koleksiyon yapmak

90'larda yapılan peçete koleksiyonu yüzünden bende travma haline gelen aktivite. papatyalı peçeteyi güllü peçeteyle değiştirmek için üç mahalle öteye gidip tanımadığın insanların evine girilirdi bu koleksiyon için.

eğer gitarist iseniz istemsiz olarak pena koleksiyonu yaparsınız. ancak bu koleksiyondaki çoğu penanın akıbeti bilinmez. kimisi çalınmış, kimisi kaybolmuş, kimisi de hediye olarak verilmiştir.

çocukluk yıllarımda ufak bir girişimim olmuştu bununla ilgili. kokulu silgi koleksiyonum vardı. her gün tozlanmasin diye tek tek silerdim hepsini. annemin temizlik yaparken hepsini attığını öğrendiğimde dünyam başıma yıkıldı. o günden sonra biriktirdiğim tek şey insan oldu. onu da ne kadar becerebildiysem artık.

asla beceremediğim şeydir.

bir ara taş koleksiyonum vardı, ne zaman dere kenarına falan gitsek taş toplardım dereden. tabii sonra taşlarım evin her bir yanına saçılıp toplanmayınca annem delirip attı hepsini. haklı olarak.

peluş ve orkide koleksiyonum var (birincil olarak ayılar. bunların içinde steiff ve kendime özel yaptırdığım iki tane peluş ayı da var) severek biriktiriyor araştırıyorum. bütçeme de hiç acımadım ama pişman da olmadım.

koleksiyon işi zengin işi. zengin toplar koleksiyoner olur; fakir toplar çöp evi olur.

çocukluktan gelen kibar bir biriktirme ''hastalığıdır''. zamanla insan büyüdükçe, bir de paraya pula kavuşursa, koleksiyon parayla ve imkanla doğru orantılı olarak artar. ben de zamanında her türk genci gibi, madeni para, pul koleksiyonuyla başladım, daha sonra kibrit kutusu, tespih, vb çeşitlendi. yaş biraz daha ilerleyince bıraktım. bunlar boş işlermiş. ölüp gideceğiz, ne gerek var biriktirmeye?

zevkli bir eylem. çocukken peçete ve poşet koleksiyonum vardı. öyle basit şeyler değil, hususi gidip, seçip aldığım ya da birisinin elinde çok farklı bir poşet deseni görünce, benim olabilir mi diye rica edebilmek için, karşılığında ona başka poşet vermek için yanımda boş poşet taşıyarak yaptığım bir koleksiyondu.
peçete de hakeza öyle.
sonra birgün ne oldu, nasıl oldu hiçbir fikrim yok. sanki hiç o koleksiyonları yapmamışım gibi hem onlar ortadan yok oldu, hem de ben, ya ben bir koleksiyon yapıyordum, nerede bunlar? demedim.
düşününce ne kadar saçma bir durum aslında. demek ki bir şeyden anında vazgeçebilme huyum ta o zamandan geliyormuş.

hotwheels araç koleksiyonumla yaptığım eylemdir..
gönül ister ki kocaman bir depo tutup içine sevdiğim araçların hepsini doldurayım ve her hafta sonu bir tanesiyle şehirde dolaşayım ancak şu anki maddi durumum ile tek yapabildiğim hotwheels modellerini toplamak oluyor.. o da anca hotwheels yani, 1/64 ölçekte, daha büyük ölçeklerde yine param yetmiyor..
batsın bu dünya.. valla bak..

hem tarihi anlatan hem araştırmacı, gözlemci yapıyı arttıran faydalı alışkanlık.

en sevdiğim hobilerden biridir.
beraber olduğum hanımefendilerin kırmızı ruj sürdükten sonra boş beyaz bir kağıda öpücük kondurmalarını istiyor ve bu kağıtları masum koleksiyonuma ekliyorum.

önceden yapıyordum fakat şu an gereksiz buluyorum. daha sonradan işime yaramayacak ya da sabit bir yerde duran şeylere sinirleniyorum artık. her şeyi kullanabilmem gerekiyormuş gibi hissediyorum.

çocukken, renkli, desenli, kokulu peçeteler biriktirirdim, bir de tasolar...
büyüdükçe işime yaramayan her şeyi atan birine dönüştüm.

bu arada tasolar dedim ya, yaşım çıkar mı? hala var mı? *

para olanı makbuldür. fakat son 7 senedir koleksiyon olarak sadece kendimi topluyorum arkadaşlar.

avrupa birliği olmadan önce avrupa ülkelerinin madeni paraları.
birleştiler para çeşidi azaldı.
bayağıdır üstüne ekleyemedim.

eğlencelidir, vakit geçirtir. sağlam bir koleksiyon yapmak genel kültürünüzü arttırır. sağlamdan kastım pahalı olması, çok eşyadan oluşması falan değil. 3 parçalık bir koleksiyon da yapabilirsiniz. ancak her parçanın nereden geldiğini, nasıl çalıştığını veya üretildiğini, üzerindeki sembollerin ikonografik anlamını araştırmak insana çok şey katar.

örneğin benim aktif olarak yaptığım para, köstekli saat ve kaset* koleksiyonlarım var. üçü de bu konularda ufkumu yıllardır genişlete genişlete bitirememiş koleksiyonlardır. bir de eski kitap -özellikle varlık yayınları ve maarif vekaleti yayınları- yapmaktaydım* ki onlar başlı başına genel kültür harikalarıdır, 1940 maarif vekaleti çevirisi ve yayımı olan işler ve günler'in daha başarılı bir çevirisini hala bulamadım, kusura bakma azra erhat, severim aslında senin çevirilerini.

çok severim. bundan daha fazla sevdiğim bir şey daha var, o da; koleksiyonumu görmek isteyen hanımefendilere büyük bir zevkle göstermek.

benim de sözlüklere üye olup dolanarak yaptığımdır. herkesin bir hobisi var, benimki de bu; yazmak. bana göre bu da bir tür üretim. yazılarınız, yazdıklarınız sizden bir parça. sözlükler yaşadıkça bir parçanız oralarda kalıyor. bu da bir tür ölümsüzlük değil midir?

edebiyat dergileri biriktirmeyi inanılmaz seviyorum.zaman geçtikçe daha da kıymeti artıyor gözümde.ayrıca 300 den fazla kasetim var.kaset biriktirmeyi zirvede bıraktım.