insan olmasaydın ne olmak isterdin sorunsalı

kaktüs. muhtemelen uçsuz bucaksız çölde bir yerde. pek güzel olabilirim. ara ki bulasın. mütemadiyen sıkılmaca. diken diken ama iyi niyetli. kim konar ki üzerine? evet kaktüs.

bal porsuğu...

yok böyle bir yaşayış. yok böyle bir eyvallahsızlık.

muhabbet kuşu. yediğin önünde yemediğin arkanda, çevrende seni sürekli seven insanlar var...

hiçbir şey.

kalorifer peteğinde ısrarlıyım. ne güzel hayat ya.

ömür uzunluğundan gidersek elbette karga olabilirdim de, karga olup 200 sene yaşayacağıma timsah olup 100 yılı tercih ederim, evet...

anahtar.

tuvalet deliği dahil hemen her deliğe girerdim. uymasam da zorla sokarlardı.

not: evin anahtarlarını def-i hacet* sırasında tuvalete düşürdüm. çilingir tanıdığı olan var mı?

agac olurdum...yuzyillar boyu yasayan ulu bir agac

ağaç motoru

kırlangıç. baharda öyle güzel öterler, eşleriyle öyle güzel uçarlar ki hep hayran kalırım. renkleri de çok güzel değil mi? izlemeye doyamıyorum.

ayrıca uygur türklerinde kutsal bir hayvandır. kırlangıç yuvası bozulmaz, uğursuzluk getirir :)

insan olarak bile bir çok şeye mudehale edemediğim bir dünya da başka bir şey olmak istemezdim.
mesela hayvan olsan tecavüze uğruyorsun...
ağaç olsan kesiliyorsun...
illa ki bir şey olmam gerekiyor diyorsan, kuş olayım o halde. en azından çocukluk rüyalarım gerçekleşmiş olur.

su. bardakta olur, kardan erir olur, deniz olur farketmez. bilmiyorum belki ben kulağa kaçan birkaç yudum suyumdur. hep olmamam gereken yerde olduğumdan.
ilginç ve rahatsız edici

kedi olup onu arardım, buluncada ölene kadar kedisi olur kendi sevdirir, beraber yatardım.

uçabilen herhangi bir hayvan

insan mıyım? diye sorgulamama neden olan başlık.

insansam yaşıyor olmam gerekmez miydi?
yaşıyorsam neden her gün bir kabusun içerisindeyim?
kabuslar korkunç olmaz mı? bu kabus beni nasıl güldürebiliyor?

yok, yok.
doğru, bunca ikilemi sadece bir insan yaşayabilir. insan olduğuma kanaat getirdim.

öyleyse insan olmasaydım,

zeytin ağacı olmak isterdim. yüzyıllarca yaşayıp toprağa kök salmayı dilerdim. çiçek açmak, meyve vermek isterdim. öyle dalımdan koparılıp bir çırpıda meyvemi yiyemesinler, emek versinler isterdim. toyken ayrı, olgunlaştıkça ayrı fayda sağlamak isterdim. yapraklarım bile dertlere çare olsun, varsın güneş dallarımı kavursun, ben gölgemi sunmak isterdim insanlara, hayvanlara, mikroorganizmalara hatta dibimde bitecek olan arsız otlara.

masum, kırılgan olsam da hoyrat fırtınalara göğüs germek isterdim. birkaç dalım kırılsa da köklerime güvenirdim. kökümden koparılsam bile üzülmez, sağladığım faydalarla teselli bulurdum. ömrüm tükendiğinde bile evlerinize, ocaklarınıza girer; kağıt olurdum, kalem olurdum, divan olurdum.

daha da tükensem, ateş olurdum, kor olurdum, kül olurdum.
küllerimi toprağa savurun, yüzyıllar önce verdiğim meyvemin çekirdeğine kavuşur, besin olur, ona yaşam verirdim.

küllerimden doğar, ölümsüz olurdum.

herhangi bir plastik coca cola şişesinin baskı sonucunda sertleşen kıç kısmındaki plastik olmak isterdim.

ben yine bi bok olmazdım herhalde. böyleyken de durum farklı değil

hiçbir şey. insan olmayı da istemezdim zaten bana kalsaydı. genel olarak hiç var olmamış olmayı isterdim.

yaşayan ve ömrü olan hiçbir canlı olmayı istemezdim. böyle söyleyince cansız olur gibi gelse de onu da istemezdim. bedenlenmemiş ruh olarak kalmak isterdim. casper gibi.

kedi olmak isterdim