her şeyi bırakıp çocukluğundaki mahalleye yerleşmek

o sırada mahalle; "sen sanıyor musun ben aynı kaldım? evler değişti, okullar değişti, artık bakkal yok market var, taş fırın yok, en kötüsü insanları değişti. samimiyet bir yakınlık yok. şimdi neredeysen burası odasından daha uzak gelecek."

ben aynı mahalledeyim ve yazdıklarım oldu. berbat değişimleri görerek büyümek daha acı verici. burası esnaflarla dolu yerdi. sonralarda markalaştı vs. kurumsal yerlere döndü. ya da zincire bir halka oldu.
değişimin berbatını değişimden değil yok etmeden sayıyorum. bir de şimdi depremden sonra mahallede çokça ev gitti. kendi sokağım bile bana yabancı geliyor daha ne ki mahalle(köyün büyüğü olan). bu çok berbat bir his. her şeyden kopmak, her yerin yabancı bir yere dönmesi. nereye ait olduğunu kavrayamıyorsun. bir de daha evinde olmayacak. insanları da kaybettin. ne kaldı ki? kalmadı. ve insan"keşke ben de kalmamış olsaydım." diyor. gitmek kalmaktan daha kolay...

insanoğlu geçmişini sever ve ister de, senden başka diğer insanoğlu oraları mahvetmiştir yüksek ihtimalle.

dönüyim deseniz mahallede o ruhu bulamazsınız, ruhu bulayım derken ruj bulursunuz, çünkü köşeye bir gratis açılmıştır.

benim çocukluğumu bırak, ilk gençlik yıllarımın geçtiği mahallede çok şey değişmiş.

kardeş bakkal vardı, yok. bir tat pastanesi vardı, yok. 2 tane internet kafe vardı, yok. 1 tane berber dükkanı vardı, yok. iddaacı vardı, yok. yanında kuruyemişçi vardı, yok.

bir, pazar kurulan yer sabit.

muhtemelen sakinlerin çoğu ya öldü ya göçtü gitti.
ben bu mahalleye geri dönsem, herkesten yabancı olurum.