insanların zamanla değişmesi

değişmez bence. değişen sadece çevredir, zamandır ve insan da su misali değişen çevreye ve zamana ayak uydurabilme yeteneğiyle donatılmıştır.

" insan 16 yaşında dünyayı değiştireceğini düşünür.
18 olduğunda düşünceleri sert bir kayaya çarpar. 20 yaşına geldiğinde hiç bir şeyi değiştiremeyeceğini anlar. 25 yaşına geldiğinde ise dünyanın onu değiştirdiğini fark eder ve insan 25 yaşında ölür 75 yaşında gömülür. "


ve değişmeyen tek şey değişimin ta kendisidir .

aslında bu arafta bırakan bir sorudur bence. iki farklı görüş vardır. kesişim noktası birbirine denk gelmeyen. atalarımız der ki "insan yedisinde neyse yetmişinde de aynıdır." ama herakleitos'ta der ki; "değişmeyen tek şey değişimdir."

bende herakleitos gibi bu felsefeye inanıyorum. çünkü insan durağan bir varlık değildir. insan değişir. kökleriyle sağlamlaşmış düşünceleri bir yerden sonra erezyona uğrar. düşüncelerinde bile sabit olmayan bir insanın, değişmemesini beklemeyin. nitekim hayal kırıklığına uğrarsınız.

değişir tabii. her şey değişir. bakın ne diyor heraklitos "aynı derede iki defa yıkanılmaz" ne dere aynı dere, ne sen aynı sensin çünkü. *

"elimizi ayağımızı bağlayacak,bizi işimizden alıkoyacak tüm nostalji duygularını elimizin tersiyle itelim, demişti cipriano beklenmedik bir canlılıkla,değişimin yönü hep ileridir,bizim ona ayak uydurmaktan başka seçeneğimiz yoktur ve yolun kıyısında oturup bugünlerinden daha iyi olmayan bir geçmiş için gözyaşı dökenler, acınacak halde kalmaya mahkumdur." der jose saramago

değişmek zorundayız.

ulaşamadığı her şeyin delisidir.

öyle bir değişir ki, baştan meydana gelir adeta. ee kitaplar, bilim boşuna mı var azizim.

değişir. mesela bir yıl önceki ben ile bu yılki ben arasında çok fark var ve muhtemelen bir yıl sonraki ben ile bugünkü ben arasında da yine çok fark olacaktır.

elbette değişir nasil ki bir bebek doğdu zamandan çocukluk evresine kadar hızlı bir değişiklik gösteriyorsa ,her yaşta yaşanılan öğrenilip edinilen tüm tecrübeler kişileri değiştirir.hepkilerimiz ,düşüncemiz ,bakışımız ,duruşumuz her şeyimiz bedenimiz gibi degisir .

değişmekle kalsalar iyi?

yıllar önce halamla aramda şu an tam hatırlayamadığım bir diyalog geçti. konumuz "değişim"di ve ben değişmeyeceğimi savunuyordum. müzik zevkimin, arkadaşlarımın hatta fikirlerimin bile değişmeyeceği yanılgısındaydım. benden yalnızca beş yıl büyük olan halam o gün sesini çıkarmadı. geçen yıl, elimde "asla okumam" dediğim türden bir polisiye roman gördü ve anlamlı anlamlı güldü. konuşmayı bir anda hatırlayan ve baştan aşağı bambaşka biri olan ben gözlerimdeki şaşkınlıkla bir süre kalakaldım olduğum yerde. değişmez, dediğim her şey değişmişti. değişmekle kalmamış, değişimin mutlak olduğunu savunur hale gelmiştim bile.

şimdi düşünüyorum; zamanla evler, arabalar, telefonlar, sözcükler dahi değişiyorken, bir insan neden değişmesin ki? sonuçta hepimiz aynı zamanın içerisindeyiz. üstelik gün gün farklı şeyler yaşıyoruz. yaşadıklarımız bize bakış açıları kazandırıyor. bundan da mütevellit olsa gerek değişime uğramadan duramıyoruz.

velhasıl değişmeyen tek şey, değişimin kendisi.

güzel bir konu. bana göre cevabı “evet. insanlar değişir ancak...” diye devam eder.

ancak insan kendi isteğiyle değişirse anlamlı olur. bir başkasının isteğiyle, kişinin değişmesi pek mümkün görünmüyor. kaldı ki böyle bir değişim, kişiyi iyi bir noktaya götürmez düşüncesindeyim. insanlar zaten değişiyor ve yine ancak bu değişim biraz yavaş ilerliyor. ciddi anlamda değişim ise, hayatta yaşadığımız kırılma noktalarıyla alakalıdır. yaşadığımız travmalar bu değişimi hızlandırıyor sanırım. yaşanan acı tecrübeler, insanın hayata farklı bakmasına neden olabiliyor ve aslında bu bir tür değişimdir.

değişme sürecini etkileyen bir başka önemli husus ise, çevremiz. sizi geliştirecek, ileriye doğru taşıyacak bir çevre ve sizin çabalarınız ile, farkında olmadan o çevreye uyum sağlamak adına bir değişim sürecine girmiş oluyoruz. bu iyi bir değişim midir? cevabı; çevrenizle alakalıdır. değişmek, sanki bir parça alışmak anlamına da gelebilir. dostoyevski der ya “aşağılık insanoğlu, her şeye alışır.”

can yücel bir şiirinde bu değişimi güzel anlatır. 20 yaşını, 35 ve 40 yaşını ve şimdiki yaşlı halini evine davet ettiği şiir. son cümlesi değişimi anlatır. “kabahat bende, ne diye çağırırsın tanımadığın insanları evine.” der.

efendim, yazımda özellikle “düşüncesindeyim” ve “sanıyorum” dedim. kesin bilgi olmadığı ve tamamen kendi bakış açımı yansıtmak içindir.

bu vesile ile radyo yapımcısı sevgili makinist e seçtiği konu için teşekkür eder iyi yayınlar dilerim.

küçükler gözlerinden, büyüklerin.....

not: yazıyı bitiremedim, kıvranıp duruyorum son nokta için. ben en iyisi az değişip geleyim.

bir insan yedisinde ne ise yetmişinde de odur değişmez sadece değiştiğini zanneder .

"birgün herşey değişir
anlamak zor gelir bazen
birgün herkes değişir
yenilmek zor gelir zaten"
diyor teoman. değişmeyen tek şey değişiyor oluşumuz. umarım hep iyi değişimlere denk geliriz.

asla değişmezler değişir gibi olur sizi yanıltırlar ve en baştaki haline geri dönerler.

değişmez mi, hem de nasıl değişir. kendimden biliyorum, her yıl başka bi insan oluyorum sanki. yaşadıklarım beni değiştiriyor, kararlar alıyorum yolum değişiyor. hayatım da öyle.. bu durumda benim aynı kalmam zaten imkansız bişey. değişim güzeldir, ben memnunum bu durumdan. değişmeyi seviyorum. aynı kalmak çok sıkıcı olurdu zaten.

insan zamanı bile beklemez anlık değişir. değişmek vücudumuzdaki hücreler gibi içimizde canlı yaşayan bir kavramdır. ama neye göre değişir? bununda cevabı belli her şeye göre.

soruyu sormuşsunuz, şıkları vermemişsiniz.

kişiye göre değişir.

zamanla da değişir zamansız da değişir; çiğ süt emmişiz ki o çiğ süt candan, temiz bir de; düşün...

bu tarz genellemeler konunun derinlik kazanmasına büyük bir engel bence. bu zamana kadar insanlık her zaman kolaya kaçıp en iyi genellemeyi yapma peşinde. bazı sorular cevapsız daha güzel .