nefret etmek

sahibini yoran duygudur.

girme o klasörüme, lütfen...geri dönüşüm kutusunda kal, orası çok daha masum...

(bkz: garcia etkisi)

edilen nefretin türüne göre değişiklik göstermekle beraber bazen iyileştirici gücü varken bazen yaralar. bazen mücadele azmi verirken bazen pes ettirir. nefretin renkleri vardır bana göre kimisi odanı aydınlatır kimisi hayatını karartır. nefes almak kadar gereklidir fakat bir uçurumun kenarında oturmak kadar da tehlikelidir. nefretin sonunda ya manzarayı uçurumdan seyredersin yada aşırı oksijenden boğulursun. tercih senin.

aklıma cahit zarifoğlu’nu düşüren başlık.

“bu çağdan nefret ediyorum. etimle kemiğimle nefret ediyorum.” gibi bir şeydi.

başta kendimden nefret ediyordum hep bi zamanda olmak ve kalbimi nefret duygusuyla karartıp hâla hayatımda olmasına izin verdiğim için nefret bütün bedenimi ele geçirmişti hayattan hiç bir şekilde zevk alamıyor yaşanan her güzel şeyde kendi içimde fırtınalar koparken yapmacık bir gülümseme bırakıyordum. bu zamana kadar insanların benim hakkında ne düşündüğümü düşünmekle geçti hayatım. bundan sonrası için ben kendimde bir dönüm noktası yaratmaya karar verdim. kendimden başkası beni düşünmez ve sevemez de o insanları içimden atmaya ve kendim için tertemiz yepyeni bir sayfa açmaya karar verme aşamasındayım. hâla zorluklar ayaklarıma prangalar vurulmuş gibi peşimi bırakmıyor ben onları kovmaya çalıştıkça bana daha da çok zorluk çıkartıyor bende onlarla yaşamayı öğrendim. yaşayamadığım her anın dakikanın acısını o insanlardan çıkarmaya and içtim ve hep daha iyi şeyler olması içinde dua edicem.