nefret etmek

bir kişiye veya bir şeye tiksinti duymaktır.

ona nefretle öfkeyle yaklaşmaktır.

nefret değerli bir duygudur. durduk yere kolayca kimseden nefret edemezsin. sana bir şey yapmış olması lazım o değerli duygunun ortaya çıkması için. mesela benim tüm atomlarından bile nefret ettiğim birkaç kişi var. bana hayatı zehir ettiler, kendimi değersiz görmemi sağladılar. kendimden kurtulmak istedim ama sonra kafama dank etti. ben niye onları dinliyorum ki? kendi beynim, aklım var. karar mekanizmam da oluştu, düşünmeyi de biliyorum. ne gerek kaldı başkalarına bağımlı yaşamaya, hiç gerek kalmadı. bazı zamanlar onları öldüresim geliyor ama hayır nefret ile öfkeyi karıştıramam. onlara daha büyük bir ceza vermeliyim. mutlu olarak, onlarsız olarak, iletişimi keserek. içimi biraz olsun dökebildiğim bir yazı oldu.

nefret güçsüz insanların hissettiği bir duygudur.
şöyle açıklayayım; birisinden zarar gördünüz, size karşı bir yanlışı oldu. bu yanlışa bir karşılık verebilecek güçteyseniz yani bu zararı tahsil edecek kuvvetiniz varsa nefret etmezsiniz gider zararınızı tahsil edersiniz. yani nefret etmekle zaman kaybetmezsiniz. ama elinizden bir şey gelmiyorsa tek yapabileceğiniz yatağınıza uzanıp tavana bakıp o kişiden nefret etmek olur.

söz gelimi; hitler elinde bir ordusu yokken yani gücü yokken evet yahudilerden nefret ediyordu. ama bir ordusu varken yahudilere yaptıkları nefretle değildi. o artık güçlüydü ve eyleme geçmişti. şimdi nefret etme sırası yahudilerdeydi. yani güçsüzlük sırası.

nefret edecek kadar önem verdiğim birinden dev bir darbe yemedim. tanımadıklarımdan zaten nefret etmem. nefret içten içe insanı şişirir, üzer. o yüzden pek benlik bir duygu değil.

cok gercekci ve guclu bir duygudur. zamaninda cok sevilen insanlara karsi duyulan nefret ozellikle cok cok gucludur. yasadiniz mi bilmiyorum ama kisinin kalbine yer ettigi an adeta zihnini ele gecirir. saglikli dusunmeye, sogukkanli olmaya olabildigince engel olur. ve cok buyuk yuktur kalbe...insanin kendini kotu hissetmesine ve vicdanen rahatsiz olmasina da neden olabilir. ne affedebilirsin ki icin sogumaz, ne de unutabilirsin, oyle ates topu gibi bir histir kisaca...

nefret bence iki şekilde gerçekleşir.
birincisi: tamamen ön yargı.
ikincisi: tanıyorum sandığın bir insanın ilk başta hoşuna giden davranışları artık hoşuna gitmemeye başlar. yaptığı hatalar gözünde büyür. tahammül edememeye başlarsın. o kişi ile alakalı negatif düşünceler kurarsın ve o insandan umudunu yitirirsin. son durak olarak da nefret edersin. en geri dönüşü olmayan yol.
aşk nefrete yakındır ama ilk aşamada yakındır. tanıyıp nefret ettikten sonra aşık olmanın olasılığı pek yoktur.
not: tabiki bir nesne, bir şarkı, bir ev, bir hayvandan da nefret edilebilir bunlar çoğaltılabilir şeyler ama nefretin bir başlangıcı vardır kimse durduk yere nefret etmez bir şeyden.

önemli olan, nefretin sizi yönetmemesidir. eğer sizi yöneten bir nefret duyuyorsanız bu güçsüzlüktür, sizin yönetebildiğiniz bir nefret varsa bu sadece sizin duygunuz, bazen de yukarı çıkmak için motivasyon kaynağınızdır. nefret en sevdiğim duygudur, güçlüdür, görkemlidir ama kolay değildir.

asla başaramadığım tek şey! ağzıma da sıçsa biri nefret edemem! salaklık. düpedüz salaklık! bi nefret et, ne bu insan sevgisi yahu! (yazarken bir tek bu huyumdan nefret edebildiğimi farkedip sonunda ama nefret iyi bişey değil ki canım kendim. sen en güzelini yapıyorsun diye kendimi teselli ettim...)

açılın arkadaşlar biz bu nicki boşuna almadık.



şöyle bırakıyorum duygularımı ibrahim tatlıses'in sesinden.

sevdiklerimizi daha çok sevebilmek için diğerlerinden nefret ettik*. evet sevgi sınırlı bir şey doğru yere aktarmayı öğrendiğin zaman mutluluğu yakalıyorsun.

ayrıca (bkz: herkesi seven insan iticiliği)

keskin sirke misali en çok edene zarar veren yoğun duygu.
hiç akıl karı bir duygu değil.

sahtesi olmayan tek duygudur.

nefret etmek yürekte örülen tuğladan duvar misalidir. bir kişiye " nefret ediyorum senden "
demek kadar merhameti yok eden bir söz olamaz bence.
haksız yere çok işittim ama haklı olsam da kimseye söylemedim.

çevremde genellikle nefret ettiğim kişiler yok sanırım. benim nefretim genellikle sisteme ve bu sistemi bu hale getirenlere oluyor. benim için daha kötü olan duygu hissizliktir dostlar. o kişiye karşı artık tek bir duygu* beslememek. ona nefret edecek kadar bile değer vermemek. o kişiyi görmezden gelmek. çevremde bana çok zararı olmuş ya da gercekten cok problem yaşadığım insanlara karşı bir süre sonra hissizlesiyorum. yaptıkları ya da söyledikleri hiç bir sey umrumda olmuyor. benim icin adeta hayalet oluyorlar. ve bu hissizlik karşısında çırpınişları acınası oluyor.

tiksinmek, iğrenmek, soğumak gibi tavırlar bütünüdür.

vallahi kimseden nefret etmiyorum kendimden ettiğim kadar. kötü insanları da hayatıma ben çektim. bu hayatı da kendime ben seçtim.

belki de yüktür. birinden nefret edebilmek için onu önemsemek, düşünmek, yaptıklarından ya da söylediklerinden anlam çıkarmak gerekir. geçmişte gerçekleştirdiği herhangi bir davranışından dolayı nefret etmekte aynı kapıya çıkar. nefret etmek ve unutamamak birbirine paralel olan duygular. yaşananlar ağrına gitmiş, içinden atamamışsın ve sana yük olmuş. adına da nefret demişler..

bazı zenginlerin fakirlerden veba gibi kaçmasi gibi ve ateistlerin dincilerin hepsini yobazlikla suçlaması gibi ve açık giyinenlerin işin raconunun bu olduğunu düşünmesi gibi bende ateistlerden ve zenginlerden nefret ediyorum onların bizden etme hakkı varsa neden olmasın.

bir soru.

kendimden nefret ediyorum. korkaklığımdan nefret ediyorum. hissedememekten nefret ediyorum. empati yoksunu insanlardan nefret ediyorum. karşısındakini küçümseyenlerden nefret ediyorum. kendini eleştiremeyenlerden nefret ediyorum. güçsüz olmaktan nefret ediyorum. çevremdekileri koruyamamaktan nefret ediyorum.

valla ben de nefret ediyorum. bunun için teselli cümleleri yaramıyor maalesef. her geçen gün daha da boka batıyoruz. napalım?