dolayı ya hemen bıraktım ya da hiç başlamadım. en basitinden keman çalmayı öğrenmeyi çok istiyordum ama keman fiyatları, keman kursunun fiyatları beni bu düşünceden hemen vazgeçirdi. ailemi zora sokmamak adına böyle bir dönemde ısrar da edemedim haliyle. fotoğrafçılıkla uğraşayım dedim profosyonel kamera fiyatları ortada. ne denir bilmiyorum. hobi edinmiyoruz değil, hobi edinemiyoruz.

üzücü bir durum.hobi olmadı için illa paran olması gerekmiyo belediye kursları var ücretsiz o kadar araştırmanız bulursunuz telefonu bırakıp dediğim başlık.

olamayışıdır. ilginçtir ama genelde böyle kriz dönemlerindeki ülkelerden sanat namına kaliteli insanlar çıkar. bizden çıkar mı bilmem. almanyada 1.dünya savaşı sonrası 2.dünya savaşına kadar böyle bir dönem rusyada birinci dünya savaşından önce böyle bir dönem var. türkiyede 70ler biraz böyle. yokluk belki bizim kuşaktan da belki bir şeyler çıkarır demek istiyorum ama gene de aklıma herhangi bir gencin bir şeyler üretecek hobiye sahip olması için gereken maliyet gözümün önüme geliyor.
not:kendi çapımda bir iki hobim var.

gençlerin hobi sahibi olacak zamanı da yok parası da yok bugün en basit hobiler bile çok pahalı çiçek bakayım desen saksı bile para.
z kuşağı yoğurt kabında erguvan yetiştirmek istemiyor.

(bkz: gençlerin hiçbir şeye sahip olamayışı) olarak revize etmek daha yerinde olacaktır. yazık len valla yazık. yaşayamıyor gençler gençliği.

olamıyoruz, olamıyoruz.

(bkz: z kuşağının balık tutmak nedir bilmemesi)

ya bu gençlerde ne fakir arkadaş, sanki ülkede herkes bolluk bereket ile geçiniyor da gençlerin parası olmadığından dolayı hobi de yapamayacakmış, birisinin zaten bir hobisi var ise yediğinden içtiğinden giydiğinden keser hobisine yatırım yapar, gençlerin parası yok bu yüzden de hobileri yok demek boş iş, gereksiz, saçma.