kitaplarda en sinir bozan durum

mutsuz sonlar.

çok fazla bölüme ayrılması.

kesme de okuyup bitirelim. insanın ara veresi geliyor.

fazla fazla fazla fazla betimleme olması., bir de bana yabancı fazlaca kelime olması.

birden çok "en"e sahip olduğum durumlar bütünü.

kitapların kapak yazısında kitabın özeti denilebilecek kadar ipucu barındırması hakikaten sinir bozucu. sence gerçekten kitabın özetini okumak istesem arka kapağına mı bakarım? kullanma kılavuzu değil ki bu. sırf bu yüzden arka kapak yazılarını kitabın ortasında ya da sonunda ancak okuyorum artık.

bazı kitaplarda eserden önce ön söz, editör veya çevirmen notu olarak eklenen metnin son söz niteliğinde oluyor ancak bunun tespiti mümkün olmadığı için haliyle metni okumuş bulunuyorum. yine aynı nedenden bu metinleri de okumayı sonraya bırakıyorum.

kitapta dizin gerekliliği olduğu halde eklenmemiş olması ise kitabı ecüş bücüş notlarımla haritaya çevirmeme sebep oluyor. not almak sorun değil fakat indeks eklemekle çözülebilecek bir meseleyle bu kadar uğraşmak insanı sinir edebiliyor.

atıfta bulunduğu konular hakkında dipnot bulunmaması.

bazı kelimeler, kişiler, olaylar sadece o konuyla ilgilenen kişilerce bilinir. herkesin bilemeyeceği şeyler hakkında dipnot bırakmak bu kadar mı zor?

bir kaç yıl önce ilahi komedya'yı satın aldım. yayınevini hatırlamıyorum. orada geçen terimler ve kişiler hakkında en ufak bir bilgi yoktu. bütün o bilmediğim şeyleri google'da aramak zorunda kaldım.

sayfaların üstten kesilmemiş olması ve saatlerce o sayfaları tek tek kesmek

kuşkusuz kötü çeviri diğerleri bir şekilde halloluyor.

çok fazla karakter içermesi.

akrabalık ilişkilerinde kimin nasıl adlandırıldığını anlayamayan ben (kayınçonun baldızı, yok eniştemin yengesi vs vs), bir kitapta da biriyle tanışıp sonrasında peş peşe yeni isim görünce aralarındaki ilişkiyi kurmak için çaba göstermem gerekiyor ve bu çaba sonucunda kitabın genelinden uzaklaşıp detaylara kafa yormaya başlıyorum.

her kelimesi harika olan ve acaba nasıl bitecek diye beklediğin o son sayfalarda her şeyin saçmalaşması ve sadece bir kaç sayfayla yüzlerce sayfalık emek ve beklentinin çöpe gitmesi.

akıcı olmaması, okuyan için doğru tercih olmaması ve çeviri.

boş sayfaların olması. bölümler arasında bomboş sayfalar. bakıyorsun bakıyorsun hiçbir şey yazmıyor. kalbimiz kadar temiz sayfalar.

sonunun kötü bitmesi

yazarın betimleme yapıcam diye ne normal olayı bile çok büyük bir şeymiş gibi anlatması (mesela tuvalet yapmak) lütfen betimleme diye olaya etmeyin

dipnotlar,
küçük punto,
sürekli yuceltilen kahramanlastirilan ana karakter,
yeşilçam filmi gibi herkesin mutlu olduğu sonlar
ilkokul öğrencisinin bile tahmin edebileceği kurgular.
ahmet ümit kitaplari bunların çoğunda ipi göğüsler.

kalın kitapları elinde tutmakta zorluk çekmek ve tek elinle tuttuğun an kitabın pıt diye kapanması

çok etkileyici olup
10 gün filan
niye böyle oldu
niye böyle bitti
diye
düşünmek
olmasaydı sonumuz böyle

*önsöz kisvesi altında kitaptan bir sürü spoiler verip incelemesini yapan giriş yazıları
*kötü çeviriler.

hiç istemediğim bir şekilde bitmesi. bazen de çabuk bitmesi, bitmemesi .. sonlar kötü ya kabullenemiyorum hiç birşey bitmesinde diyemiyorum büyük eziyet olur. ikizler karmaşası yaşıyorum galiba genel olarak sonları sevmiyorum . hiç unutmadığım beyaz gemi sonu travmadır benim için.

aşırı aptal baş karakter olması. okuyorum konu güzel, kitap akıcı ama o baş karakter o kadar aptal ki bana sinir krizleri geçirtiyor.

dostoyevski romanlarında yaşanan sefalet.

hem sefilsin, petersburg'ta köhne bir oda kiralamışsın. kardeşim çalışsana? bırak şu hizmetçileri, semaver keyiflerini, nastenka denen hanımefendi bacıyı. birkaç ruble at kenara. çalışın guzum, gençliğinize güvenmeyin.