hiç en yakın arkadaşı olmayan kişi

benimdir. yakın arkadaşlık kurumuna itimadım yok. her arkadaşımla yakınlığım farklı boyutlarda, farklı konularda olabilir. "xxx benim en yakın arkadaşım" diyerek birbirimizi yersiz sınırlara, gerilmelere, kıskançlıklara sokmaya gerek yoktur efenim.

benimdir. pandemide tüm arkadaşlarımla bağım koptu. umarım hayatıma böyle devam etmek zorunda kalmam.

ben en yakın arkadaş pek çok anlam yüklediğim için hiç bir zaman en yakın arkadaşım olmadı. ya ihanet ederse, ya o beni en yakın arkadaşı olarak görmüyorsa vb. gibi soru işaretleri geliyor aklıma. her hangi bir eksikliğini yaşamadım.

kimseyi en yakın olarak görmeyi tercih etmiyorum. zamanında çok sahiplendiğim, yakın gördüğüm kişilerin bana gram değer vermediğini fark edince artık tekrar üzülmemek için aynı şekilde kimseye ne çok fazla değer veriyorum ne de değer görmek istiyorum.

çoğu en yakın arkadaşı olan insan da zaten bir tür sanrı yaşıyordur. üzülmemesi gereken kişidir

benimdir. eskisi gibi kimseye yakın hissedemiyorum. en yakın arkadaşım olduğunu düşünen birileri var ancak duygularım buz kesmiş gibi. galiba artık hiçbir insana verecek sevgim, duyacak da güvenim kalmamış.

muhtemelen çok arkadaşı olan kişidir. ben senelerdir bir iki dostla konuşup görüşüyorum onlar yetiyor. ama bazı insanlar hayatlarından insan çıkarıp yeni insanlar almaktan çekinmezler.

en yakın arkaşımla ayrı olduğumuz zamanlarda haftada 1 mesajlaşırız gördüğüm kadarıyla çok samimi olursan erken bozuluyor o arkadaşlılar.

benim de dahil olduğum kişilerdendir.20 yaşındayım ve en yakın arkadaşım dediğim bir kimse yok.etrafımdaki insan sayısı da bir elin parmağını geçmeyecek kadardır.

uzaklık iyidir,aşılmaması gerekilen çizgileri var ederler.

yakin bir arkadasi gectim gun icerisinde konusabilecegim bir arkadas bile yok. 27 yasindayim, durup kendime bakiyorum bazen acaba bende mi bir problem var diye. cunku hayatimin belli donemlerinde cok yakin oldugum insanlar oldu hatta o kadar yakindik ki yedigimiz ictigimiz ayri gitmezdi fakat hepsi bi bok yapti. ya arkamdan konustular, ya sadece kendilerini onemsediler ya da beni gormezden geldiler. ve ben bir iki kere sabrettiysem de ucuncusunde aetik dayanamayip arkadasligimi kestim. galiba hayatim boyunca hic arkadasa sahip olmadan yasayacagim. he mutsuz degilim bu durumdan. kendimle yasamayi, zaman gecirmeyi ogrendim. en azindan artik kazik yemiyorum.

en yakın arkadaşsızlık, hiç arkadaşın olmaması durumudur. en yakın arkadaşlık dostluk demek değildir. arkadaşların arasında en yakınını belirleme işleminin sonucudur. psikolojik hastalık derecesinde yalnız olmayan insanların en yakın arkadaşı(arkadaşları) mutlaka vardır.

dost mu? o başka işte. olmayabilir. eğer yoksa, kötü.

yalnızlığı bu kadar matah birşey sanmayın ve yüceltmeyin. yalnızlık şiir kitaplarında yazdığı kadar iyi birşey değil.
yalnızlık bir anını, bir olayı veyahut komik bir durumu paylaşıp beraber gülebileceğin,üzülebileceğin,acını paylaşabileceğin birinin olmamasıdır yalnızlık.
yalnızlık sanıldığı kadar iyi birşey değildir.

kalabalıklar içinde yalnız olanlardan daha şanslıdır.

hiç en son vagonun olmaması durumuna benzer.

bir tek benim yok diye üzülüyordum

en yakın arkadaşınız çocuğunuz olunca haliyle kimseye gerek kalmıyor.

lisenin sonuna kadar hiç deneyimleyemediğim bu gerçek ve en iyi arkadaş olayını 18 yaşımda tanıştığım üç harika insanla biraz bakış açım değişti artık bir tane en iyi arkadaşım olsun diye zorlamıyorum kendimi hepsini aynı derece seviyor ve güveniyorum bence bu daha sağlıklı

çoğu kişiyle yakın arkadaşıyım ama aslında kımseyle yakın değilim.

bu kişilerden biri olduğumu söyleyebilirim ama bunun nedenine pek kafa yormuyorum. kendimce sebepleri en yakın arkadaşa sahip olmak için gerekenden fazla sosyal olmak, onlarca insanla sohbetiniz olunca biriyle bu denli derin bir dostluk kurmak hem zor hemde ihtiyaç duyulan bir şey olmuyor. ilişki gibi mahrem sayılabilecek konuları paylaşabileceğiniz kişi sayısı her zaman birden fazla oluyor ve biriyle devamlı görüşme, dertleşme gibi durumlarınızda olmuyor. pek bir derdimin olduğunuda söyleyemem ve pek kafaya takan bir yapımda olmaması bu işi hepten sarpa sarıyor. son olarak yalnız kalmayı ve sorunlarımı kendi kendime daha düzenli bir şekilde halletmeyi sevmeminde etkisi olabilir.

en yakın arkadaşım oldu ama kimseye tam olarak güvenemedim desem yeri. yani.. demem o ki kimseye çok şeffaf olamadım ama diğerlerine nazaran daha şeffaf olduklarım oldu.