kaybolmuş hissetmek

bu aralar çok sık kapıldığım his. hayatım boyunca her zaman iyi düşünmeye, iyiye yormaya inandım. hep umdum. hep çabaladım. ama şu an hepsi çok anlamsız, hepsi çok gri geliyor. yalnız hissetmek değil bu, hayır, aksine yorgun ve üzgün hissetmek. elimdeki şeyler anlamını kaybediyor gibi. mesela yazmayı çok severim. birkaç kurgum var onlarla uğraşıyordum hatta. ama bir anda hepsi anlamsız geldi. kendimi bir kutuya koymak ve o kutudan çıkmak istemiyorum şu an. ve garip bir şekilde eski mutlu halime geri dönmek istiyorum. sanırım delirdim sözlük.

kendini hiçbir yere ait hissedememe durumu, kayıp olmuşluk hissi. yazdığım yazılardan birinden ufak bir alıntı bırakıyorum aşağı konuyla ilgili..

"sürekleniyorum, farkında değilim ayakta duramadığımın. ileri gittiğimi zannederken, yerimde sayıyorum. bataklığın orta yerinde debeleniyorum. rüzgarı hissedip, serin bir nefes almayalı yıllar oldu. boğulma pahasına maskemi çıkarmıyorum."

zaten biz bir bilgi konusunda olsun bir insan konusunda olsun hep kaybolmuş gibi değil miyiz? bir sürü bilgi bir sürü insan bir sürü çeşit varken uzaktan balınca o sürünün içinde kaybolmuş gibi gözüküyoruz

bir şeyler yapmak isteyip ama elinden hiçbir şey gelmemesi yüzünden yapamamak, kendini hiç bir yere ait hissedememek ve her yerde fazlalık olduğunu düşünmektir

ben nereliyim, nereden ve neden geldim, yerim yurdum neresi, bunlar kim, ben kimim? nereye gitmeliyim?
sorularıyla insanı baş başa bırakan hissiyat.

yabancılaşılan hayatta benliğini arama ve kendini oradan bulup çıkarma, tanımlama olanağı yaratabilir.
kendini dile getirme, ifade etme hususunda faydaları olabileceği gibi çok üzücü neticeleri de olabilir.

son olarak,
allahım sen kaybolmuşlara yol göster, yalnız bırakma. yalnız bırakma.

ılk başlarda etrafınıza bakıp aranıyorsunuz, kalabalık bir caddede yürüyüşe çıkıyorsunuz, insanların arasında kaybolmak isterken sağa sola çarpıyorsunuz, yürümeye devam ediyorsunuz, başınızdan aşağıya doğru bir sıcaklık yayılıyor, kısa bir dinlenme ihtiyacı duyup bir bankta veya kaldırımda sigara yakıyorsunuz,müthiş bir enerjiyle yürümeye devam ediyorsunuz, insanlarla tanışmak için çekinmemeye başlıyorsunuz, her gün, her gece başka biriyle devam edebilirmişsiniz gibi geliyor, iyi hissettiriyor. bir sabah bilmediğiniz yerde gözlerinizi açıyorsunuz, şöyle bir bakıyorsunuz, napıyorum ben? diye soruyorsunuz kendinize, hızlı bir toplanma süresi ve o yabancı yerden kaçarcasına çıkış. yine insan tanıyabilirsiniz ama artık sözde güçlüsünüz ya farkındasınız ya bu sefer kalabalık bir cadde yerine ıssız,tenha ara sokakları tercih ediyorsunuz, artık gündüzler de size göre değil, geceleri yaşıyorsunuz. yürüyorsunuz, yürüyorsunuz bankta oturan insanlarla karşılaşıyorsunuz, bu sefer diyorsunuz arkadaş edineceğim, vakit geçireceğim. ne arkadaş olmak istiyorlar, ne de başka bir şey. yine yürüyorsunuz, bu sefer yapayalnız kalıyorsunuz, üşüyorsunuz. ama bu sizi durdurmuyor. artık hem güçlü hem korkusuzsunuz ya ilk önce su birikintisine basarak yürüyorsunuz, ardından çamura basıyorsunuz. kendi ayakkabınızı kendiniz kirletip nasıl olsa kirlendi çıkmaz artık lekesi, silinmez geçmişi diyerek bataklığa doğru yürüyorsunuz.

akla bir şarkıyı getirmektedir.

hep bir yere gitme arzusu olur içinde, en küçük boşlukta kendini bilmediğin şehirlere, sokaklara atarsın. ayakların zonklayana kadar yürürsün. etrafındaki her şey, sanki sen bir trenin camından bakıyormuş gibi bulanık ve hızlı bir şekilde akar gider. durup dinlemek istersin ama çevresel faktörler asla seni yalnız bırakmaz. tamam dersin doğaya kaçayım orada da kendi huzurunu kaçıracak şeylere kafa yorup eve daha yorgun dönersin. tüm bunların bilincinin sonuna kadar açık olmasından dolayı başına geldiğini yaş aldıkça kavrarsın. ama içindeki o boşluğun, kaybolmuşluğun yeri hiç dolmaz. ve bu yolculuk asla evini bulmadan bitmez. evimi bulma umuduyla yollardayım...

o kadar fazla kaybolmuş hissediyordum ki gerçekten kaybolduğumda bile o kadar fazla kaybolmuş hissetmiyordum* . artık kayıp olduğumun farkında olduğum için kaybolmuş hissetme yetimi kaybetmiş olabilirim. bir de kayıp olmak koymuyor zaten artık. olabilir böyle şeyler. ne var canım sanki.

hiç bir ana ait değil gibiyim ve hiçbir yere. günleri karıştırıyor, saatleri yakalayamıyorum.
zamanın ırmağı akıp gidiyorken yüzeyinde çarpa çarpa ilerleyen bir ağacın kuru dalı gibiyim. bazen yağmurla yükselip yeni alanlar bulan bazen yaz kuraklığında çekilen sığ sularda aşınarak ilerleyen kuru bir dal.

uzunca zamandır eğilip hep yeniden doğruluyordum. güçlü olmalı, güzele ve iyiye yönelmeli, pozitife odaklanmalı, kötü ve karanlığa izin vermemeliydim.
şu an hiçbir pozitif şey duymaya, akıl veren cümleler okumaya tahammülüm yok. çünkü pozitif düşünmenin gerçekliğine artık inancım kayboldu. kaybolan inancımla beraber ben de kaybolmuş gibi hissediyorum.

gemimi birileri yağmalamış, dümen artık bende değil. aslında gemide bile değilim. kendi hayatımdan kovulmuş gibiyim.
dedim ya savrulup gidiyorum zamanda. her şey anlamsız ve koca bir boşluk gibi, çıkışı olmayan bir fanus gibi . yalnızca günlere ve gecelere şahitlik ediyorum.

bir çölün ortasındaki kaktüs gibiydim iki yıldır. suyum var, bir adım ötemdeki etrafım yeşil. istedim ki yayayım bu yeşilliği, ağaçlar büyüsün, kuşlar cıvıldaşsın, yaşam olsun istedim. dediler ki olmaz. ben de dedim olmaz. olmadı. ve günden güne etrafımdaki ufacık yaşam alanı daraldı, daraldı. bir ben kaldım. ne ağaç ne kuş. ufacık karınca bile barınamaz artık.

artık güneş daha acımasız, geceler daha tekinsiz. rüzgar daha alçaktan esiyor ve benim köklerim gittikçe zayıflıyor.
gittikçe
zayıflıyor.
mantıklı hiçbir açıklaması olmayan bu isteğin en sonunda beni günden güne yok edişini izliyorum…

kendimi uçsuz bucaksız bir okyanusta yerinde sayan bir tekne gibi hissediyorum. ne beni ileri götürecek küreğim, ne yerimi sağlamlaştıracak çapam var. sadece ben varım, her dalgayı birbirinden farksızmış gibi sayıyorum, güneş mi ? o ise sadık bir köpek gibi beni takip ediyor. sanki kaybolan ben değilim de kendisiymiş gibi.