hayata dair ilginç tespitler

kızların bayılırken elini avuç içi gözükecek şekilde anlına koyması

insanın yaşanmasından ödü koptuğu acıları kendi kendine yaşatması.

belki de hiç yanmayacaktı canın.
(bkz: kendine bunu yapan bize ne yapmaz)

böyle bir tespiti zamanında, ünlü düşünür ismail yk yapmıştı: "beni beğeneni ben beğenmem, benim beğendiğim beni beğenmez. yoksa ben tipsiz miyim he?"
acı bir gerçektir. saygı duydum.

seni gitmek istediğin yere götürmeyen yoldan dönebilirsin, bu da ilerlemek.

1 seyi ne kadar istemezseniz, gerceklesme ihtimali o kadar yuksektir.

hayat, hakkında insanlara akıl almaz ilginçlikte tespitler yaptırabilecek tuhaflıkta. farkında mısınız.?

insanları önemli meselelere karıştırmayınca sorunların %80 i çözülüyor, tecrübeyle sabittir.

bugün aklıma metroda şu geldi
sıradan olmayan şeyleri giyebilen, saç-sakal stili belirleyen
yani demek istediğim farklı bir görüntüye sahip olan insanlarda özgüvensizlik işini bastırma hali olabiliyor
buna şurdan vardım ki dikkati ozguven sıkıntısı çektiği alandan dağıtıyor, bir konu/şey buluyor ve onu umumun yargisina açıyor

mesela ben terapiste demiştim ki bence ben size asla asıl problemi anlatmıyorum, muhtemelen de anlatmayacağım çünkü ben de bilmiyorum-henüz (ve belki de hiç bilemem) ve hak verdi bana olaysız dağılmıştik

yani işte insan halı altına süpürme işini çeşit çeşit seylerde yapıyor
sağda solda görünür kıldıklarimiz, problem diye sunduklarımız, hayat kavgası diye belirlediklerimiz bir dirhem ettir ve bin ayıplarımızı örter

bazen öyle iyi örter ki biz de bulamayız

duygusal anlamda erkeklerin kadınlardan daha kırılgan olduğunu düşünüyorum.

biri ilk görüşmede kendini hangi konuda fazlaca övüyorsa bil ki onda o yok.

bir anı bir ana

bir insan bir başka insana

bir olay bir başka olaya uymaz

bu yüzden formülüze edilemez, insanı sinir eder

her insan, herşeyi yapabilir. o yapmaz deyip kendinizi avutmayın. herkes herşeyi yapar. en beklemediğiniz insanlar bile en beklemediğiniz şeyleri yapar, yapabilir demiyorum direkt olarak yapar. o yüzden bir şey düşünecek veya bir şey yapacaksanız burada insanlardan her zaman en kötüsünü bekleyin. aksi olursa sevinirsiniz tamam ama düşündüğünüz çıkarsa en azından üzülmezsiniz çok.

youtube music'de rastgele modunda ilerlerken bir şarkı çıktı karşıma bugün. kitlendim kaldım. kafamda hemen bir fotoğraf karesi belirdi. sonrasında ise yavaş yavaş hareket eden bir video kaydı. o kayıt bitmesin diye şarkıyı tekrar tekrar başa alıp, birkaç kez daha dinledim.

o videoyu yavaş yavaş oynattım zihnimde. nerede çaldığı ve ne durumda çaldığını hatırladım şarkının. uzun zamandır hissetmediğim bir özlem duygusu belirdi içimde. özlemenin ne demek olduğunu o kadar unutmuşum ki nasıl davranacağımı bilemedim.

sonra bu özlemin neye, kime ait olduğunu düşündüm. onu mu özlüyordum? asla! o kadar silinmiş ki aklımdan en küçük bir duygu, yakınlık hissetmiyorum aslında. yaşanmış ve bitmiş uzun zaman önce.

peki neden bu özlem? sonra tekrar farkına vardım ki aslında kişileri özlemiyoruz. anıları özlüyoruz. ve de duyduğumuz hisleri. yani özlem dediğimiz duygu karşıdaki kişiye duyulmuyor. tamamen hissettiklerimizi özlüyoruz. o anki kendimizi. bir de anıları.

insanın yıllar hatta aylar geçince değişim geçirmesi. tuhaf değil mi zamanla farklı istekleri farklı hedefleri olan birine dönüşmek? sonra geriye bakıp 'böyle düşünen ben miydim' demek çok ilginç bence ya.

dick gibi. girdi mi çok can yakıyor.

bir banka düşünün her gün size 86.400 tl veriyor ve tek bir şartı var o parayı o gün bitireceksin yarına bırakma ve biriktirme şansın yok. bunu yaptığın takdirde yarın aynı parayı tekrar verecek.
bu banka hayat...
size verdiği de bir gündeki saniye sayısı...
en iyi şekilde değerlendirmek gerekiyor.

küçük şeylerle mutlu olanlardan en ufak şeyler bile esirgenir; hiçbir şeyi beğenmeyenlerin önüne dünyalar serilir.

sizin ömrünüzü heba ettiğiniz hedeflere birileri elini kolunu sallayarak ulaşıyor evet