insanları uyaramamak

insanımız o kadar gergin ve patlamaya hazır ki en ufak bir şeyde akşam twittera kavga videom düşer diye hiç o topa girmediğim eylem.

insanların ne yaptıklarıyla ilgilenmediğim için bana göre olmayan eylem. yiyin birbirinizi ete para vermeyin falan filan... sözü hayat felsefemdir.

uyaramamak, bana göre bir şey değildi çünkü 35 yaşıma kadar belli düşüncelerin ateşli savunucusu olduğumdan, gerek yolda giderken küfür eden birisi, gerek sosyal medyadaki birisi olsun, fırsat bulduğum her yerde insanları uyarırdım ama uyardım da ne oldu ki hiçbir şey! evet değişen hiçbir şey olmadı. uyarmak, iyi bir iletişim yöntemi değil, son birkaç senedir daha hoşgörülü ve sabit fikirlerinden arınmış biri olduğumdan hiç kimseyi uyarmıyorum, ama ortada gerçekten rahatsız edici bir durum varsa, kişinin durumuna, üslubuma, ortama vb. dikkat ederek konuşurum ama bu, artık çok nadiren yaptığım bir şey.

5-10 kuruş yüzünden millet birbirini boğazlıyor. kimi uyaracaksın?

içimden uyarırım. öbür içimden de " aman ne hali varsa görsün, akşama ne yemek yapsam ki?" diye düşünürüm.

uyarırsam show tv'ye akşam haberlerinden biri olarak çıkacağımı biliyorum.

öfkemden ve sinirlenince dilime hakim olamamaktan dolayı zaman zaman kaçındığım eylem.

tehlike durumu olmadığı müddetçe uyarmamayı tercih ediyorum. herkesin aklı kendine. uyarmayı geçtim fikir mevzusunda bile pençesini çıkaran insanlar mevcut. uyarı ne haddine.

bazen mantıklı olandır. dün a101’deyim bir şeyler alıyorum bir teyze soda düşürdü yere; soda kırıldı, yerler soda oldu falan, bir baktım sessizce uzuyor mepten. yaklaşıp “görevli arkadaşa seslensenize yerlere döküldü hep” dedim “kırılmadı ki” diyor bozuk bir türkçeyle. “ben kırmadım dökülmedi” diyor.
kervan.. gördüm emenike.
“tamam” dedim devam ettim.
kasada kıza verdim eşgali “sarı saçlı teyze” dedim “bak sodayı kırdı birde yalan yapıyor haberin olsun” dedim, yürüdüm.

ulan ödeyeceğin max bir tane sade soda parası..

(bkz: cassandra sendromu)

en basitinden dün otobüste bir kadın oturdu yan tarafa, çantası da öyle bir konumlanmış ki her dönüşte koluma çarpıyor. önce "neyse ya, bir kere oldu" dedim. sonra bir daha, bir daha... en sonunda kolum acımaya başladı ama yine de bir şey diyemedim. bir şey desem ortalık karışacak gibi hissediyorum. o kadar saçma bir çekinme hali ki.. karşımdaki kırılacakmış gibi geliyor uyarınca. sonra olan bana oluyor. çirkefliğim tutmuyor böyle durumlarda maalesef.

bizim kültürümüzde kadınla tartışmak ayıp sayıldığı için kadınlarla tartışmaktan kaçarım açıkçası. kadınla , çocukla yaşlıyla engelliyle laf dalaşı yapanla dalga geçilir kültürümüzde, bazen kimisi bunu bilmeyip kitap gibi laflar döşüyorlar kimi kadın ve ergenler ve haklı olduğunu zannediyorlar lakin bizim kültürümüzde diğer kültürlerdeki gibi kadınla, çolukla çoçukla tartışmak hele kimi barbarlardaki gibi kadın döveni kovarlar kasabadan ve kendi kardeşi bile yüzüne bakmaz onun.

çünkü anlama kapasiteleri kısıtlı olduğu için uyarsam bile büyük bir çoğunluğu anlamayacağı hatta başıma bela bile alabileceğim için vazgeçtiğim şey. yanlış olduğunun ben de farkındayım ama bu haklı bir kabulleniş gibi bir durum oldu.

uyarmadığımda uyarıldığım bir mesleği icra ediyorum. kafama vura vura alıştırdılar bu duruma. kendi çapımda tatlı tatlı uyarı metotları geliştirdim. sert uyarıları bünyem kaldırmaz, öyle bir yapım yok. şayet öyle bir uyarıda bulunmuşsam zıvanadan çıkartılmışımdır.

dozunda ayarlanmalı ve bazen çok gerekli..