normal sözlük yazarlarının ölümden döndüğü anlar

2 sene önce kalp ile akciğerim arasındaki atar damara pıhtı atmıştı.
kalp yetmezliği nedeniyle yoğun bakıma alınmıştım.
doktor da sağolsun " ölme ihtimalin var " demişti.

eşim ve ailesinin eve ilk kez tanışmaya geldiği gün heyecandan bayılmam yere düşerken kafamı vurmam ve dilimin boğazıma kaçması thanks panik atak thanks anksiyete

bir kanyon geçerken önümüze büyük bir kaya geldi. kayanın bir tarafı havuz gibi, diğer tarafı ise sonu görülmeyen bir şelale. babam önden kayayı tırmanıp bize havlu uzatmıştı, tutunarak çıkmamız için. arkadan ablamın ittirmesiyle havluya tutundum ama il adımımla kaydım başladım havlunun ucunda bir şelale bir havuz tarafına doğru sallanmaya. aha dedim buraya kadarmış. ama göt korkusu bırakmadım valla havluyu sonra zaten ben gidip gelirken ablam yakalayıverdi de postu kurtardık.

at peşlemişti beni. bunu okuyorsa saygılar.

edit: komik mi falan yazmayın arkadaşlar espri falan değildi. geldi düştü peşime.

serbest tırmanış yaparken ortada bir yerde sıkışıp kalmıştım. ne ileri gidebiliyorum, ne aşağı inebiliyorum. gittikçe yoruluyordum bir de. üstüne bir kere "napacam la şimdi" diye düşünmeye başlayınca, her şey daha da beter olmaya başlamıştı. neyse ki yukarıda göremediğim bir yer varmış, sağ olsun arkadaşım sayesinde farkına vardım. insan nasıl da tutuşuyor...

-doğmadan önce doktorun sakat bu çocuk aldırın demesi ve son dakika vazgeçişleri
-okuldan çıkmış yürüyorken arkadan bi şeyin beni ittirmesi ve düştüğüm yerde arabanın beni az daha itmesi
-araba kullanmayı öğrenirken gaz ve freni karıştırıp az kalsın küçük bir uçurumdan yanımdakilerle yuvarlanacağımı anladığım sırada frene basmam.

yazarların yaşadıklarından sonra geçirdiğim ağır gribi yazmaya utandım. herkese çok büyük geçmiş olsun.

birkaç hafta önce bir şeyler atıştırmak için mutfağa gittim ve masada kuru üzüm torbası gördüm. içimden uzun zamandır burada, inşallah yiyip zehirlenmem diye geçirdim. birkaç tane ağzıma atayım derken biri direkt boğazıma kaçtı. ne öksürebildim ne yutkunabildim ne de nefes alabildim. sanıyorum 30-40 saniye nefes alamadım. belki daha kısadır ama benim için çok uzundu. sonra boğazımdan geçip gitti ama o an bu sefer dedim gidiyoruz herhalde.
ondan birkaç hafta daha önce arabayla gidiyorduk, babam sürüyor. arabada da sinek vardı. babam camı açtı eliyle sineği dışarı çıkartmaya çalışıyor. düz bir yol. yolda da o sırada bir köpek varmış. sinekten dolayı ilk başlarda görmedi tabii. son saniyelerde fark edip direksiyonu kırdı. birkaç manevrayla kurtulduk, yol boş olmasa birilerine çarpabilirdik ama boş olduğunda da çarpıp kaza yapsak kimsenin haberi olmayacaktı. kim bilirr?
sıradaki ne acaba :)

tır çarpmasıyla benim de yerimi aldığım başlık.

4,5 yaşlarındayken millette nasıl uc yeme, peçete yeme huyu varsa gariptir ki bende de toz deterjan yeme isteği vardi. deterjanin kokusu iştahımı açıyordu derken bir gün deterjan kokusu yine iştahımı açmış elimde kepçe, deterjan kutusuna gözlerim hipnozlu bir şekilde yaklaşırken şans eseri babaannem görmüş ve toz deterjanı ulaşamayacağım bir yere kaldırmıştı. eğer babaannem yetismese ben sizlere ömür olacaktım sözlük ailesi kaldı 8 can.

mahallede yokuştan aşağı 3 tekerlekli bisikletimle "ulaa yirmağa gideyrum yırmaağa" diye bağırırken alt yoldan son sürat araba ile burun buruna gelmemiz sonucu yerde sekip duvarin arkasında bulunan evin çatısına uçmuştum. kaşım yarılmış, kolum incinmişti. kaldı 7 can.


yaklaşık 5 sene önce staj yaparken büyük yolcu servisi evime yakın yerde tam ineceğim zaman şoför gaza basmış,hareket etmişti. servisten kafa üstü yere çakılmıştım. servis yüksek olduğu için ve düştüğüm yer cadde üstü oldugu için düştüğüm yerde herkes arabasını park etmisti. arabaların üstüne düşmemem tamamen mucize. yine aynı kaşım yarılmış, 3 gun yerimden kalkamamıstım.staj bitene kadar herkes yere kafa atan kız diye benimle dalga geçmişti. kaldi 6 can.


kendi kusmuğumda boğulmuş nefes alamamıştım. şaka değil arkadaşlar. evet millet kendi b*kunda boğulur,ben kendi saframda boğulacaktım. nefes alamadığım için yere yığılmış, gecenin bir vakti tüm aile halkini korkutmustum. annem eger yetismese sırtıma vurmasa ve kafamı soğuk suyun altına sokmasa ben harbi harbi sizler ömürdüm. kaldi 5 can.

*liste güncellemeye açıktır. canlar tükendikçe yenisi gelecektir.

flood yasak doye yazmaktan vazcaydığım başlık.

denizde yüzerken bir anda büyük bir fırtına çıktı. kıyıdan epey uzaklaşmış olan ben geri dönmeye çalışırken, arkamdan gelen dev dalgalar da beni adeta dövüyordu. arada bir dalgaların altına sürüklüyor, yüzeye çıkmamı da zorlaştırırken, aynı zamanda nefesinin gitgide tükenmesine ve su yutmama neden oluyordu.

böyle bir vaziyet altında iken, bir de üstüne hiç istemeyeceğim türden bir olay geldi: vefat etmiş dedemden kalma antika bir para kolyesi boynumdan kurtulup suyun dibine düştü. şans getirsin diye zamanında kolye yapmıştım ve hep boynumda taşırdım. o benim için çok önemli bir parçaydı. asla ve asla onu almadan gidemezdim. dalgalar bir yandan beni döverken, azıcık kalan son nefesimle suya daldım. neyse ki daldığım yer çok derin olmamakla birlikte 5 metreden biraz daha derindi. ancak yine de deniz gözlüğüm yoktu ve suyun dibini göremiyordum. yaklaşık 30 saniye boyunca kolyeyi bulmak için kumu eşeleyip durdum. ancak bir türlü elim ona çarpmıyordu ve nefesim de halim de hiç yoktu. o yüzden bir süreliğine yüzeye çıkmaya karar verdim. nefes nefese olmama rağmen, o panik içinde sadece birkaç saniye soluklandım, ve tekrar daldım. ikinci dalışımda son nefesime kadar o kolyeyi arıyordum. diyaframım daha önce hiç bu kadar sıkışmamıştı ve öleceğimi düşünüyordum. en sonunda, elim o metal hissiyatını aldı ve kolyeyi de buldum. suyun altında iken hemen boynuma taktım, ve boynumdan bir daha düşmeyecek şekilde kolyeyi boynuma doğru gerdim.

ancak, kolyeyi bulmanın mutluluğunu fazla yaşayamadım. birkaç kulaç daha attıktan sonra yorgunluktan bayılmışım. bu andan sonra, artık kıyıya çıplak göz ile görülebilecek kadar yaklaşmıştım. balıkçı abilerimden biri olan kemal abi de, çok şanslıyım ki beni görmüş ve kurtarmış. uyandığım zaman onun teknesi de kıyının dibine vurmuştu ve o an denizde yüzen tüm ahali etrafımda toplanmıştı. sağolsun oradaki herkes de sonrasında bana yardımcı olup beni evime kadar götürecekti. böyle uzaktan söyleyince karizmatik olmuyor biliyorum ama; eğer kemal abi olmasa orada boğularak çoktan ölmüş tüm bile. kendisine olan borcum ödenmez gerçekten. işte böyle, benim de mucizevi hikayem budur...

üniversiteye kayıt olmak için tatilden dönerken ailecek tırın altına girmemiz arabamızın pert olması ölümden dönmemiz elimde sağlam kemik kalmaması ve benim aklımdan ilk geçen şeyi allah'ım şimdi ölemem bari üniversiteye gitseydim demem ah gençlik ah çocukluk...

yanlış kişiler sanılarak yol ortasında gecenin bi vakti arabamızın önü başka üç arabayla kesilmişti. geriye taktığımızda da üzerimize ateş ettiler. bi tanesi yanımıza gelip kimlik bakıp bunlar değil dedi sonra gittiler. olaya bak anlatırken canım sıkıldı tekrar.

doğumdan önce, kürtajı kıl payı atlatarak dahil olduğum başlık.

intihar ettiğim günün gecesi nabız 200lerde acil müdahale dobutamin denen ilaç sayesinde hayattayım

doğar doğmaz kanımın hayata tepkisiyle kanımı değiştirmeyi düşündükleri andır.

lise 2'de iken spor salonunda oturmuş arkadaşlarımı bekliyordum. biraz koşayım diye ayağa kalkmıştım, birkaç adım koşmuştum ki...

gümmmm!

arkamdaki paravan benzeri zımbırtının üstünde duran ağır, çelik bir şey oturduğum yere düştü. kalkmasaydım büyük ihtimalle ölecektim. kurtulurdum aslında iyi olurdu.

6 aylık bir bebekken çamaşır sulu temizlik kovasına düştüğüm ve yaklaşık 3 dakika kafam kovada bacaklarım yukarıda kaldığım o an.

annemin 3 gün verilen suni sancının acısına dayanamayıp doğumumdan 1 saat önce camdan atlamaya çalışmasıyla. bazen düşünürüm başlamadan bitmesi çok iyi olabilirdi.