normal sözlük yazarlarının ölümden döndüğü anlar

ilkokul ikinci sınıfta çok kötü hasta olmuştum. neyim olduğunu tam hatırlamıyorum ancak buhar makinesine falan bağlanmalı bir hastalıktı. hemşire serum bağlayıp içine ilaç koymak üzereyken annem ilacın dozunun yetişkinler için olduğunu fark etmiş. bir cıngar sonucu hayattayım. *

sayılır mı bilmiyorum ama kız arkadaşımın arabasından atlamıştım

trafik kazası yaptık. arabayla 3 takla attık. adrenalin korku ne ararsan vardı. 1 sene rüyama girdi anonim kazası

3 saat öncesi. nasılsın derseniz, umrumda değildi desem yalan olur. arabadan kendimi zor attım.* şimdi de oturmuş 3'ü 1 aradamı içiyorum. sakinleştiriyo.

ya arkadaş iş sağlığı ve güvenliği hani her şeyden önce geliyordu? hani bizim canımıza bir şey olmasındı? tamam mal canın yongasıdır ama bu kadar da değil be kardeşim.

olay şöyle cereyan etti. saha görevi için bozuk araç verildi. çalışan inatla bunu kullanamam ben dedi ama üstü aman sür gitsin, görev önemli dedi. çalışan başka kişileri aradı ve görevi istemediğini belirtti. şirkete dönerken araç trafikte bozuldu ve zorlayınca motordan duman çıkmaya başladı. ölüyordum emenike. yanımıza geldiklerinden sordukları ilk soru "el freni çekik mi?" oldu. sokam el frenine.

bazen neden ben değil yada bende değil dediğin anlardır.
20 sene öncesi bir motor kazası acısına saygıyla...

daha doğmadan çilem başlamış. istanbul izmir otobüsünde annem hamileyken otobüs takla atmış herkes kan revan içinde. annem iki koltuk arasına sıkışmış.
kalpte delikle sonuçlanmış bir atlatmadır bu. bir de kalbim yumruğumdan daha büyük.

bu sene 22 mart ve 8 ağustos.
3. de gideriz muhtemelen.

cok var ama uc tanesini hatirliyorum.

arabayla yoldan cikip takla atma.
bayir asagi son surat kosarken tam yola cikacagim sirada arkadasin belime sarilip engelleyerek gelmekte olan kamyonetin altinda kalmaktan kurtarmasi.
99 golcuk depreminin oldugu gece israrlara ragmen kalmayarak oradan ayrilmam. uc saat sonra bina dumduz olmustu.

dönünce anlatırım.(bkz: swh)

trafik kazasında arabada sıkıştığım an .

ameliyattan çıktığımda, istifra ederken, ağzımda oksijen maskesi,çıkardıklarımı nefes kontrolüm olmadığı için geri yutup boğulmam. o an nefes yok. 2 tane barbie bebek almıştım hastane kantininden. kızlarım gelince veririm diye. çocuklarım, barbie bebekler, eşim, annem babam hepsi geçti gözümün önünden. ışık gitti bende. akabinde çırpınırken gören hemşirenin koşması. çığlıklar.gerisi yok bende

kapalı cezaevinde, koğuşta birinin gırtlağını, lavaboda kırdığım çay bardağı ile kesmeye niyetlenince, koğuşa bir anda giren "a takımı" dediğimiz zeballahların, ayaklarım yere değmeden beni hücreye ses hızında indirmeleri.

bir kere boğazıma fazlaca su kaçmıştı. o an öleceğim dedim çünkü hiç bu kadar nefessiz kalmamıştım. kâbus gibiydi ya bir de yere düştüm son anlarım herhalde dedim.

çocukken kızağın altına metal çakıp...
yokuştan kaymak... arkamda kardeşim.

bildiğin tel örgüden geçtik kızakla o yaşta.
halaa şaşarım.

kaldırımda yürürken araba az kalsın üzerime çıkacaktı ve cok hızlı geliyordu. kendimi yere nasıl attım ve bacağımı yana savurdum hatırlayamıyorum tam ama gercekten ölüme bu kadar yaklaştığım baska bir an yoktu. cm le kaçırdım diyebilirim. pis sehir magandaları

iş yerinde mutfağı yakmıştım. gerçi teknik sorundu. şok ile dışarıya çıkmak aklıma gelmemişti. az kalsın yanıyordum. küçükken havuza düşüp son anda kurtarılmıştım. yürümeyi ilk öğrendiğim zaman komple evi havaya uçurmaya kalkmışken fark edilmişim. kıyıdan kıyıdan yaşıyorum.

bir keresinde araba çarpmıştı eğer sayılıyorsa. çarpmakla da kalmamış baya sürüklemiş hatta. kafa derim soyulmuştu ve kolum kırılmıştı. kalıcı dış hasar olmasa da aptallığımı ona bağlıyorum. *

kaldırımın kenarında yürürken sürat yapan bir kamyon kenarımdan geçti. arkadaşım beni çekmeye bile yeltenemeden kamyon gitti. rüzgarını içimde hissettim resmen. biraz daha yandan gitsem çok farklı olabilirdi. öylece bir kaç dakika şok içinde kalmıştık.

bundan 4 sene önce arabamla bir trafik kazası yaptım. bana bir şey olmadı ama arabam perte çıktı. diğer araba benim olduğum yerden bana geçirdi. saniyeler farkıyla yaşıyorum. araba lastik yerine kapıya çarpsa ölmüştüm. ondan sonra daha farklı bir insan oldum. meditasyonla ilgilenmeye başladım.
şok yaşamadım ama kötü bir tecrübeydi.

3 kasım 2011 beşiktaş dinamo kiev karambolü