kıskanmak

her beğenilmeyen durum kıskanmak değildir. hoşlanılmayan bir tavırdan bahsedince doğrudan “kıskanma” yaftası yapıştırılıyor. hiç hoş değil.

senin de olmasını istemiyorsun aslında sadece o durumu doğru bulmuyorsun.

bu tarz şeylerden bahsedince hemen konuyu kıskançlığa getirenler aslında kendileri her şeyi kıskandığı için böyle yapıyorlar bu da son tespitimdir.

dozunda olduğu sürece güzel bir durum ve de kimilerince sevgi gösterme biçimidir.

azı karar çoğu zarar.

bu kıskançlık tripleri de baydı, hatun veya er kişisi zaten senin sevgilin, seni seviyor, neyden kıskanıyorsun abv.

sevginin en bencilce yan etkisi.

kötü bir histir. * imrenmek ise güzeldir. birilerine imrenip kendini geliştirmek iyidir. *

sonu nefrete varır.

çok doğal ve samimi bir duygu ben şahsen bazen bazı yazarları dahi kıskanacak boyuta geliyorum :d. * tabi aşırıya kaçıp kimseye zarar vermedikçe ya da kendini aşırı mutsuz etmedikçe ki mutsuz olursun birini kıskandığında ve ben genelde mutsuzluk duygusu bulutuna girer ve o mutsuzluğu yüksek yaşardım * sonradan bu sorunumu çözümledim. ne zaman bu duyguya girsem, geceleri derin sessizlikte, uyumadan önce ciğerlerime en derin havayı çekip veriyorum ve o kişi kimse hayatı için en iyisini diliyorum tabi bunu hissederek söylemek önemli yoksa eninde sonunda 3-4 kelime cümle. bunu da joseph murphy nin kitabından öğrendim eğer birine karşı pozitif duygular besliyorsan onun için en iyisini dilemek seni mutlu etmeye yetecektir.

her insan kiskanır, bazıları saklayamaz belki, bazıları iyi bir hayat yaşar buna ihtiyaç duymaz ama uygun şartlarda herkes kıskanır arkadaslar. ki normaldir yani, kaynak paylaşımını dengelemek için oluşturulmuş bir reflekstir bu, bilimseldir yani.

bir yerlerinin çatlamasıdır.

zararlı olan ve zararsız olarak iki kısma ayrılır. kendine ve çevrene zarar verecek kadar kıskanıp hayatı ona da kendine de dar edersin, bu çok tehlikelidir. kıskançlık uğruna kocaları ellerinden alınan kadınlar, aynı zamanda kocaların elinden alınan kadınlar da vardır. bir de sadece kendi içinde hayatını sorguladığın kısım vardı bunun bir zararı yoktur. hayatın içinde kaybolur gider bu düşünce nasıl olsa...

özü sevgiden doğar. yetersizlik hissi onu nefrete çevirir. sonra ise bu ikisinin arasında gezinirsin. kıskandığım bir sürü insan var. ayrıca kıskanmak anlık da yaşanabilir.

beceremediğim bir eylem hali. yani gerçekten içimden gelmiyor, sevdiğim bir dost olur, sevgilim olur. gerçekten olmuyor yani, içimde, ruhumda, karakteristik özelliklerim arasında yok öyle bir şey. bazen düşündüm yani, diğer insanlar kıskanabiliyorken, hatta abartarak kıskanıyorken bende neden yok diye. sonra bunun daha rahatlatıcı bir eylem hali olduğunu gördüm. neden kıskanayım yahu. sevgili açısından belirteyim, giyimine yahut arkadaşına karışmam yani, buna karışacak konumu da kendimde görmem. daha öncesinde bazı tanımlarda yine getirdim bu durumu. olmuyor yani. ki sevmem de herhangi bir insanın yaptığı bir şeye karışmayı. yok efendim onunla gezme, onun evine gitme, o kıyafeti giyme falan. istediği kıyafeti de giyer, istediği kişiyle de eğlenir. istediği kişinin evinde de istediği gibi kalır.

kıskanmak bir vasıf mı?
beni o kadar cok seviyor ki cok kıskanıyor cumlesi gurur duyulacak bi sey mi?
tabi ki sevdiginin seni sahiplenmesi, paylasmaya acık olmaması guzel bi sey ve olması gereken, peki birinin seni sevdigini anlaman icin kıskanması sart mı?
birinin sadakatine dair en ufak tereddutunun olmaması ve o nerde ne yapılır, nerde ne giyilir, kimle nasıl konusulur, nerede nasıl davranılır bilir demek askın en yuce hali degil mi?

ulu kişisel gelişim manituları der ki, sevdiğin bir insanı çok kıskanmak aslında hiç alamadığın sevgiyi kaybetme korkusu gibi bir şeymiş.

kaygıyla bağlanmakmış, ona duyduğun hisler değil de kendi yalnızlığının korkusuymuş.

geçmişini kıskanıyorum, geleceğinde olup olmadığımı düşünüp kıskanıyorum, yalnız olduğu anları dahi kıskanıyorum.

ben manyak mı oldum.

saçma olanı en katlanılamaz şeydir.

ben normalde kimseyi kiskanmam ama sen baskalariyla konusurken bile fark etmissindir araya girip duruyorum hep benimle konus istiyorum sanirim.

kıskanmak demeyelim de paylaşamamak diyelim. sevdiğim kim varsa hayatımda hiçbirini biriyle paylaşamıyorum... bu sahiplenme duygusu çok berbat bir şey.

hayal ürünü olmayan (bir yazara çok qırgınım sevgilimi öyle zannetmişti) yakışıklı bebeğimi sakınma hissim hariç bende bulunmayan histir. insanlara çelme takmayı değil takdir etmeyi seviyorum. omzundan tutup bastırmaktansa omuz olmayı tercih ediyorum çünkü hayatta hepimize yetecek kadar iş, başarı ve güzellik var.

bazıları göte göt deyince bini kiskinirr hezeyanı ile ortalarda dolanıyor. öncelikle şişman, kısa, cildi yüzyıllık lekelerle bezenmiş insanları kıskanmak için bir nedenim yok. görmezden geldikçe tepeme çıkan tüm gerzekler için toptan bir ilan olsun. halisülasyonlu hayatınızda öyle zannediyor olabilirsiniz ama bazılarının salyaları akan abazanlara ihtiyacı olmuyor.

kimisinin açık açık yaptığı, kimilerinin de gizli gizli yaptığı iş(sizlik)*

benden size ufak bir tavsiye, sadece "gerçekten" sevdiğiniz insanları kıskanın.
onu da tadında kıskanın, yoksa kafayı yersiniz.
gerçi bazılarınız çoktan yemiş ya, neyse*