normal sözlük yazarlarının ölümden döndüğü anlar

viraja hızlı girip kontrolü kaybetmiştim.

neyse ki toparladım; ben de yaşıyorum, araba da sağlam.

dün gibi hatırlıyorum... ilkokul birinci sınıftayken eve geldiğimde annem dışarı çıkacağımızı söylemişti. aklımda kalan sahnelerden birisi annemin, benim ve kardeşimin üstünü değiştirmesiydi. bir sonraki sahnede yol kenarında durmuş kırmızı ışık yandığı için arabaların durmasını bekleyişimizdi. "karşıya geçip anneme ve kardeşime el sallayayım" diye aklımdan geçirdiğimi hatırlıyorum. sonra? gözlerimi açtığımda başımda birileri vardı ama görmüyordum. bir yandan annem ağlarken bir yandan doktorun "bu kaç, bu kaç, parmağımı görüyor musun" diye sorduğunu duyuyordum. sanırım orada tekrar bayılmışım. uyandığımda sol kolum alçıda, başım bandajlı yoğun bakım odasındaydım.

ben annemin elinden fırladığımda yavaşlamakta olan bir kömür kamyonu bana çarpmış. havaya uçup başımı kaldırımın kenarına vurmuşum...

gerçekten ölümün kıyısından döndüğüm bir kaza olmuş.

t. yazarların başlarından geçen korkunç olaylar.

babam eve kapı zili almıştı, ben de zilin sesini merak ettim, açıkta olan iki ucu prize taktım ve bommm. patladı tabii, çok korkmuştum.

bundan seneler evvel keçiörende oturuyorken gece ikide babam işten gelmeseydi tüten sobadan zehirlenerek ölmüş olabilirdim.

ve yine seneler evvel sitelerde oturuyorken annem gece üçte ne olduğunu anlamadığı bir şekilde uyanmamış olsaydı sobadan zehirlenerek ölmüş olabilirdim.

ölümden dönmek abartı olabilir biraz ama yazmak istedim.
kış mevsimiydi. marketten çıktım, tam adım atacaktım ki apartmanın çatısından önüme büyükçe kar kütlesi düştü, birkaç saniye erken davransaydım başıma düşecekti. düşseydi ölmezdim belki ama ciddi şekilde yaralanabilirdim.