kadıköy

tam t.nautilus yazacakken 2 yazarın yazdığını görüp natu. da kaldığım, avm' si olan yenisinin de eksik olsun dediğim ve fenerbahçem' in ana vatanı olan ilçe.

kadıköy'e avm isteyen bir zahmet ümraniye veya dudullu da yaşamaya devam etsin.

(bkz: lut kavmi)

kadikoy'de bulunmak isteme sebebim.

her seferinde kokusuyla burnumun diregini kiran, her kosesinde aglayip her kosesini kahkahalarla adimladigim, cigerimin kosesi, benim bitanem.

burayi birakip nasil gidecegimi dusunurken ustume okuz oturmus gibi hissediyorum ama bakalim.

kadikoy fav ya.

yarın sınırları içerisine girmeyi planladığım semt.

hava koşulları bozulursa bilin ki ben bunu planlıyorum diyedir.
üzgünüm şimdiden.

kalbinde doğduğum, en güzel semtlerinden birinde büyüdüğüm ve 35 senenin sonunda terk ettiğim ilçedir.

iskelenin orda çay içmesi keyifli semt. yazın 15 dakikada plaja gitmesi daha da keyifli.

üsküdar ile en sevdiğim iki semt. birde beşiktaş var ama onun aşkı siyah beyaz.

yurtdışına taşındıktan sonra burnumda tüten canım ilçem. öyle özledim ki sözlük, bahariyede yürümeyi modada vakit geçirmeyi. akmar’ın önünden her geçişimde orada pankartlarla hakkını savunan (1980-85 doğumlu ve gençliğini orada yaşayan insanlar), özgürce istediği müziği dinlemek isteyenlerin hayatları gözlerimin önüne geliyor. bunlardan biri de büyük abimdi çünkü. dünyada bir tane daha kadıköy yok. çok özlüyorum.

bezbebek nana’nın sevdiği mekan olsa gerek.

çok kalabalık, binalar üzerime üzerime geliyor valla.
not: namık gel, istanbul kartını doldurayım.**

oo reis konum bildiriyor. istanbul'daki hanım yazarlar göreve!

az kaldı 3-4 hafta içerisinde kısa süreliğine de olsa kaldırımlarını arşınlayacağım yer. özledik be.

kalabalığı, çirkin binaları, ekserisi bokum giibi olup adam silkelemek üzere kurulmuş olan barları ve abi kadıköy yeaa şeklinde takılan, marjinal olacam diye akli melekelerini yitirmiş lümpen kitlesi nedeniyle nefret ettiğim istanbul ilçesi. beşiktaş burayı donunda sallar.

üniversitede falan gelmez takılmazdım burda. şimdi ofis burda diye mecburiyetten takılıyoruz. beşiktaş ve eski taksim candır. burası bok çukuru.

solun kalbinin attığı yer.
ama baba parasıyla alksjds

rexx sinemasının * sokağında adı antik mısır'dan bir isim olan bir cafe pub vardı.
arkada kocaman bahçesi vardı falan, çok güzeldi yaa. müthiş bir kalite ve de genelde metal müzik çalardı.

ondan sonra o burger king'in yerinde altta bodrum katta bir nargileci vardı. o da acayipti. yine arkasında büyük bir bahçesi vardı.

akmar pasajının alt katında t-shirtçüler vardı, hep metal grupların t-shirtlerini satardı.

kadıköy avm'sinde viski müzik vardı. orada gitar çalmayı öğrenmiştim.

eskiden çok güzeldi ya, modada bir internet cafe vardı, hep orada takılırdık.

say say bitmez ama bunların çoğu yok oldu galiba.

yazılanların bir kısmına katılsam da istanbul’da kimsenin kimseye karışmadığı nadir yerlerden birisi. alternatif olarak beşiktaş olabilir. ancak bana göre karşının taksisi. bir de mekanlarına çok fazla aşina değilim. ayrıca sayı olarak da az “bence”. dolasıyla kadıköy her şeye rağmen candır.

metro ile ulaşımın kolaylaşması sayesinde eski kitlesi yerine çok daha karışık bir kitleye hitap etmeye başlayan semt. özellikle çarşı ile moda arasındaki hattaki mekanlar ya yeni kitlelerin taleplerine uygun hale geldi, ya da el değiştirdiller.

eski halini bilenlerin hala aynı tadı alacakları noktaları, mekanları var elbette. bir arkadaş whisky demiş, hala kadıköy çarşısındaki yerinde duruyor. akmar pasajının alt katında da tshirt bulabilir yine. fakat özellikle hafta sonları sirkeci'nin bir nebze entelektüeli bir ortama gelmiş oluyorsunuz, o yüzden birçok kadıköylü hafta sonları fazla durmuyor çarşı ortamlarında. eski kalitesini koruyan alanları var, onu da kendiniz keşfedin, herkesle paylaşmıyoruz.

anadolu rap'in doğduğu yer.