iran denince akla gelenler

ilber ortaylı geliyor aklıma. kültürünü koruyan bir ülkeymiş hatta ona göre üniveriste okunacak bir ülkeymiş.

poşette viski, çakma antep fıstığı ve güney azerbaycan.

büyük gözlü kadınlar, şah ve mat, mollalar ve çarşaflar, anal seks, isfahan bahçeleri, farisi, türki ve kürdi, pers imparatorluğu, selçuklu, ömer hayyam, şiir ve hafız şirazi.

edit: bir de iplikler ve halılar, şarkılar ve filmler.

zerdüştçülük, ahura mazda, muazzam mimari ve zengin tarih.

islam olmasa süper ülke aslında.

şah ismail

bahman sigarası.

niaz nawab

burunları yapılmış kadınlar.

persepolis antik kenti,kayıp ordu efsanesi ve türklerin figür olarak çok kullandığı şahmeran miti.

farsça, şiir, müzik, (edebiyat), zerdüşt.

şah ismail meselesi... oldukça derinlikli bi konudur.
çayhaneleri ve insanlarının mistik dokusu... pek çok iran'lının bakışlarında bir şiir gizli gibidir. bünyesinde pek çok millet barındırır.
şeriatı süreyya'yı taşlamak filmiyle eleştiren ama bi yandan ömer hayyam gibi şairleri olan sıradışı masal ülkesi.

masal deyince her masal mutlu değildir bazı masallar korkutucudur. korkutuculuğu bu masallara bi çekicilik katar.

masal demişken edebiyat alanında füruğ ferruhzad adlı kadın şairini gözden kaçırmamak gerekir.
ve... elbette sadık hidayet'in gizemli ama pesimist kör baykuşunu atlamak ayıp olurdu.

pek çok şey var daha... iran deyince buruk ama tatlı hisler belirir içimde.

-iran sineması
-safranlı pilav
-uçak vuran, kadın kırbaçlayan korkunç şahlar

kasrı şirin

nasıl yazılmaz? samed behrengi.

1979 öncesi.

rakı yok

vinç.

görmeyi özlenen kareler

şiraz'dır.

bundan bir sene önce okuduğum yeşil kapı adlı kitapta uzunca geçerek beni etkilemiştir.