iç anadolu denince yazarların aklına gelen şeyler

gezdim dünyayı gördüm konyayı diye bir laf var. benim aklıma ilk gelen bu oluyor nedense.

uçsuz bucaksız bozkırlar.

sacın etrafında hamur işi yapan teyzeler.

aklıma sürekli yemek getiren başlıktır.
kayseri mantısı mesela. ımmm dilişıss.

kıraç toprak ve kıraç insanlar.

not: iç anadoluluyum. hem de tam göbeğinden. kimseye ve özellikle kendime kastım yok. görgü tanığıyım o kadar.

neşet ertaş

(bkz: isveçlilerin kulu'yu türkiye'nin başkenti sanmaları)

eski, beyaz bir toros içinde, camlara vuran yağmur, allı turnam ile karışan silecek sesleri, uçsuz bucaksız bozkır...

eskişehir ve ankara'yı çıkarırsak; kangal, malaklı ve çomar.

sacın altına ağaç sokmuş üstünde bazlama açan 50 cm kol kalınlığı olan teyzeler.

medeniyet.

(bkz: un)

şalvar giyen teyzeler, bahçenin bir köşesine yakılan ateşte pişen yemekler, tavuk sesleri...

başlık iç anadolu denince akla gelenler. köy denince akla gelenler değil. hem iç anadolu’da yaşayan hem de iç anadolu’lu biri olarak bu anlatılanları karşılayan kişi ve haller sadece iç anadolu’nun değil tüm ülkenin köylerinde karşılaşılabilecek kişi ve hallerdir. yani başlığın hakkını verin hakkını.
ankara gelmeli akla bi’ kere. başkent sonuçta. sonra löp löp mideye indirdiğiniz mantının, patırmanın başkenti kayseri. rakının yanına katık yaptığınız leblebinin menbağı gelsin. ceviz gelsin, ceviz. kırşehir’den. mevlana gelsin...
ya da
içtenlik gelsin. samimiyet, sıcaklık. emek emek çalışılan uçsuz bucaksız konya ovası gelsin.
falan filan.
tevfik fikret de istanbul’dan çıkmadan anadolu şiirleri yazmış. çok görmedim bu editleri.

kayseri ili geliyor aklıma hemen

denizsizlik.

kahvede oturan kasketli amcalar ve yedikten sonra rahatsız edeceği kesin bilgi olan yağlı, salçalı tuhaf yemekler.

bozkır.

(bkz: eşek)

orda daniz yok ka annağ