ibrahim sadri

tüm zamanların en kotu şiir yazan ve okuyan kisilerinden biri. umarım bu mesaiyi bırakıp yeni bir yol çizer kendine. yazdığı seylerin şiir sanatı ile bağlantısı sıfırdır.

95 yılında bir gece uykusuzluğumda kanal 7 televizyonunda izledim ilk defa kendisini. henüz 12 yaşında bir çocuktum. tv'de ki bu komikler yapan sempatik abiyi izlemek iyi gelmişti bana. komiklik yaptıktan sonra, on iki yaşımdan beri hiç unutmadığım ve bu yaşıma kadar hayatımın her alanında yaşam felsefesi yaptığım bir menkıbe anlattı.
ibrahim peyhamberin etrafı odunlarla çevrilip yakılma işlemlemlerine geçilecekken, gökyüzünden bir serçe ağzında bir kıymık parçası atar. ibrahim der ki ''o attığın kıymık ne fayda sağlayacak bu ateşe?''
serçe de ''olsun ibrahim, maksad düşmanlığımız duyulsun'' diye cevaplar.
daha sonra başka bir serçe ağzında bir damla suyla gelir ve bunu ateşe atar. ibrahim ona teşekkür eder ama bu bir damla suyun ateşe ne faydası olacağını ona da sorar.
serçe de; ''olsun ibrahim, maksat dostluğumuz duyulsun'' der.

o gün bugün ben de zalime mümkün mertebe dilimi tükürmekten çekinmedim. ne pahasına olursa olsun iyi insanların yanında durmaya çalıştım. ibrahim sadri o gün, o programda necip fazıl'ın ''kaldırımlar'' şiirini de okumuştu. şiirden hiç bir şey anlamamıştım fakat hayatımda bu kadar güzel bir şekilde hüzünle arındığım çok az olmuştur.

yıllarca izlemeye devam ettim ibrahim sadri'yi. gecenin bir yarısı tv'de çıkan bu adamı bilen çok az insandık. 99 yılında çıkarttığı şiir kasediyle ulusal anlamda tarkan kadar meşhur oldu. bu gün o şiirleri dinleyince ne kadar kötü olduğunu anlayabiliyorum fakat yine de kendisine beni şiire bu kadar güzel bağladığı için teşekkürü borç bilirim.

son yıllarda bir kaç kez çalıştığım yerin kafetaryasındaki tv'de a haberde sunuculuk yaparken gördüm kendisini. görmezden geldim. ve büyük acılarla görmezden gelmeye çalışıyorum.

cumhuriyet tarihinin en iyi şiir okuyan adamı. yolun sağından yürüdüğü için görmezden gelinir. her ne kadar "şair" değil de "şiir okuyan adam" olarak bilinmeyi istese de şiirleri, şair olarak piyasa yapan ve sırf aforizma kasan tonla şairin şiirlerinden daha sahici ve daha sıcaktır.

otuz yıl öncesinden bir şiiri: memleketim

sesinden birçok şiir dinleyip ezberlediğim şair ve şiir yorumcusu.

gece yarısı “kırık kalpler kulübü” adında bir programı vardı haftada bir, çok severek izlerdim. güzel şiir okur, ses tonuna da yakışır.

eskiden radyo programını takip ettiğim güzel insan. şiir okuması güzeldir. bir dönem şiir kasetleri çok satmıştır.

bu adamı ilk kez bir arkadaşımın tavsiyesiyle kanal 7’de izlemiştim. yanlış hatırlamıyorsam gece mavisi isimli bir talk show yapıyor, programda şiirler de okuyordu. 90’ların sonunda, ilk gençlik heyecanıyla şiirler okuyup yazdığım zamanlarda daha da meşhur oldu bu adam. atilla ilhan’ın “iyi okuyor kerata” dediği yıllardı. kasetlerini hatta kitabını bile almıştım.
sonra her güzel şey gibi bu adam da bitti. bittikçe, yok olma korkusuyla olmayacak işler yaptı. yıllar evvel bir tatil sabahı erken saatlerde bir haber kanalında gördüm bu adamı. aldığı parayı haketmek için ne kadar çirkinleşebileceğine şahitlik ettim ve çok üzüldüm. gençliğimi özlediğimde ara ara dinlerim hala. kendi halime şükreder, geçen yıllara ve yitirdiğim dostlara üzülürüm.

beni kavgada gör şiirini . öğrenciyken ankara da sabah yürüyüşü yaptığım an dinlediğim şiirdir

ben seni hiç sevmedim ki
yorgun akşamlarda söylediğimiz şarkıları sevdim
bir çiçeğe gülmeni, bir güle benzemeni sevdim
birde yıldızları sevdim
eylül akşamlarında gelip,
gözlerinde tutulan.
ben seni hiç sevmedim ki

beni yola koyduğunda ayrılmayı sevdim
kurşunları sevdim beni vurduğunda
ağlamayı sevdim unuttuğunda
yalnız olduğumu anladığımda
ayakta kalmamı sevdim
yıkılmamı sevdim seni hatırladığımda
ekmeği sever gibi sevdim sensizliği
su gibi özledim temmuz güneşinde sesini
ikindide yağmur gibi
geceleyin rüzgar gibi sevdim seni sevdiğimi
ben seni hiç sevmedim ki

kuşlara şarkılar öğretmeni sevdim
menekşeyle konuşmanı
nisan'a hatırlatmanı
baharın bir adının da yalnızlık olmadığını
düştüğün zaman kanayan yaralarını
ve tuhaflığını üşüdüğün zaman
sakız satan çocukları
yeni çıkan şarkıları
her kaybettiğinde kazanan yanlarını sevdim
denize düşmüş gül gibi düştüm ateşe
ben yangını sevdim yandığım zaman böyle işte
ben seni hiç sevmedim ki

bir gece bir ceylan indi dağdan kalbine
bir gece bir şiir gibi kibrit alevinde
alemin ortasında, kimsesizliğin sesinde
buğusunda sabahın, acımasızlığında ahın
ağlayan yüzünde isa'nın
ferahlatan gücüyle duanın
korkutan yanıyla nar'ın
incenin, zeytinin ve kalbin üstüne
gülün üstüne
tutunduğum umudun üstüne
korkunun üstüne
hep senin üstüne, hep senin üstüne
ben seni hiç sevmedim ki

gittiğin zaman gitmeni sevdim
evreni sevdim geldiğin zaman
kalmanı sevdim
korkuyordum sana alışmaktan
yine de sevdim gülümsemeyi
mendilimi sallarken, seni götüren trenin arkasından
kırlara ilk kar düştüğü zaman
ölümünün ne güzel olduğunu sevdim
seni içimde öldürdüğüm zaman
ben seni hiç sevmedim ki