kimse tarafından sevilmemek

doğuran sevmeyince diğer insanların sevmemesi çok da şey yapmıyor. o yüzden yani kimse tarafından sevilmesem de çok da ırgalamaz beni.

düşüncesi dahi acıtır

kimse tarafından sevilmemek nasıl bir şey bilmiyorum ancak sürekli birileri sizi sevsin diye ikna etmeye çalışmak bence çok acı. ailen seni sevsin diye düzgün bir evlat olmaya çalışıyorsun, sevdiğin kız/erkek seni sevsin diye ona bir şeyleri kanıtlaman gerekiyor. ulan biri de koşulsuz , şartsız çıkıp demiyor ki ben de seni seviyorum.

anan baban kardeslerin sevsin yeter, gerisi hikaye lan ergenler.
romantik romantik aglanmayin, guclu olun, "kimse beni sevmioo bilmem ne" lan sevmesinler ne kaybedicen sanki. dik durun.

ankara'da ikamet eden kimse tarafından sevilmiyorumcular, adım başı dilenci zaten... bir tane yirmilik verin o dilencilerden birine bakın nasıl da seviliyorsunuz. evet, aklıma gelen tek yol bu... yoksa kişisine göre ya kadın ya da erkek düşmanı olursunuz. incelleşmeyelim, feminazileşmeyelim efendim.

depremde kimsesiz kalan bazı çocukların ömür boyu maruz kalacakları duygu. travma.
malesef bazılarının acısı hiç dinmeyecek.
aṣırı üzücü gerçekten. durumu olan, yüreğinde sevgi ve ṣefkat olanlar evlat edinmeyi düṣünebilir.

küçük bir yüzdeyle izafiyet sapmasına uğrar ama, çok da önemli değildir, denebilecek durumdur.
çok seveni olmak durumu için de aynı şeyi söyleyebilirim. bir şeyin ya da durumun işlevi daha önemlidir, bir şeyin ya da durumun işlevselliğini iyi yönetebilmek çok daha önemlidir. yaşamı çözebilmek olanağı yanılsamaları çözmek çabasıyla güçlenir. yaşamın gizemlerini çözebilmek her insan için gerekli değildir, çözüldükleri zaman haber verirler zaten. yaşamın sıradan bir işçisi olmak yeterlidir. bakış açımızı düzeltir ve düzenlersek, çokun, azın, hiçin meselesi ne zaman kimi ilgilendirir daha iyi anlayabiliriz. yoksa, zihnimizde, yaşam çok zor gelmeye başlar, zihnimizim dışındaki yaşam tokat olup çarptığında ise yaşamak olanaksızmış gibi görünecektir.

ne yaşadığımızdan çok nasıl bir zihin ile yaşadığımız önemlidir.

ben de sevilmediğimin farkındayım. farkındalık bilmek süreci ile karıştırılmaması gerken şeylerdendir. farkında olduğumuz şeylerin ne ifade edeceğini emek yoğurur ve zaman gösterir.

çomarlar beni sevmese de olur dediğimdir.

sevgi de insana ait olan her şey gibi ilginç bir kavram. bir matematigi, bir kimyası var. yok yere ortaya çıkan bir şey olması imkânsız. bir uyumun mukabelesi aslında. hal böyle olunca sevginin hiçinden de çokundan da korkmak lazım. hiç sevilmemek ait olmadığınız bir dünyada olmanız anlamına gelir bir yerde.

allah sevsin kulları sevmese de olur.
lakin ilk önce kendini sevmekle başla.

sizin henüz haberiniz olmamış olabilir.

hayat amacımdjr, kimse beni sevmesin ben de kimseyi sevmiyim, insan denilen şey sevimli bir şey de değil ki zaten, ben kendimi bile sevmiyorum bazen.

benim hayat amacım değil arkadaşlar ama öyleymiş gibi istikrarla devam ediyorum şaştım kaldım.

toplumun genel kurallarına aykırı bir şeyler yapmış olma sebebiyledir mesela o tepkiler. yoksa yani en azından çekirdek ailesi sever insanı.

aslında birinin sevdiğinden emin değilseniz, öyledir. sevilmiyorum ben, çünkü kimsenin sevgisinden emin değilim. evet dostum sende sevilmiyorsun(!).

birçok durumda sıkıntılarımızın sebebi* olaylar değil de olaylara bakış açımız olabiliyor. insanın kendisi ve dünya hakkındaki bazı sabit temel inançlarından doğan düşüncelerle hayatı yorumlaması ızdırabın temel sebebi olabiliyor. tabii bu düşünce tarzı da çok geniş perspektifte kendini gösterebiliyor ve bir noktada da insanın ruhsal yapısı hakkındaki düşüncelerimizin fili görmeden filin tutabildiğimiz yerini tutup fil buna benziyordur sanma durumunda olduğu gibi tehlikesi de var.*
kimse tarafından sevilmemek değil de insanın buna yüklediği anlam üzüntünün ana sebebi olabilir en azından üzüntüyü arttırabilir . zaten bir insanın bu hissi yaşaması için sevilmemesine de gerek yok. kendisini sevmiyorsa değersiz hissediyorsa hayatı boyunca düşünceleri bu inançlarından doğabilir ve her şeye kendini yıpratan bir bakış açısıyla bakabilir. bu içsel sorunlar da çoğu kez dışarıya yansır,diğer insanlar kendisinden uzaklaşır, hayatındaki sorunlar büyüdükçe bu düşüncelerine daha da çok sarılır,kısır döngü. bazen bu hisleri daha akut şekilde yaşar, psikolojik bozukluk şeklinde kendisini gösterir bu durum.
ben açıkçası gerçek manada sevginin çok nadir olduğunu düşünüyorum. sevilmek çok güzel bir şey olsa da sevilmemenin de olasılık olduğunu anlamak ve bu konuda suçluluk endişe gibi şeyler hissetmemek gerekiyor sanırım. sevdiğim insanların sevgisini kaybettiğimde çok acı çektim, yas tutar gibi hissettim kendimi ama düşününce neye yaradı bu? tabii insanın elinde olmuyor çoğu zaman.

çağımızın hastalığı

seviliyorum, şanslıyım çünkü ben bir anneyim. çocuklarım
bireyseliğini keşfedene kadar tek gerçek benim. sonrası hüsran, sonrası ergenlik, sorgulama falan filan

sevdiğin tarafından sevilmiyorsan sanki kimse seni sevmiyor gibi hissedebilirsin.

fakirsindir.