küçükken inandığımız yalanlar

yemeğini bitirmezsen taş olursun veya arkandan ağlar.

“her zaman birlikte ve mutlu olacağız”

diş perisi. düşen dişlerimi yatmadan önce yastığımın altına koyunca sabahında para olurdu. güzel insan..

ailelerin kimi zaman korumak, kimi zaman korkutmak, kimi zaman terbiye etmek, kimi zaman doğruların üstünü örtmek ve kendilerini eğlendirmek için çocuklarına söyledikleri yalanlardır.

- bak ağlarsan seni polise veririm, (hala polis gördüğümde tedirgin olurum)
- sakız çiğnersen bıyığın eğir çıkar, (buna nedense pek inanmazdım)
- bana bunu kuşlar söyledi, (yıllarca yedim bu numarayı)
- baramlıklarını şimdi giyersen bayram sana küser, (inanırmış gibi yapardım)
- bayram harçlıklarınla sana kıyafet alacağım, (eh bu numaraya bir kaç defa yenik düştüm)

büyüyünce her şeyin çok güzel olacağı.

büyüyüp büyük adam olacağım diye düşünürdüm. büyüdüm ama adam olamadım.

ablam ben küçükken hep aslında benim ablam olmadığını yanlışlıkla onun bedenine hapsolan bir ruh olduğunu ve ruhu çıkarıp ablamı kurtarmak istiyorsam bazı görevleri yerine getirmem gerektiğini söylerdi. aileme bahsedersem de ablam ölürmüş. görevlerin masaj yapma, su getirme, çikolata alma, odayı toplama gibi şeyler olduğunu söylememe gerek yok sanırım...

babam lunaparka götürmemek için lunaparkın tamirde olduğunu söyledi, orta sonda gerçeği öğrendim tabii

biz sana değil disardakilerine güvenmiyoruz. 30 u geçtim ve hala aynı sözler mevcut.

allah'ın gerçekten var olduğu.
kur'an'ı onun indirdiği.
islam'ı gerçekten ondan gelmesine.

hepsi tamamen arap mitolojisiymiş. başka bir şey değilmiş.

büyüdükçe, bilgiye eriştikçe her şeyi öğrendik. dijital çağın bu güzelliğini seviyorum.

her yanlış bilgi doğrusu ile değişmek zorunda. değişiyor da.

güzel bir kızım. arkadaşlarım, ailem ve çevrem tarafından seviliyorum.

seni leylekler getirdi demişlerdi. 6 yaşına kadar buna inanıp damda acaba hangi leylek beni getirdi diye beklemiştim. ilk annemin leylek olduğuna inanmıştım.

bana söylenen küçük tatlı yalanları tam hatırlamıyorum ama ilkokulda meyvesuyunu çok seven ve sık sık içen arkadaşıma bunu çok içersen kel olursun demiştim inanmıştı dndmdn

inandığım değil de, geyiğine söylediğim bir yalana arkadaşım baya uzun bir süre inanmış...

öğrenciyken, medya sektöründe part time çalışıyordum. organizasyonlar falan da düzenliyoruz. bir arkadaş, o zamanların ünlü bir şarkıcısını (vermeyelim ismini) getiriyor, biz de medya sponsoruyuz. benim de programıma konuk aldım, akşama da konserini ben sunacağım.

neyse, sanatçı abimiz acayip mütevazı biri çıktı. yani hiç öyle ben ünlüyüm bilmem ne falan değil...

hatta o zamanlar powertürk tvde 24 saat 1 star mı ne öyle bir program vardı, onun da çekimleri olmuştu (ama yayınlamadılar programı, yayından kalktı)... programdan çıktık, oteline bıraktık... hatta otelde de baya muhabbet ettik, sonra sahnesi bilmem nesi... konser sonrasında da baya kankiymiş gibi vedalaştık abiyle...

ben de farklı bir ilde okuyan arkadaşla telefonda konuşuyorum birkaç gün sonrasında... lan dedim adam o kadar mütevazı ki, abi gel akşam bizde kalalım dedim. benden de uzun (ben çoğu insana göre uzunum, benden uzun olması biraz garip bir durum) verdim benim eşofmanı adama kapri gibi oldu, oturduk batak attık, kahve içtik, yer sofrasında yemek yedik... sabah da poğaça aldık adamı öyle gönderdik falan diye baya baya gülerek anlatmıştım... ama ben sonunda "la olm salak mısın, ne işi var adamın öğrenci evinde" dedim diye hatırlıyorum, onun iddiasına göre dememişim... bu da ne zaman o sanatçıdan laf açılsa, yaa bizim arkadaşta kalmış adam bla bla bla diye anlatmış bir süre... bir süre dediğim sanırım 13-14 sene falan...

neyse bu da böyle bir anımdır...

bir yaratıcının varlığı.

bakkalda almak istediğim bisküvinin evde de olduğunun söylenmesi.

büyü de seni kızıma alim diyen teyzelerle büyü de seni ben alim diyen genç ve hoş karılar, ilk kadın darbelerimi daha ağzımın süt koktuğu zamanlarda bana tattırmışlardı...

inanmıştım. çünkü ciddi gibilerdi. el kadar çocuğun duygularıyla oynamaya utanmadınız mı?

sonrasında gelen vurdu giden vurdu.

ogretmenimin kuslarina inanıyordum. odevimi yapmayinca beni goren, ben bakinca kaybolan kuslar... kac kere gozumun ucuyla balkondan bakmisimdir sirf o kuslari görebilmek icin..

bunu da yersen büyüyeceksin

küçükken mesela pahalı bir şey istediğimde babam "o kadar paramız yok" derdi, para biriktirmeyi teşvik ederdi.
yıllar sonra emekli oldular falan, 5 dönüm arazi içerisine dubleks villalarını yaptılar.
içine bilmem nerelerden gelme mermerler, bir şeyler hep birinci sınıf.
e varmış para?!
hain baba!

şaka bir yana, herkes kazandığını yer mesajını vermiş ince ince, canım babam.