kitaplarda en sinir bozan durum

bazı karakterlerin aşırı duygusal olması veya mantıksız düşünmesi.
örneğin kadın karakter doğum yaparken ölüyor. öleni sevenlerden biri de bebeği suçluyor. hayatı boyunca rahmetlinin anasız evladına çektiriyor. yahu biri de demiyor ki "bebek mi öldürdü anasını doğarken kendine gel!"

çok konuşan karakterler veya konuşkan karakterler.

ağdalı bir anlatım. okuyorsun okuyorsun bitmiyor, bir yeri ya da içsel bir olayı öyle bir anlatıyor ki bazı yazarlar, cümleyi anlamak için defalarca okuyorum. boş edebiyat parçalıyorlar bazen, ki bu da okuru oldukça yoruyor. basit bir olayı da boş dramatize ederek anlatmazsın yani. bunu yeni nesil yazarlar çok sık yapıyor ama kesinlikle yapılmaması gereken bir şey. betimleyeceğin sahneyi sınırlı kelimelerle, anlatmak istediğin gibi de gayet anlatabilirsin, bu o kadar zor değil. beş sayfalık anlatımda gereksiz ve süslü betimlemeler dışında varsa varsa on diyalog anca vardır yani. hoş olmuyor sahiden.

rus romanlarında bütün isimlerin birbirine benzemesidir. yemin ederim not alarak okuyorum.
bunu farkeden iş bankası yayınları bazı kitapların başına karakter listelerini koyuyor. bir tık kurtarıcı oluyor.

aşk romanları klişesi tabi: klasik zengin erkek, fakir kız olayları...
kızın gidecek yeri, düzenli bir ailesi yoktur, oğlanın da düzenli bir yuvaya ihtiyacı olur, saçma sapan bi sebepten formalite evlilik yaparlar ve o evlilik ne hikmetse her seferinde gerçeğe döner. bu biiir.

bir ikincisi de kızımızın sürekli çooook güzel olması ama erkek fatma gibi takılması buna rağmen zengin beyin dikatini çekip daha ilk görüşte kendine aşık etmesi. topuklu ayakkabılar, pahalı giysiler hiç sevmemesi ama o davet senin, bu davet benim gezerken mecburen giymeye başlaması ve beyefendinin her seferinde kıskançlık krizlerine girip kavga çıkarması. ki kendisi edepli, uslu beyefendi bir kişiliktir artık kızın aşkından gözü nasıl kör olmuşsa...
bla bla bla... bu da ikii.

yazar ile çok farklı fikirlerde olmanız.

sevdiğim karakteri öne çıkarmaması.

eline alıp ve okumaya başladığın kitabın serinin 2-3 hatta son kitabı olması

sevilen karakterlerin ölümü.

kitabın akmaması ve çeşitli bilgiler vermek için romanın kesilmesi. romanı yazar ortada bir kesiyor arkadaş, başlıyorsun vikipedi sayfası gibi bilgiler okumaya, tüm akıcılık kayboluyor. halbuki asıl maharet; o bilgileri kurgu içerisinde okuyucuyu yormayacak şekilde yedirmekte yatar.

harika giden kitabın bitivermesi...

havada kalan son.

açık uçlu bitmesi.

küfürdür. ama öyle 1-2 tane değil, virgül yerine kullanılan küfürler. yeni nesil yazarların kitaplarında bol bol görebilirsiniz. öyle kitapların sonunu getiremediğim gibi harcadığım paraya da üzülüyorum.

kötü çeviriler ve anlatım bozuklukları tabıkı. en muazzam eser bile olsa ilerleyemiyorum farkettıgımde.
mumkunse baska bır yayınevının, baska bır cevırmenin çalıstıgı halini satın alıyorum devam etmek adına.

sonu olmayan kitaplar asabımı bozuyor.

sonunun ucu açık bana bırakılması. abi neden bana bırakıyorsun zaten kararsız bi insanım

kitap çıkmış bakıyorsun devamı yok tek kitap yazarda belirtmemiş okuyorsun bitiyor ve devamı olmalı ama yok ama olmalı bakıyorsun kitabın 2.si cıkacak 3 yıla .
ya belirtin başında sonunda çoğunlukla bu hata çeviri kitaplarda daha çok ya da aaa şu yayın 40 a satıyor ama şu 25 e satıyor diyip şu yayınevinden alıyorsun ondan oluyor .yapmayın etmeyin bir de seri ise önceden karar verin ne kadar satılacağına göre değil sonra 80 yıl bekliyoruz 2.si çıksın diye .

hak etmeyen kişilerin hak etmediği yerlere gelmesidir. ama en kötüsü kitabın sonu "son" değilse, işte o canımı çok sıkar. aklınızda bir sürü soru işaretiyle bir kitap bitirdiginizde, bitirmiş gibi hissedemezsiniz.

başrolün kötü karaktere kıyamaması, wtf dedirten olay.