normal sözlük yazarlarının ölümden döndüğü anlar

16 temmuz 2005 kuşadası kadınlar denizi minibüs patlaması.

dikili'de kayalık bir sahil. ben de iskele'ye çıktım suya balıklama atladım. su seviyesinin birkaç metre altına inmişim, ilerlemeye devam ediyorum. gözlerimi açtığım anda yukarı doğru hamle yaptım da karşımda duran o gözenekli ve keskin kayaya çarpmaktan son anda kurtuldum. gözlerimi açmasam en iyi ihtimalle suratım yarılırdı. bir de orada bilincini kaybetsen gittin yani.

küçüklüğümden beri gereksiz fazla bir özgüvene sahibim. bir gün yüzmeye gitmiştik. olimpik havuzdayız havuz 3 metre falandı.benim boyum da 1.20 ancak olur. ama ben havuzun o kadar derin olduğunu bilmiyordum. merdiven var sanıp oradan havuza inecektim ki merdiven yokmuş şak diye havuzun içine düştüm. yanımda ablam kuzenim falan vardı direkt bana sarıldılar kurtarmaya çalışıyorlar,ben de diğer yandan köşedeyi bulmaya çalışıyorum ki tutunup kendimi yukarı çekeyim. sonra kuzenimin de yardımıyla yukarı çıktım. hepsinin ödü kopmuştu bende hala tık yok gidip orada yüzebileceğimi düşünüyordum. öyle öyle derken bir şekilde yüzmeyi öğrendim allahtan kalıcı travma olmamış.

bebekken havale geçirmişim. hastaneye yetiştirdiklerinde annem - sanırım daha bebekken ölen ablamın etkisiyle benimde öldüğümü düşünerek - doktorlara dokunmayın, bedenine daha fazla zarar vermeyin diyormuş ki gerçekten de ölü gibiymişim zar zor yetiştirmişler . ama daha göreceğim bir darbe bir pandemi bir deprem felaketi , sel felaketi vs varmış. öyle hala hayattayız.

ilkokulda tebeşir tozuna olan alerjimi bulamayıp yanlış ilaçlar veren birkaç doktor yüzünden en son buhar makinesine bağlanmıştım ve öleceğimi sanmıştım...

annemle birlikte eve doğru gidiyorduk yürüyerek. bir kasabın önünden geçtik ve geçmemizle birlikte hakimiyetini kaybetmiş motorsikletlinin arkamızdan kasaba girişi bir oldu. arkamızda bir amca varmış o kapı ve motorsiklet arasında kaldı.* neye uğradığımızı şaşırdık. bir saniye daha geride olsaydık muhtemelen kasabın cam kapısıyla motor arasında bir yerlerde biz olacaktık.

aileden bir tek corona aşısı olmadan coronaya yakalanmıştım. akşam sırt ağrım öyle bir tutmuştu ki... ağrı da çok değişik ağır bir ağrıydı... sonra nefes alamıyordum ve uyuyamıyordum haliyle... sabah olunca da ambulans çağırdık ve hastanede nabzım 180 oluyordu. ses çıkıyordu, çok yüksek diye de... kimsenin umrunda değildi hastanede. sonra test yapıldı. pozitif çıktım. 1 gece yattım hastanede. sonra da iyi gibi oldum. eve yolladılar.

rafting yaparken botun önüne atlamıştım. hayır düşmedim efendim, atladım.
rehber eşliğinde rafting yaparken durgun sulara geldiğimiz zaman rehberimiz "yüzmek isteyenler burası yüzmek için ideal atlayabilirler." diye söylüyordu. her söylediği yerde atlayıp yüzüyordum, sonra yola devam ediyorduk. en son yine yüzebileceğimiz yere geldiğimizde yine aynı şeyi söyledi ve ben bu sefer botun ön kısmında bulunuyordum. hiç düşünmeden direkt atladım ve botun altında kaldım. denizin altında önümü de göremediğim için bir o tarafa bir bu tarafa gidiyordum ama kesinlikle su yüzüne çıkamıyordum. artık gözümün önünden önceki gün yaşadıklarımdan itibaren başlayarak anılarım geçmeye başladı. ardından bir elin bana doğru uzandığını gördüm ve ben de ona uzandım.
sonunda birisi beni tutup çıkarmıştı, yoksa çocukluğuma doğru gidiyordum...

6 şubat 2023 günü 04:17'de "bitti artık. birazdan ölüm nasıl bir şey öğreneceğim" demiştim. açık alanda olduğumdan üzerime devrilecek bir şey yoktu ama yer yarılıp içine düşeceğim sanmıştım. bir buçuk dakika sonra sarsıntı kesildiğinde şöyle bir şey olmuştu sanki: hani dünyaya devasa bir göktaşı çarpar da yeryüzü asırlarca sürecek bir sessizliğe bürünür ya. hah işte adeta bir devir kapanıp bambaşka bir devir açılmış gibiydi. ölümün soğuk nefesini ensede hissetmek muhakkak böyle bir şey olsa gerek.

yediğim yemek boğazımda kalıyor çoğu zaman boğulma tehlikesi geçiriyorum çok dikkatli yemek yiyorum bu yüzden nefret ediyorum öldüreceksen öldür iste ne eziyet çektiriyorsun .

düşününce yine tüylerim diken diken oldu, çok korkmuştum. bir akşam ablamı bıraktığımız sitenin önünden abimle arabaya binecektik eve dönmek için. yolcu koltuğuna geçmeden önce elimdeki koliyi o taraftaki arka kapıyı açarak içeri koyuyordum. tam o esnada çaprazımdan bir araba kalkış yaptı, birkaç santimetre yanıma çarptı. üzerine durmak yerine daha da gaza bastı. arabamızın kapılarını falan mahvetmesi ve bir ay sanayide sürünmemiz de kötüydü fakat birkaç santimle kurtulmak hayatım boyunca beni en çok korkutan olaydı. velhâsılıkelâm rabbim herkesi kazadan, beladan korusun.

ohoo bir sürü var. küçükken traktörün altında kalıyordum az kalsın. birçok kere boğulma tehlikesi de geçirdim. sobadan zehirlenmesi vakası da atlattım. şansım olsa biri tutardı da işte hala hayattayız maalesef.

sene 2014 bolu cankurtaran mevkii'nde ölümcül bir araba kazası geçirmiş idim.tost olan arabadan canlı çıkmam ise bir mucizeydi.
mevkii ismi ise bir tesadüf.

6 yil once ayagimi kirmasaydim zincirleme trafik kazasina karisip hurdaya cikan bir havaalani servisinin icinde atalarima kavusacaktim

eskilerin dedigi gibi...icecek suyumuz varmis..

belki de öldük o anlarda kim bilir.
belki de versiyonlarını tükettikçe ölüyoruzdur dünyaların.

ilginç tanımlar. bazıları gerçekten güldürdü. öyle ki hani artık aramadım da değil "milyonlarca spermden biriyim.. koşturuyoruz... son hatırladığım: benden öndekilere bakıp artık buraya kadarmış demek ki diye düşünmek oldu.. ama hayat sürprizlerle dolu. işte aranızdayım.. asla umutsuzluğa kapılmayın.." şeklinde bir "ölümden dönüş" hikayesi...

geçen pazartesi arkadaşımın doğum gününü kutlamaya karar verdiğimiz mekana geçmeden önce hediye almaya gidiyordum. biraz geç kalmıştım ve haliyle telaş içindeydim. normalde karşıdan karşıya geçerken hep sağına soluna bakan bir insanımdır ama o gün telaştan elim ayağım titrediği için pek dikkatli değildim. tam karşıdan karşıya geçecekken ters yönden gelen bir otobüs burnumun ucundan geçti ve birazcık çarptım arabaya. neyse ki hızlı davranıp geri çekildim de arabanın altına girmekten kurtuldum.

geçen koltuktan düştüm şansa yaşıyoruz valla.

efendım ben deniz görünce açılmayı, açıkta da dalmayı çok severım. bırkac kez sahil şeridi bandı içinde kalmam gerektiği hakkında uyarılar aldığım olmustur. neyse birkaç sene önce yine tüpsüz dalış yapıyordum eğlencesine nefesımden fazla dalmısım. sudan tam çıkışımda agız dolusu nefes almak isterken dalga vurdu yüzüme nasıl olduğunu anlamadıgım bir şekilde nefes boruma su damlacıgı kaçtı. öksürebilmek için bile nefes almanız gerektiğini öğrendiğim birkaç saniyede nefes alamadım. ayağım yere değmiyor ki eğilip büküleyim ne bıleyım sağıma soluma vurayım. yanımda kımse yok. suyun ustune yattım paletli olmamın avantajıyla karaya dogru açtım pergelleri. ne burnumdan ne agzımdan nefes alamıyorum. bogazımı oynatıyorum ama korku tüm bedenimi sarmış. ayağımı yokluyorum arada boyuma gelmıs mıyım dıe. hala nefes almayı denıyırum yok ciğerime hava gırısı yok. neyse ben sakin kalmalıyım diye çıtpmaya devam paletleri. boyum olan bır yere kadar vardım. paketlerı ayagımdan fırlatıp ayaga kalkıp göğsüme şiddetle vurdum bırkac kez. azıcık açılımca öksürmeye cabaladım güçlüce. bıraz raha acılınca da yuruyerek karaya cıktım. 4 ayak kumsalda bayaa oksurdum bıraz kustum sonra da sırt ustu yattım. ölmeyecektım daha bombası kocam uzun sure sadece baktı anlamamıs ne oldugunu. cunku ben her zaman dalmaya gıder uzun uzun suda kalırım. hele zıpkınım varsa akşamı edebılırım fok gıbı. öyle bır anıdır bu da. bazen acıldıgımda aklıma gelıyor. sahıl şeridinden çok da uzaklaşmamam gerektıgı.