insanları uyaramamak

insanların çok kaba olması nedeniyle görülen hataların kavga çıkar boşver diyerek ertelediğimiz bir sorun

asla laf anlamayacaklarini fark ettiğinde tercih ettiğin davranış biçimi. bıkkınlık.

bu ülkede insanlar selektör yaptığı için trafikte pompalı ile vuruluyor. kime denk geleceğinizi bilmiyorsunuz. siz kibar bir dille uyarma ihtiyacı hissetseniz bile muhatabınız bunu uyarı değil " posta koymak" olarak yorumlayabiliyor. varoş bir yerde size silah da çeken olur bıçak çeken de olur.

(bkz: sonunu düşünen kahraman olamaz)

en aptalları yaptığınız uyarıyı güzelce dinleyip sonra aptalca yine aynı şeyleri yapmaya devam ederler sonuç olarak hayat insanları uyarmamaya iter, uyardığınız zaman ise sizi uyarmamanız için uyarırlar.

adalet sistemine güvensizliğin sonucu.

içimden ne söyleyeceğimi noktasına virgülüne kadar ayarlayıp sonra susarım.

insanları uyarmak bu devirde gerçekten cesaret isteyen bir iştir. çünkü öyle insanlar vardır ki, patlamaya hazır bomba gibidirler. kavga çıkarmaya her an hazır kişilerdir bunlar. eğer uyarmanız gerektiğini düşündüğünüz kişi -tanımadığınız insanlardan bahsediyorum- size de rahatsızlık verecek gibi duruyorsa bulundğunuz ortamdan uzaklaşın eğer çok da rahatsız olmuyorsanız, görmezden gelme şansınız varsa görmezden gelin ve s*k*i* edin.

kırılmasın, darılmasın ya da utanmasın diye düşünürsünüz ama onlar sizin kadar düşünceli değildirler ve uyarılmadıkça da tepenize binerler

çekindiğimiz bir durum ne yapalım herkes kendi doğrusunu biliyor
(bkz: insanların hayatına karışma sorunsalı)

halinden memnunsa ne haddimize.

çoğu zaman ne haddimize derim. karşımdaki her şeyin iyisini zaten bilir.!

aşırı edilgen ve çekingen insanların düştüğü durum.

herkesin aklı var. uyaramadığını düşünmek niyedir.

insanlara ne dersek diyelim, tecrübe etmeden söylenilenin doğruluğunu anlayamazlar ya da anlamak istemezler. o yüzden, çok da şeetmemek lazım.

kimse kimsenin öğretmeni ve uyarıcısı olamaz bu hayatta. karşı taraf istemedikçe.

yapılan yorumlara katılıyorum. avrupa'da yaşamış birisi olarak, bunun tamamen kültürel olduğunu düşünüyorum. bizim ülkede ''kaba-saba, maço, kıro, işsiz- güçsüz, at hırsızı, hapishane kaçkını, katil, arsız, soysuz'' yeterince mevcut olduğu için, her insan; her hata yapanı uyarmak istemiyor. örnek: otobüste veya toplu taşımada seyahat ederken aşırı gürültü yapan, çevreyi rahatsız eden bir erkeği uyarırsanız, başınıza bela alma, mahkemelik olma ihtimaliniz vardır. veya yere tüküren, sokak hayvanına eziyet eden, arabasından sokağa çöp atan bir magandayı uyarırsanız dayak yeme ihtimaliniz vardır. ancak, aynı uyarıları bir avrupa ülkesinde yaparsanız, dayak yeme, karakola gitme ihtimaliniz nerdeyse yok gibidir. tek fark budur.

ülkemizde bastan olmak üzere kisi karsidakinde bir hata gördüğünde yapıcı bir şekilde uyarmak istese de karşıdaki kisi o iyi niyetli olsa da karşıdaki kisi bunu yanlis anlayabilir veya karşıdaki kisi tamamen kotu niyetli olabileceğinden ötürü insanlar birbiri ni yapıcı bile olsa uyaramaz hale geldi. uyarmak dışın da sokakta biri elinde posetli gorsem yadimm etmek istesem de ilk aklıma gelen şey ya beni yanlış anlarsa oluyor. malesef giderek bu hale geldik. aslına baktığımızda bu çok kötü bir durum. umarım birgün herşey eskisine soner ya da en azından hepimiz iyi insanlarla karşılaşırız.

herkes kendince haklı ve herkes kendince en doğrusunu bildiği için uyarsanda fayda etmez. dalgınlıkla yapılan hataları uyarmak haricinde tabi

çok sabrettiğim için sonunda kavga ederim diye yapmaktan kaçındığım eylem. sevmiyorum kavga gürültü tartışma, genelde kendi kendime söylenirim, kendimi yerim anca ben.

hayatım insanlarla iyi anlaşabilmek üzerine, aman ağzımızın tadı kaçmasın ali rıza bey mottosuyla geçtiği için, otuzlu yaşlarıma kadar bende olan ve oldukça tat kaçıran huydur.

son yıllarda ne oldu bilmiyorum, piştim sanırım. birincil muhatabı olduğum konularda halen biraz fazla esnek davranabilmekle birlikte gözümün önünde başkasına yapılan yanlışlarda içimden bir kaplan çıkıp beni şaşırtabiliyor. ne yaptığınızdan emin olduğunuzda bilin ki karşı taraf geri adım atacak zaten. önemli olan o heybetli duruşu sergileyebilmek.

insanların çoğunun kafayı yediği bu zamanlarda yapmaya korktuğum durum.