kasa kuyruğunda az ürünü olan müşteriye sırayı vermek

hemcinsine sıra veren gitsin kendini bi hesaba çeksin gittiği yol yol değil..

ince bir davranıştır.

insanın zamanını sizi bekleyerek geçirmesi gibi bir zulümü sevdiğiniz birey dışında kimseye yapmayınız.

bu tipler 8. kata çıktıktan sonra asansörü tekrar zemin kata yollarlar.

bunu yapmanın ince bir ayarı var.

normalde sıra verilir.

ve fakat, bazıları gerek bakışları, gerek davranışları ile çok öküzce veya mecburmuşuz gibi yapıyor. gördüğümden emin olmak için de gözümüzün içine içine odaklanıyor.

bu durumda gözümü hiç kaçırmadan gördüğümü karşı tarafa hissettirir ve fakat babayı almasını kibarca salık veririm. (bkz: zorunda mıyım)?

bunu kamera şakası yapmışlardı, çok fenaydı... adam bir pet şişe su alan kişiye sırasını veriyor, kurguya göre de sırasını verdiği kişi o mağazanın bir milyonuncu müşterisi oluyor ve araba hediye ediliyor...bir ton taşkala çıkmıştı...

her durumda gerekli olmayabilecek incelik.

(bkz: express kasa)

(bkz: yürü)
(bkz: yandan)
(bkz: ikile)
(bkz: anca gidersin)
* *

vermem bir kere tek ürün diye adamın ürününde sorun çıktı yok barkod okumadı yok stok sorunu falan 15 dakkam heba oldu. yaşasın az ürünü olana sırasını vermeyen potansiyel market mağdurları.. beklesinler arkadaşım. bitti.

ben tipine bakarak karar veriyorum. ön yargılı olmak istemiyorum ama ön yargılıyım. tipini sevmediğim kişiye kadın olsun erkek olsun yardımcı olmam.

hamile veya yaşlı değilse yapmam bunu. hem sonu yok ki ya onun arkasındasındakinde de senden az ürün varsa böyle böyle en arkaya kadar gidersin.

geçen bir yerini kesen bir yakınım için yara bandı almaya indim bir süpermarkete. yandaki kasa çalışmıyordu ve çalışanda biri bir araç dolusu şeyle bekliyordu. "açılmış galiba..." falan dedi çalışanlardan biri, hop diye alıp çıkayım dedim ve biraz çabuk olabilir misiniz, bir yakınım elini kesti dedim yara bandını gösterip. zaten o araçla bekleyen kişinin yürüyen banda yüklemekte olduklarını oraya taşıması beni beklemesinden uzun sürerdi ve zahmetli olurdu. "aaaa, açılmamış..." dendi. bu sıra beklemekte olan adamın arkasına geçtim. bana yerini vermedi resmen; istemedim ama olay belliydi. sonra o aldıklarını yüklenip gidince, "beyefendinin, söylediklerinizi duymasına rağmen yerini size vermemesi çok kötüydü..." dedi kasiyer. ben de, "herkes kendi vicdanıyla yaşar. onun yerinde olmak istemezdim. kendisiyle yaşamak zorunda olan kişi o" dedim. bu kadar.

ben sıramı verebilirim birine, yerine göre. aslında bunu birçok kişi yapıyor tabii. yani aceleniz yoksa ve çok şey almışsanız, 2 parça bir şey alan birilerine yerinizi verebilirsiniz bence. zaten aciliyeti belli olan bir durumda sıramı vermezsem kendimden nefret ederdim sonra.

yaşlılar için yapması orta karar keyif verici bir eylem.
çok yaşlıysa hazzı müthiş tabii. *

çocuklara sıramı verirken ama aldığım hazzın tarifi yok.
bir de kısa süreliğine de olsa sanki benim himayem altındalarmış gibi hissediyorum onları.
sırtlarına havlu falan koyacağım tutmasam kendimi.
hiç belli etmiyorum ama yalnızca gülümsüyorum.
onları kaçırmak istemem hshzh.

bir de fıldır fıldır gözleri, paldır küldür hareketleri ve kıtlıktan çıkmış adeta bir zombi gibi hal ve tavırları olanlar var.

işte o zaman,
maraton başlasın. *

satın aldığım ürünler fazla ise her zaman yaptığım şey, 1 dakika daha beklesem ne olur yani... banada çok verildi sıra bu şekilde. belki karmasını yaşıyorum bilmiyorum. açıkçası iyilik olsun diyede yapmıyorum, canım öyle yapmak istiyor. kapılarıda tutarım genelde birileri geçerken. ki ben gayet bireyselci bir insanım yani, çoğu konuda toplum şeyimde olmaz.

saygi,nezakettir.

ben genelde sıra verenlerdenim. karşımdakinin nezaketten ne kadar anladığını bilmediğimden bunu nezaket için yapmıyorum. canım öyle istiyor diye yapıyorum. bir araba dolusu eşyayı kasaya indirmemi, elinde bir iki parça ürünle arkamda beklemesi canımı sıkıyor.