heidi

söylenenlere göre orijinal hikayesinde aslında isviçre' nin beyaz zencisiymiş.

heidi'nin ayakkabısız olmasının esas nedeni, isviçre'de (bkz: verdingkinder) adı verilen köle çocukların diğer çocuklardan ayırt edilmesidir.

1789 yılında isviçre'de 14 yaşından küçük çocukların fabrikada çalışması yasaklandığında, ailesi boşanan, ailesini kaybetmiş, devlete borcu olan veya suça karışmış ailelerin çocukları devlet gözetiminde başka ailelere veriliyor, çiftliklerde çalıştırılıyordu.

ağır işlerde çalıştırılan, açlıkla terbiye edilen, ahırlarda yatırılan, çeşitli istismara maruz kalan bu çocukların diğer çocuklardan ayırt edilmesi için çıplak ayakla gezmesine karar verilmiş. heidi'nin ayakkabısız oluşuyla dikkat çekilmek istenen nokta budur.

hayallerime şöyle bir köpeği soktu ve hiç çıkmıyor. ah "beethoven" ah iki gözümün çiçeği neredesin.






not: resimler blog.n11.com ve sinematv.com sitelerinden alınmıştır.

çocukken herhangi bir kanalda oynadığını gördüğüm zaman televizyon ekranına gözümü kırpmadan bakmama sebep olan çizgi dizi.

johanna spyri'nin aynı adlı kitabındaki baş karakter,
aynı zamanda eski almanca da ''yeraltı nehri '' anlamına gelmekte olan bir bayan ismi.

ilk, o klasik heidinin yapımcı/yönetmenlerinden birinin hayao miyazakiolduğunu pek kimse bilmez.bu da böyle bjr bilgi olsun.

salak kız her bölümde kaybolup duruyor.

nekropsi'nin bir parçası.
çok etkili.

sinemaya da uyarlanmış çocuk kitabı.

anne babası ile değil teyzesiyle yaşayan, arkadaşı peter ve büyükbabası ile sonradan tanışan bir çocuğun öyküsünü anlatır.

isviçreli yazar johanna spyri imzalı eser olup yazarın en ünlü eseri budur.

teyzesi tarafından bile sevilmeyen küçük bir kız çocuğunun dedesiyle olan yaşamını ve alplerde yeni bir hayata adım atmasını konu edindiği söylenebilir.
galiba çizgi filme de uyarlanmış olup bir çocuğun dünyayı sevgiyle değiştirmek istemesini anlattığını söyleyip ders alabiliriz.

köyünün takımı şampiyonlar ligine kaldığı için çok mutludur şimdi.
(bkz: young boys)

var bir hayalimiz.

çocukluğumda okuduğum ilk kitap böyle bazen gözlerimi kapadığımda halen o kırlara gidiyorum

dikkatli izleyicilerin gözlerinden kaçmamıştır. heidi ayakkabı giymiyor, ayakları çıplak geziyor. ayakları karda da çıplak, çamurda da çıplak, yağmurda da çıplak. çünkü o aslında verdingkinder yani köle çocuklarıtemsil ediyor..

verdingkinder kelimesini direkt olarak çevirmek gerekirse çıplak ayaklı çocuklar demek zaten.isviçre’de 18. yüzyılda, boşanmış ailelerin çocukları, devlete borçlu olan ailelerin çocukları, ailesi hayatını kaybetmiş çocuklar, bir şekilde suça bulaşmış çocuklar ailelerinin ve akrabalarının elinden alınarak kilise tarafından başka ailelerin yanına veriliyordu. maalesef bu ailelerin amacı o çocukları huzur içinde yetiştirmek değildi.
verilen bu çocuklar aileler tarafından çalıştırılıyor, diğer çiftliklerde çalıştırılmak üzere kiralanıyor ya da daha da kötüsü, başka ailelere satılıyordu. yani bu çocuklar kelimenin tam anlamıyla köle olarak kullanılıyordu.onları diğer çocuklardan ayırmak amacıyla çıplak ayakla gezmek zorunda bırakıyorlardı.

sürekli optimist bir kan emici.

johanna spyri'nin 1881'de yazdığı tatlı mı tatlış bir çocuk kitabı/roman.
aynı zamanda da çok sevilen bir çizgi film olsa da bugün kitap halinden bahsedeceğim.

ilk başta şunu söylemeliyim ki içimi kıpır kıpır eden ve çok iyi hissettiren bir kitap benim için.
yeni duştan çıkmışım da temiz çarşaflar eşliğinde ve kedimle birlikte yatağımda sevdiğim bir diziyi izliyormuşum gibi hissettirdi resmen, bu şekilde daha iyi anlatabilirim.
bir de kitap okuma konusunu fazlaca aksatmıştım bir süredir, reading slump bataklığını da aşırı iyi geldi o yüzden.
çocuk kitapları reading slump konusunda çok iyiler.

kitapta bir diğer bayıldığım şey ise isviçre'nin o bolca yeşilliklerini ve doğa ortamını okurken bile hissettirebiliyor oluşu.
bunun biraz da kitabı okurken çizgi film sahnelerinin gözümde canlanmasıyla alakası da olabilir gerçi ama yine de o doğayı hissettirebilmesi benim için önemli , kitabı yaşatıyor bir nevi.

fazlasıyla iyi hissettirse de hüzne boğan kısımları da oldu tabii ama yine de genel anlamıyla huzurlu bir kitap olduğunu söylemeliyim.