hiç en yakın arkadaşı olmayan kişi

yakın zamanda bu kişi vasfına erişeceğim umarım; bu yola başkoydum. birkaç yakın arkadaşım olması yeterli. en yakınım kendim olayım ki ne gelecekse kendimden gelsin. kendime güveneyim, kendimi seveyim, kendimle dertleşeyim, kendimle mutlu olayım, kendimi anlayabileyim ve en önemlisi kendime öz merhametim olsun. insanların bitmek bilmeyen açgözlülüklerinden, bencilce sevgi açlıklarından, empati yoksunluklarından ve acımasızca kalp kırmalarından gerçekten yoruldum. huzur istiyorum. kendi içimde.

klasik bağlamda "en yakın" arkadaşı olmayan ancak yıllardır kendimi utanmadan sıkılmadan yanında var edebildiğim lakinki ayrı şehirler gazabına kapılmış bir arkadaşlığımı saymazsak bende de öyle aman da aman bir yakın arkadaşlık durumu yok.

açıkçası başımdan birçok saçma şey geçtiği için (belki ben bilemediğim beceremediğim içindir) öyle aradığım bir şey de değil. kadınlar biraz daha sevgili gibi en yakın arkadaş oluyorlar ve ben buna gelemiyorum. *

arkadaş markadaş anlamam. bir gözünüzü hep açık tutacaksınız. hiçbir zaman tam uyumayacaksınız. dünya hali bu, belli mi olur? insanoğlu çiğ süt emme bahanesinin ardına sığınır.


her insanın, zaman zaman sorguladığı durum, kalabalık yalnızlık, kimseye tam olarak güvenememe.

kaybedecek bir seyi olmayan insandır. kendiyle yaşamayı bilen, iç huzuruna eren kişidir tanımca. en yakin arkadaşının olması, kayıtsız şartsız güvenebilme imkanını yaşamasını dilerim tabii.

hiç arkadaşı olmayan kişiden biraz daha şanslı gördüğüm kişidir. düşünsene bir şey yaşıyorsun anlatacak kimsen yok, iki kelam konuşmak istiyorsun bakıyorsun etrafına, telefonuna kimse yok. sokağa çıkıyorsun insan arasına karışmak için gidip bi cafeye oturuyorsun garson gelip diyor ki "beyefendi eğer yalnız oturacaksanız sizi şuradaki masaya alabilir miyiz, bi grup gelecekte birazdan"

insan tutunacak dal istiyor ama . böyle gıybet zamanı çay ve çekirdekli. olmaz olmaz demeyin yapın sizlerle öyle bir kanka.

odamın duvarı sayılır mı acep? hoş en yakın arkadaş olmayabilir o çünkü bana hep görüldü atıyor. ahah.

sanırım benim bu. arkadaşlıklarım son beş yıldır yüzeyde kalıyor gibi hissediyorum. sanırım artık o kadar salaş yaklaşıyorum ki dostluğa bir noktada tıkanıp kalıyor arkadaşlıklar. bir türlü best friends forever diyecek kadar yakın hissedemiyorum kimseye.

büyük olasılıkla insanları sevmeyen kişidir. insanlarda onu sevmez doğal olarak.

sosyalleşmek istediğimde başarılıyım ancak işim gücüm var kimseyle uğraşamam. yalnızlık ve kendini kollayabilmek daha güzel.

benim. samimi bir sohbet edememek. toplum içinde tek başına kalmak çok zor. haftasonları evde oturmak, birine rahatça telefon edememek, bilgisayardan medet ummak…

insanların asla fikir beyan etmemesi gereken böyle kusmuk bir şey.

bir sürü sebebi olabilir, boş yapmayın. sevmiyorum hiç, gözümü deviriyorum ayıp oluyor.

yalnızlığa o kadar alıştım ki insanlarla ancak yüzeysel ilişkiler kurabiliyorum. hem böyle kafam daha rahat oluyor. sözüm meclisten dışarı ancak hiç bir zaman kız-erkek dırdırı çekebilen biri olmadım. her zaman kendimi geliştirebileceğim, bana katkısı olacağını düşündüğüm insanlarla birlikte olmak istedim. hayata farklı açılardan bakabilen, hobi edinebilen, acılardan, varlıktan, yokluktan anlayabilen, derinlikli insanlar hep ilgimi çekti. tamam çevremizde olup bitenlerden konuşmak da bir nebze iyi geliyor ama sarmıyor. banane başkalarının ne yaptığından, ne giyip- içtiğinden, kimle olduğundan. hiç bir zaman sarmadı sarmayacak da bu muhabbetler. o yüzden yaşasın yalnızlık!

yakın arkadaşlarım var ama bazen kendimi hiçliğe atıyorum nedensiz.ara ara garip hissedebilir, yalnız düşünebilirsiniz kendinizi.ama hiç olmaması da cidden kalbimi burkar.

bizim de vardı bir zamanlar. vardı da ne oldu? 2 kez hayal kırıklığı..

artık yok. olmuyor demek ki. çıkarı kadar dost herkes.

en yakın arkadaşlarını satan çok insan gördüm.
değiştirenler ise sayılmayacak kadar çok.
hakkı ile arkadaş olsun da
en yakın arkadaş olmasa da olur.
yani o kişi benim.
en yakın arkadaşım yok.
bana en yakın arkadaşımsın diyen çok oldu.
hepsinin işi gücü dünyalarımızı ayırdı.
bayramdan bayrama görüşünce çok mutlu oluyoruz
o kadar.
ekleme: insanın en iyi arkadaşı eşi olmalı. eşi olana kadar ailesinden biri.

aslında yakın olduğumuzu düşündüğüm bi arkadaşım var. ama yakın zamanda fark ettim ki aslında ona bile anlatmadığım bir sürü şey var. kime anlatacağımı bilmiyorum.

toplamda beş kadar ''en yakın arkadaş'' eskitmişimdir, hey gidi..
bir yaştan sonra olmuyor da zaten, kovalamıyorsun öyle şeyleri...

yok mesela benim şu anda... olmasını da düşünmüyorum bir süre daha..
bu akıllı telefonlar, internet...
yakınlık, uzaklık mı bıraktı insanlarda?

kim yakın, kim uzak?
yoksa herkes aynı mesafede mi?

modern zamanlarda sadece aşk değil, ''en yakın arkadaş'' kavramı da buharlaşıp uçtu gitti bence.
ha, var ortada yine yaşanan bir şeyler de...
bu mu yani?
göstergeler diplerde!

eskiden...
ki çok eskiden de değil, bundan 13-15, taş patlasın 20 sene öncesine kadar, vardı bir şeyler yaşanan...
ne güzel yaşanmışlıklarmış onlar meğerse?
en yakın arkadaş, herkese lazım olan bir şey..
en yakın arkadaş olmadan, olmaz!
başın sıkıştığında, bir işin düştüğünde..
seninle aynı yola gidecek birilerine ihtiyaç duyduğunda!
hey gidi..
eskiden böyle şeyler vardı.

en yakın arkadaş, müthiş önemli bir olaydı...
şimdi öyle mi?
hahhaha...

lise ve üniversiteyi bitirin, yeterli...
teker teker kopacak tüm o yakın bağlar!
''en yakın arkadaş'' gidecek, ''en faydalı arkadaş'' gelecek bir süre sonra...

insanlara güvenmeyen kişidir.

günden güne benimdir, aramayanı aramama prensibine büründükten sonra başka da bir şey yapmama gerek kalmadı. ha bir de gereksiz olanların her biri ile içtiğim bir gece yollarımı ayırma işlemini gerçekleştirdim.