küçükken inandığımız yalanlar

herkesin iyi olduğuna inanırdım.

insanların sadece filmlerde öldüğünü sanırdım.

arkadaşımın babası pilottu ona bulut getirdiğini anlatmıştı bana ( daha okula bile gitmiyoruz )
benim neden bulutum yok diye üzülüyodum..

doğmadan önce bebeklerin yukardan bize bakıp aile sseçtiklerini düşünürdüm 5 yaşında filandım annem hamileyken kardeşim bizi seçmesin diye sokakta gök yüzüne gelme sana yer yok diye bağırdığımı hatırlıyorum.... ben biraz mal bi çocuktum sanırım

kendi ayakları üstünde durmanın, yalnız başına yaşayabilecek maddi ve manevi gücü elde etmek olduğunu sanıyordum. sadece iki ayak üzerinde durabilmekmiş.

kötü şeyler yaptığımızda allah'ın bizi cezalandıracağına inanırdım. 12 yaşımdayken, 7nci sınıf bitirdiğimde allah'ın var olmadığını anladım. allah yoksa ceza da yoktu.

dizilerde öpüşme sahnesi çıkınca sorardık
bunlar ne yapıyor? diye
dişini çekiyor derlerdi...
70'lerde çocuk olmak böyle bişeydi...

toplaşın hemen yamacıma anlatayım;
küçükken çok hastalanır, her hastalığımda da nedense günlerce süren aşı olurdum. dönemin gata doktorları pek meşgul belki de fazlaca eskikafalı olduklarından ya da ben küçükken pediatrik şurup pek yoktu ülkede. bilemiyorum. ama çok iğne vuruldum.

neyse bir keresinde ablamla birlikte ateşlenince doktor ablama ne teşhisi koyduysa bana da aynı teşhisi uygun gördü beni muayene etmeden. tam 2 hafta sabah akşam iğne yazdı. ben artık iğne olmak istemediğim için gündüzden başlardım ağlamaya akşam hemşire komşumuz işten gelene kadar. annem de hep beni kandırırdı. “sen şimdi erkenden uyu, hemşire gelince o uyudu deriz vurulmazsın” diye. ama her seferinde uyandırıp vurdular. ertesi gün yine kanardım anneme. öyle ya; bir anne hiç yalan der mi ki evladına. böyle böyle geçen 14 gün sonra ben yine ateşlendim birden. yıne aynı doktora götürüldüm. meğersem diş çıkartıyormuşum. durduk yere 14 gün sabah akşam iğne yedim.sonra bana diyorsunuz ki kimseye güvenmiyorsun. annesi tarafından bile kandırılan çocuk, yetişginliğinde daha güvenir mi kimseye.

bebekleri leyleklerin getirdiğine çok inanmıştım.

ilkokul hayat bilgisi kitabında gördüğüm mutlu aile resimleri...

balkonda durursam polislerin beni yakalayacağı (8), babamın çayı sıcak içebilmesinin nedeninin boğazını demir kaplattığı...

kötülerin hep kaybedip, iyilerin kazanacağı...

yıl 2000, apartman yöneticisi "arabamda kamera var topunuz çarparsa kimin attığını görüp bana iletir" demişti. dokunmaya korkuyorduk.

uğur böceklerinin uğur getireceğine.

büyüyünce yapabilirsin.
büyüyünce de yapamadım.

ilkolul boyunca dayatılan dinin ve ideolojinin hepsi.

hepsi yalan çıktı. hatta tam tersinin olduğunu görüyorum.

büyüyünce geçer.

meyveyi çekirdeğiyle yediğim zaman karnımda ağacın çıkacağı söylenirdi

kafasında bir icat fikri olanlara devletin yapmaları için yardım ettiği.

kahve içersen kararırsın. ne çok kandırıldık