kendini başkalarıyla kıyaslamak

dengin kişiler ile yapıyorsan o zaman artılarını eksilerini görebilirsin..

ama aksi şekilde bir adım ileri gidemezsiniz..

normaldir, fakat kıyaslama ile ortaya çıkan sonuç sizin benlik algınızı etkilememelidir. diğer türlü sürekli en mükemmeli hedefleyen, “mükemmel” kelimesinin karşılığını ise “başkalarından daha iyi olmak” olarak gören birine evrilirsiniz.

sonuçta ise, başkaları için yaşanmış bir hayat…

kendimi sadece kendimle kıyaslarım, tek rakibim kendimim, çünkü canım kendim. galp

(bkz: ayna nöronları)


---! alıntı !---

harmanım ben harmanım
kırk satırlık fermanım
yok dizinde dermanım

eyletmen beni
söyletmen beni
ağlatman beni
aynalar aynalar

---! alıntı !---

salim dündar - aynalar ( 1976 )

yapmayı en acilinden bırakmam gereken durumdur. çok zarar veriyor ruha.

kötü görünür ancak zaman zaman iyidir.

bu eylemi halk arasında kötü gösteren esasen kıskanmaktır. sıklıkla kıyaslamakla karıştırılır.
hatta kıyaslamak, yaşamsal ilerleyişimiz için son derece gereklidir. farkında olmadan her alanda kıyas yapığımızın bilincinde olmamız gerekir.

en masum düşünen insan bile örneğin,
"daha iyi bir insan olmak istiyorum." dediğinde, aslında kıyas yapmış olur.
buradaki kilit sözcük, "daha" olmaktadır. kimden daha iyi? kendinden mi daha iyi? başka birinden mi daha iyi? her şekilde bu kişi, arzu ettiği şeyin dahasını görmüştür. bu bir kıyastır ve yapıldığında olumlu sonuçlar doğurur. her alanda yapıyoruz, yapmalıyız.

gelelim kıskanmak meselesine,
bu mesele yetersizlikle eş değerdir benim gözümde. burada da kilit sözcük yine "daha" olabilir, karışıklığa sebep olan da budur ancak bu daha başka dahadır. burada, örnek alınacak bir "daha" ile karşılaşıldığında, onun yok olmasını istemek duygusu hakimdir. kıskanç kişinin kendinden dahasını görmesi, daha iyi olmak istemesine sebep olmaz, aksine ona külfet gelir. istek değil mecburiyet doğar. kendisi daha iyi olmalı ki ortada bir başka daha iyi kol gezinemesin. yok edicidir bir bakıma.

kıyaslayan kişi ise hep dahasını arar. bundan keyif alır. kendini geliştirebilecek dahalar tükendiğinde, bu kişi gelişiminin durduğunu, sonlandığını hissedebilir. bu durum onu üzse de güzel sonuçlar doğurur elbette. bundan sonra aktarmaya başlar tüm bildiklerini ki dahalar doğsun. kendinden daha iyiler yaşasın, hiç tükenmesin, hep çoğalsın.

özetle,
kıyas ile kıskançlık arasında bır kıyas yaptığımda,
kıyaslamak çoğaltan, kıskanmak ise yok edendir.

çoğaltmak daha iyidir.

kıyaslanan kişiyle hayat şartlarının, kişisel özelliklerin, dışsal etkenlerin aynı olmadığı durumlarda insanı bunalıma sürükler. özgüven kaybına ve kendini eziklemeye sebebiyet verir. kaldı ki kimseyle eşit şartlarda değiliz ve olmayacağız. bundan dolayı da kıyaslama düşüncemizi, deneyimlerden dersler çıkarmak veya örnek almak olarak değiştirebiliriz.

ozguvensizlik alameti.

kıyas mutluluğun önündeki en büyük engeldir derler. karıncalara göre sen dev gibi görünebilirsin ama dağların yanında sen de karınca gibi kalırsın.

o yüzden bu kıyas işinin sonu yok, bildiğin dipsiz kuyu.

kim bilir ömür boyu aradığımız mutluluk belki başkalarının malı mülkü veya makamında değil de kendi elimizdekilerin içindedir.

insan, sahip olmayı arzuladığı şeyin aslında hiç bir şey olmadığını ona sahip olduğu zaman anlıyor zaten. hayatı boyunca komşuyla, komşunun oğluyla, eşi dostuyla, iş arkadaşıyla kendini kıyaslayıp başkalarının sahip olduklarına sahip olmaya çalışarak bomboş bir ömür geçiriyor. final; sen onlara sahip olurken onlar sıradaki hedeflerine geçiyor. insanlara benzemeyi bırakıp kendiniz gibi olun. işte o zaman insanlar size benzemeye çalışacaktır.

mutsuz olmaktir. evet