normal sözlük yazarlarının ölümden döndüğü anlar

1.450 gr doğdum, doktorlar uzun süre yaşayıp yaşamayacağıma karar verememişler. boğuluyordum. araba çarpıyordu. kaza yaptık. denizde boğuluyordum.

tünel içinde yanan bir kamyon ve akabinde simsiyah bir duman. görüş mesafesinin anında sıfıra düşmesi sonucu nasıl hız kestim tahmin edemiyorum. 10-20 km hızla kaldırıma sürterek tünelden el ayak titremesi şeklinde çıktığımı hatırlıyorum.

benim çocukluğum pek uslu değildi aşşağıya indiğimde pek el tutmayı sevmezdim.bu özelliğimden ailem de baya muzdarip olduğunu söylemek mümkün.bir gün hatırlıyorum akşam saatleriydi,babamın elini yine bir şekilde bırakmış koşmaya başlamıştım.bu sıra ana caddeye bağlanan sokağa atladım. çok iyi hatırlıyorum arabanın korna basmasıyla irkilmiş,sesin geldiği tarafa döndüğümde sarı sarı yanan,küçük bedenimi gece karanlığında kabak gibi ortaya çıkartan,araba farlarının gözlerimi aldığını.daha sonra ebe gittiğimde babamdan harbi,çok sağlam bir dayak yemiştim.bir kaç da köpek parçalama durumu olmuştu.

2 defa döndüm. birincisinde vur patlasın çal oynasın geçen gecenin sonunda şoför dahil herkesin sarhoş olduğu bir gece şoförün dönüş yolunda uyuması neticesinde virajı alamayıp çamur içinde olan bir tarlaya tepeleme saplandık.
bir diğeri ise ölümü tam olarak beklediğim bir andı. karşımda beni kendime getirmeye çalışanların yüzündeki korku ifadesini hatırlıyorum sadece, o da hayal meyal. kalbim ve tüm vücudumda dolaşan bir şeyler vardı. tanımını yapamıyorum fakat çok korkutucuydu. o kalbimin etrafında gezen şeyin kalbimi durduracağını düşünerek bunun sonlanmasını beklediğimi hatırlıyorum.
3. vaka da artık ölümüm olur herhalde.

minibüs çarpmıştı 2 sene önce. cidden ucuz atlatmıştım

van depremi sonrası depremzedelere kalın kıyafet götürürken fatih belediyesinin açtığı 3.5 - 4 metre derinliğindeki çukura düştüğüm zaman. düşüş o kadar uzun sürmüştü ki, öldüğüme %100 inanmış, hatta "biliyordum lan, ahiret yokmuş" diye sevinecek kadar gerizekalılaşmıştım.

9 10 yaşlarımda annem dışarı çıkmama izin vermediği için balkondan aşağıya ip sallayarak inmeye çalışmıştım tam bacağımı balkon duvarına attığım sıra annem yakaladı, bunlar hep film izlemenin sonuçları kendimi örümcek adam sandım heralde.

hangi birini anlatsam bilemedim.

13 yaşındayken elim salon kapısının camının içinden geçmişti, sağ el bileğim boydan boya kesilmişti. hayatımda o kadar kan görmedim, hastaneye yetiştirilene kadar bembeyaz olmuştum resmen. hala izini taşırım bileğimde.

bebekken havale geçirmişim. hık deyip gitmiş geri gelmişim annemin anlattığına göre.
bitmedii. 5-6 yaşlarımda ikinci katın balkonundan şöyle bi bakayım dedim. hatırladığım çamaşır ipine sarılmış aşağı düştüm düşücek olmam. allahtan hızımı yavaşlatmışım. yoksa ölürmüydüüm, sakat mı kalırdım kim bilir.

2009 yılında çatalca'da çok büyük bir sel yaşanmıştı. 3 katlı evimizin 2. katına kadar su çıkmıştı. kesinlikle bu son saatlerim diye düşünmeye başlamıştım. daha sonrasında kurtarma ekipleri botla gelip annemle beni kurtarmıştı. epik bir travma olarak hayatımda yer edindi.

bundan seneler evvel keçiörende oturuyorken gece ikide babam işten gelmeseydi tüten sobadan zehirlenerek ölmüş olabilirdim.

ve yine seneler evvel sitelerde oturuyorken annem gece üçte ne olduğunu anlamadığı bir şekilde uyanmamış olsaydı sobadan zehirlenerek ölmüş olabilirdim.

helikopterden helikoptere atlarken şarjör değiştiriyorduk, askerlik yapanlar bilir, bir orada ölümden dönmüştüm. eski tabi.

iki tane olay yaşadım ama yalnızca biri anlatıma açık.
restoran mutfağında yangının ortasında kalıp en ufak bir yara almadan kurtulmuştum.

yıllar yıllar öncesi koşmakta olan claudemon, kendisinin iki katı büyüklüğünde biri ile çarpışmak suretiyle boynu üzerinde takla atarak yuvarlanır. o gün ölmediysem bir daha kolay kolay ölmem dedim. büyük konuştum. martıya* binerken önümden çekilmeyen bir grup yaşla amca sebebiyle caddeye uçmam ve boş alanda hızla gelen arabayı kıl payı sıyırmam. evet, hala nasıl hayattayım bilmiyorum.

e-5'te sol şeridi kapatmış 160 - 180 km ile giderken önüme aniden bir köpek fırladı ve bir hamleyle direksiyonu kırıp köpeği sıyırtma geçtim ama araç kontrolden çıkıp sağa sola yalpa yapmaya başladı.. yarım gaz, aralıklı fren, vites küçült falan derken nasıl oldu bilmiyorum ama tekrardan kontrolü sağladım ve sonrasında tamamen yavaşlayıp sağa çektim. durduğumda kan-ter içindeydim ve ölümümün gerçekleşmesi halinde neler olacağının hepsi bir anda gözümün önünden film şeridi oldu aktı. * tam da köpeğin önüme atladığı yerde üst geçidin bir ayağı vardı, kontrolü sağlayamayıp o hızla duvara çarpmış olsaydım muhtemelen... artık gerisini siz düşünün.

evet, bu da böyle bir anımdır.

2007 yılında gemi kazası atlatmıştım. yaşım da küçüktü ama o olaydan beri hayatı ciddiye alamıyorum. o an, ölebileceğimi anlamış ve küçücük yaşıma rağmen bunun pek de önemli olmadığını yazmıştım o zamanlar tuttuğum günlere. o kazadan yadigar, hızlı giden araçlar zaman zaman gerilmeme sebep olur.

olayın detayları için de şöyle bir haber mevcut :

(link:www.cnnturk.com/amp/2007/tu...)

üniversite üçüncü sınıftayken kütüphaneden evime gitmek için dolmuş beklerken önümde durup adres sorduktan sonra arabasına binmem için dakikalarca ısrar edip kabul etmeyince zorla bindirmeye çalışan adamın bir kıza tecavüz edip öldürmeye çalıştığı haberini aldığım an.

yazarların öleyazdıkları hikayeleri içeren başlıktır.

19 yaşında pankreatit nedeniyle komaya girmem. 2 ciddi trafik kazası. 2 torbacı çetesine aptallar gibi kafa tutmam.