ilkokulda birinden hoşlanınca yapılan saçmalıklar

montumu onun montunun üzerine asardım, saçını çeker, vurup kaçardım, manyak mıydım neydim anlamadım. düşününce kizin yerinde olsam, biri bana böyle yapsa, arabayla ezerdim

annenin beslenmene koyduğu meyve veya abur cuburlardan ikram etmek.

gidip arkadaşıma anlatmıştım o da bana dondurma al yoksa gidip çocuğa söylerim demişti. aldım, farklı günler çikolata, capri sun vb. istedi onları da aldım 4-5 kez oldu bu. en son annem fark etti o zamanlar 20 krş bile fazla alsanız simit parasıydı, ben 1-2 lira fazladan alıyordum. anneme söyledim sinirlendi, benden dondurma haracı kesen kızın ailesine anlattı olanı biteni.* özür dilediler barıştık. o kız 3 sene önce kanserden vefat etti, büyüdükçe tatlı birine dönüşmüştü üzülmüştüm.

elbette saç çekmekten de ötesi saçmalıklar vardı. ben sırf çocuk beni fark etsin diye rastgele birine çarpma oyunu türetmiştim herkeste bana uymaya meyilliydi tabi, onlar kendi çaplarında eğlenirken bende devamlı o çocuğa çarpardım.

öğretmenimiz çalışkan 4-5 öğrenciyi yazılıları kontrol etmesi için görevlendiriyordu görevlilerin birisi de bendim her sınavdan sonra çocuk sevinsin diye yanlışlarını silip düzeltiyordum :)

tahtaya yazılan ismini (o hafta başkan bensem) öğretmen çakmadan siliyordum. en son ondan hoşlandığımı fark etti. ailesinin "kızlara yaklaşma" gibisinden yaptığı baskılar yüzünden kızlardan korkar hale gelmişti. dördüncü sınıftayız o zaman herhalde, bir güzel dövmüştü beni. herkesten saklamıştım onun yaptığını. *

hoşlandığın çocuk sınıfı başına yıksa bile adını tahtaya yazmamak. *

çöpün yanına gidip kalemi traş edip, sırama geçerken hoşlandığım kızı kesmek.

saçını çekmek. evet çok saçma evet ama aynı zamanda çok ta çocukça.

ilkokul 1. sınıfta hoşlandığım çocuk çekirdeği çitlemeden yiyordu. bana ikram edince ben de kabuğuyla yemiştim. damağa batan kuru çekirdek acısıyla ilk o zaman tanıştım. ayrılık acısı kadar olmasa da* epey can yakıyor.

kaleminin ucunu açmasını bekleyip ayağa kalktığı an stalker edasıyla,onun orada olduğundan haberin yokmuş gibi çöpün başına gidip kendi kalemini açmak...

üstteki yazarin dediklerini arttırarak ortaokulda bile doğru düzgün böyle anımın olmaması diyip, entryi noktalıyorum

ilkokulda hoşlandığım sınıfın haylaz mı haylaz bi bireyi vardı. bi bayramda, 23 nisanda mı ne sınıfımıza büyük ablalar, abiler gelmişti. biri benim yanıma oturdu, biri de onun. ikimize de kimden hoşlandığımızı sormuşlar. birbirimizi göstermiştik. sonra bizi tahtaya çıkartıp beraber şarkı söylememizi istediler. bilin bakalım o iki küçük çocuk hangi şarkıyı seçti? tabii ki de davut güloğlu'dan oy nurcanum. bi de zıplayarak bu şarkıyı söyledik. şarkı bitti, yerimize oturduk. aşk hayatımın özeti gibi bi andı kısacası.

kalem silgi neyi eksikse onu vermek ve almamak

omuz atardım. bir zahmet anla yani daha napalım diz çöküp tektaş mı verelim.

ılkokul son sınıf, artık ortaokula geçeceğiz sınıflar değişecek falan filan bu gazla bilerek bu döneme denk getirdim ki ters cevap alırsam başka sınıflara düşme ihtimalimiz olsun. her neyse gidip 1 milyoncudan kalpli bir masa saati aldım. yanlış hatırlamıyorsam 5 liraydı saat. neyse, kitap furarina gidildi.galiba o gün, okula dönüldü saati arkadaşla gönderip teklifi yaptırdım. red yedim tabi ki... sonra o saati babannemde verdim. çünkü tribe girip niye kirayim ki yani para vermişiz o kadar. babannem plazma televizyona geçene kadar televizyon üzerinde kaldı o saat. kaliteli esyaymis vesselam. hatta facebook'ta kızın erkek kardeşiyle arkadaştık, konuşuyorduk falan. bu hikayede anlamsız bulduğum tek hareketin budur. 11 yaşında aileye kendini sevdirme telaşı nedir agaaaa??

kafasına silgi atmak? iletişim becerilerim hala prk gelişmedi ama bir etki bıraktığım gerçek

onunla kantinde aynı masada tost yiyordum.

okulda kimsenin benden hoşlandığını düşünmüyordum. başlığı okuyunca bir kez daha gördüm bunu.

saç çekme:)